Γράφει ο Κ.Ε. Φραγκομίχαλος
Επειδή στις πληθυνόμενες ανακοινώσεις του συνόλου των Δημοτικών παρατάξεων του Δήμου μας, γίνεται αναφορά στις δυσκολίες και τις συνακόλουθες συνέπειες διαχειρίσεως των δημοτικών ζητημάτων, χωρίς ωστόσο να αναζητείται η προκαλούσα τις δυσχέρειες αυτέςκύρια αιτία, προκειμένου να επιδιωχθεί η κατά το δυνατόν ενδεικνυόμενη θεραπεία, κρίνουμε σκόπιμο να παραθέσουμε τις ακόλουθες σκέψεις μας, τις οποίες σαφώς συμμερίζονται και άλλοι συμπολίτες μας.
Έχουμε πλέον όλοι μας προ πολλού βιώσει, και μάλιστα κατά τρόπο οδυνηρό, το γεγονός ότι η κατάργηση των Κοινοτήτων και Δήμων, με την παλαιά τους διοικητική αυτονομία και λειτουργία, έβλαψε τους κατοίκους τους, καθώς τους στέρησε τη δυνατότητα και τα μέσα ρυθμίσεως των του οίκου τους. Το κακό επιτάθηκε, σε σημείο που να έχει αποβεί η χαριστική για τους κατοίκους των ως άνω περιοχών βολή, με τη συνένωση της όλης νήσου σε ένα Δήμο, ο οποίος λόγω του μεγέθους του και των εδαφικών ιδιαιτεροτήτων, αποβαίνει με επιτεινόμενο μάλιστα προϊόντος του χρόνου ρυθμό, δυσλειτουργικός και συνακόλουθα αναποτελεσματικός, για να μην πούμε επιζήμιος για τα συμφέροντα των κατοίκων και σε τελευταία ανάλυση βλαπτικός.
Ασθμαίνουσα η εκάστοτε Δημοτική Αρχή επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στην πόλη και τα περί αυτή, χωρίς να μπορεί, παρά τις αγαθές προθέσεις της, ούτε και σε αυτή την προσπάθεια επαρκώς να ανταποκριθεί. Οι δε Κοινότητες –και ιδίως οι απομακρυσμένες-, παρά το γεγονός ότι επωμίζονται στον αυτό βαθμό τα εκάστοτε επιβαλλόμενα δημοτικά τέλη, παραμένουν περιθωριοποιημένες σε όλους τους τομείς, ενώ η συντήρηση των αγροτικών οδών έχει εδώ και μία σχεδόν δεκαπενταετία εγκαταλειφθεί, με συνέπεια σε πολλά χωριά να μην είναι πλέον η πρόσβαση στους αγρούς εφικτή, και έτερη περαιτέρω Υπηρεσία να σπεύδει να τους χαρακτηρίζει, με ό,τι τούτο συνεπάγεται, έκταση… δασική (!). Και φυσικά, για να μείνουμε και σε κάτι πρόσφατο, ο διπλασιασμός σχεδόν των υδρευτικών τελών ακόμη και στις Κοινότητες που διαθέτουν αφθονία τρεχούμενων νερών, και άρα δεν επιβαρύνουν οικονομικά στον αυτό βαθμό το σχετικόΔημοτικό προϋπολογισμό, δεν θα είχε επιβληθεί.
Ανάγκη, επομένως, για τον περιορισμό των ως άνω αρνητικών του ενός Δήμου συνεπειών, όπως και από άλλους συμπολίτες μας, πλέον ειδήμονες του γράφοντος, έχει επισημανθεί, είναι η διαίρεση της νήσου μας σε τρεις τουλάχιστον Δήμους. Προς την κατεύθυνση δε αυτή επιβάλλεται η από τούδε δραστηριοποίηση, λόγοιςτε και έργοις, των Βουλευτών του Νομού, των Αυτοδιοικητικών Αρχών, καθώς και των φιλοδοξούντων να καταλάβουν στο εγγύς μέλλον τις θέσεις αυτές, προκειμένου διά έγκαιρης νομοθετικής ρυθμίσεως ναθεραπευθεί το ως μη όφειλε μαστίζον τούτο τη νήσο μας κακό. Και τούτο διότι, εάν το «μόρφωμα» Ενιαίος Δήμος Χίου δεν αντιμετωπιστεί, οι παθογένειές του θα αποτελούν ανυπέρβλητο κώλυμα και τροχοπέδη για την όποια –ακόμα και την πλέον ταλαντούχα και καλοπροαίρετη– Δημοτική Αρχή. Και φυσικά, με ακέραιη την ενοχή όλων ανεξαιρέτως των δημοτικών παρατάξεων που θα αξιώσουν τη ψήφο των δημοτών, προτού να έχουν ενεργήσει να θεραπευθεί η παθογόνος αυτή πτυχή.
