Connect with us

Hi, what are you looking for?

Femenism and girl power concept. Idea of gender equality and female movement. Women group hugging together. Female character support each other card or banner. Isolated vector illustration

ΑΠΟΨΕΙΣ

Από την πλευρά μιας γυναίκας 

Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου

Δύσκολο να αποδεχθεί κανείς ότι πριν από μερικές δεκαετίες  εξαπατηθήκαμε συλλογικά, συνολικά και πανηγυρικά, καθώς πιστέψαμε  σε  επαγγελίες  ότι  ένας καινούργιος κόσμος θα αναδυθεί, πιο σύγχρονος, με ίσες ευκαιρίες για όλους, με περισσότερη ελευθερία, με πλουραλισμό (της μόδας η λέξη στη μεταπολίτευση), πολυπολιτισμικότητα (πολύ της μόδας πιο πρόσφατα) και  κάπου ενδιάμεσα  με ελεύθερη διακίνηση προσώπων και  ιδεών αλλά κυρίως κεφαλαίων. (Στην ουσία περί αυτού του τελευταίου πρόκειται).

 Όλα τα παραπάνω  ονομάστηκαν «πρόοδος και εξέλιξη»,  αγκαλιάστηκαν  με επευφημίες από τους περισσότερους, ενώ κάθε σκεπτικισμός  ή έστω επιφύλαξη, εκ των προτέρων θεωρήθηκαν  ύποπτα και  αντιδραστικά. Είναι γνωστό ότι δεν μπορείς να πας κόντρα στο ρεύμα γιατί θα  σε καταπιεί.

Και, όμως, κάποια ανησυχητικά φαινόμενα  είχαν κάνει την εμφάνισή τους  πολύ παλαιότερα για να μας οδηγήσουν σταδιακά  σε μια ανυπόφορη πραγματικότητα για την οποία πολλοί κόπτονται και οδύρονται: 

Όπως  η  «ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ»,  λέξη που έχει ξεχαστεί προ πολλού,  αλλά ήταν   αγαπημένο θέμα εκθέσεων πριν από δεκαετίες  καθώς  και ευρύτερων συζητήσεων:

Κάποτε, επειδή  τα  πράγματα έδειχναν  ότι η επαρχία δεν έχει ευκαιρίες ούτε για δουλειά, ούτε για παραγωγή, ούτε για μόρφωση, ούτε για διασκέδαση εμείς θεωρήσαμε ευκολότερο να ξεσπιτωθούμε για να τα αποκτήσομε,  αντί να  απαιτήσομε υποδομές και ευκαιρίες από την οργανωμένη πολιτεία, να υπερασπίσομε τους τόπους μας και γιατί όχι να παραμείνομε εκεί… Η πρωτεύουσα μεταμορφώθηκε σε  πολυκέφαλο τέρας που καταβροχθίζει  τα πάντα γύρω της. Η επαρχία εκείνη την εποχή άρχισε να  ερημώνει όμως πολλοί βιάζονται σήμερα  να επιστρέψουν επειδή εν τω μεταξύ  στο Άστυ έπεσε πείνα, εγκληματικότητα και φυσικά παρακμή και κορεσμός. 

ΓΛΩΣΣΑ, ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ  (ακριβώς έτσι το εκφράζουν οι πανεπιστημιακοί)  

Η στήλη δράττεται της ευκαιρίας να θυμίσει ότι το 1981-΄82 κυκλοφόρησε μια συγκεκριμένη γραμματική της Νεοελληνικής –λέει – γλώσσας με νέους κανόνες σύνταξης και ορθογραφίας  επειδή ο παλιοί  ήταν δύσκολοι καθ’ ότι πολύπλοκοι, θύμιζαν τη δικτατορία καθώς και εποχές κατά τις οποίες η σωστή εκμάθηση της γλώσσας ήταν προνόμιο των πλουσίων. Μεταπολίτευση γαρ. Εκδημοκρατισμός…, ΑΛΛΑΓΗ…

Η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός-  μάς λένε οι ειδικοί -και ως τέτοιος υπόκειται σε εξελίξεις .Δεν ήξερε όμως κανείς  να μας πει  τότε που έγιναν οι παραπάνω αλλαγές   αν η εξέλιξη της δικής μας γλώσσας θα πραγματοποιούνταν  προς το χειρότερο ή προς το καλλίτερο. Αν κρίνομε από το αποτέλεσμα , οι σημερινοί νέοι στην καθημερινή τους επικοινωνία τείνουν να την ξεχάσουν κιόλας (greeklish) και έχουν περιοριστεί σε μερικές εκατοντάδες  λέξεις όλες κι όλες. Πάντως, η πολιτεία -ως φαίνεται -τους διευκόλυνε τα μάλα, ήδη από το 1981!

ΕΡΓΑΣΙΑ 

Ρωτήστε τη γιαγιά σας να σας πει τη γνώμη της αλλά δεν θα σας εκπλήξει : «Κάποιος», κάποτε  εξαπάτησε τις γυναίκες υποστηρίζοντας ότι ως εργαζόμενες θα αποκτήσουν την οικονομική τους ανεξαρτησία, πράγμα που ορθώς ήταν ζητούμενο από την πλευρά τους, αλλά αυτές πάνω στη βιασύνη τους ξέχασαν να  «τον» ρωτήσουν  τι θα απογίνει  η οικογένεια  και ποιός θα ασχοληθεί με  τα παιδιά τους. Κυνήγησαν την επιτυχία, έστω την ανεξαρτησία, χωρίς να διερευνήσουν  τον ρόλο της  πολιτείας , η οποία ως προαγωγός τις εκμεταλλεύτηκε  και αφού γνώριζε  ότι υπάρχει η εναλλακτική της γιαγιάς, απλώς προσπέρασε σφυρίζοντας αδιάφορα (η πολιτεία) . Εν τω μεταξύ οι γυναίκες δεν …καλοπέρασαν στον χώρο εργασίας επειδή είχαν να αντιμετωπίσουν λογιών -λογιών διακρίσεις: μικρότερες αμοιβές, εμπόδια στην ανέλιξη υπέρ των ανδρών, ενώ  σχεδόν όλες έχουν να διηγηθούν διάφορα περιστατικά  εις βάρος τους απλά και μόνο επειδή ήταν γυναίκες. Για να μην αναφέρομε τις συστηματικές παρενοχλήσεις οι οποίες μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν …παράδοση.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ 

Αθάνατη… Μαίρη Παναγιωταρά. Το τραγούδι βγήκε στον αέρα ακριβώς την εποχή της μαζικής εξόδου των γυναικών για εργασία και εκτός από χιουμοριστικό υπήρξε ρεαλιστικό και προφητικό συνάμα. Έτσι ξεκίνησαν οι πρώτες εργαζόμενες που άρπαξαν την ευκαιρία να αυτονομηθούν από το μονοπρόσωπο σεράι –όπως λέμε μονοπρόσωπη ΕΠΕ- και να κερδίσουν  δικά τους χρήματα. Όλες τότε ευελπιστούσαν ότι κάποια στιγμή ο πασάς θα σταματούσε να υποδύεται τον πασά, και θα συμμετείχε στις υπόλοιπες οικογενειακές υποχρεώσεις, πλην  του μεροκάματου, του οποίου πλέον δεν είχε την…αποκλειστικότητα. Ήταν οι εποχές που «έπεσε» η γιαγιά «από δίπλα» και δεν ζορίστηκαν και πολύ οι πασάδες μας. Οι επόμενοι, συνήθισαν πιο γρήγορα  να μεταφέρουν  ας πούμε τα παιδιά στο μάθημα, να τα ελέγξουν  στις σχολικές εργασίες τους  ή, στην καλλίτερη περίπτωση να ζεστάνουν και να σερβίρουν το φαγητό, αλλά όχι βέβαια όλοι ….

Τα χρόνια πέρασαν. Η γιαγιά απεβίωσε και αυτή που τη διαδέχτηκε δεν ήταν και πολύ του… σπιτιού. Οι  συνήθειες  άλλαξαν κι εκείνη  άρχισε να διεκδικεί τα δικαιώματά της. Να βγαίνει,  να ταξιδεύει, να έχει φίλες και παρέες. Δραστηριοποιήθηκε και εκτός εστίας… Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται σοβαρά. Οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και πάλι δεν επαρκούν. «Είναι ευκαιρία να κοινωνικοποιηθούν και τα παιδιά από μικρά» έλεγε η προπαγάνδα. «Και να μάθουν γράμματα νωρίτερα». Όσοι πιστοί προσέλθετε…

Τα καημενούλια  μεγάλωσαν χωρίς γιαγιά, χωρίς γονείς  και έξω από το σπίτι. Άρχισαν εν τω μεταξύ να λένε με υπερηφάνεια ότι η μητέρα τους  εργάζεται, ειδικά όταν είχε καλή δουλειά, και αυτά που η μαμά τους ασχολούνταν μόνο με τα οικιακά απαντούσαν χαμηλόφωνα στο ερώτημα:

– Tι δουλειά κάνει η μαμά σου ;  – Εμένα η μαμά μου δεν εργάζεται…

Και πέρασαν κι άλλα χρόνια. Ένταση… Έλλειψη χρόνου…, επικοινωνίας… Πού πήγε η γιαγιά; Προ πολλού αντικαταστάθηκε από την τηλεόραση  η  οποία εν τω μεταξύ «εξελίχθηκε»  και, αν δεν παρακολουθούσες συχνά τις εκπομπές -λόγω έλλειψης χρόνου-  άκουγες ξαφνικά τα χάχανα του πιτσιρικά και πήγαινες να δεις για ποιό λόγο ξεκαρδιζόταν, έτριβες τα μάτια σου και έλεγες στον εαυτό σου: «Α μπα! της ιδέας μου θα είναι, τυχαίο…, δεν νομίζω αυτό να γίνεται συχνά». Βωμολοχίες,  ασχήμιες, σκουπίδια στο όνομα της ελευθερίας και της εξέλιξης.

Σιγά- σιγά άρχισε και κάτι να αλλάζει στη… σχέση σου και με τον σύζυγο. «Βρε παιδί μου, εμείς αλλιώς ξεκινήσαμε» μουρμούριζες μοναχή σου  και του έριχνες μια ματιά την ώρα που κατούμιζε στον καναπέ . «Τέλος πάντων… Ας κάνω πως δεν καταλαβαίνω…»

«Έτσι είναι οι γάμοι» σού ψιθύριζε μια φωνή από τα παλιά. «Με τα χρόνια έρχεται η κούραση». «Ποια κούραση;  Εμένα δεν πρόλαβε να με κουράσει ο γάμος μου», θέλεις να απαντήσεις στη φωνή. «Όλα τα άλλα με κούρασαν. Γάμο δεν πρόλαβα να δω. Με σημειώματα και από το τηλέφωνο συνεννοούμαστε». «Σκάσε», ξαναλέει η φωνή «μη σε πάρει χαμπάρι και “πληγωθεί”. Τους ξέρεις τους άντρες τώρα…» 

Μόλις άκουσες και ένα ροχαλητό ή είναι της ιδέας σου;

 –  Νυστάζεις, αγάπη μουουου; Να ετοιμάσω; 

–  Γκρ  χμμ…,  ναι, ώρα είναι…

 -Παιδάκια! Σε δέκα λεπτά τρώμε. (Σε περίπτωση που τα παιδάκια είναι ακόμα υπό έλεγχο και βρίσκονται στο σπίτι). Αλλιώς… Δείπνο για δυο χωρίς κηροπήγιο. Και τα πιάτα σκεπασμένα να τα βρουν όταν επιστρέψουν τα βλαστάρια μας.

Τι λέγαμε; Α! Η οικογένεια… Ποια οικογένεια; Αυτή, που όσοι την ονειρευτήκαμε την ονειρευτήκαμε σωστή, έχει εκλείψει  προ πολλού: Λιμάνι και καταφύγιο, σχολείο, εκκλησία, παιδική χαρά.

Πριν από αρκετό καιρό διάβασα  δημοσίευση ενός καθηγητή παιδοψυχιατρικής που καταδείκνυε αποτελέσματα ερευνών για την παιδική παραβατικότητα οι οποίες την αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό στην απουσία της …γιαγιάς. Πριν από καμιά τριανταριά χρόνια εντύπωση μου είχε κάνει επίσης ένα άρθρο στα Γαλλικά το  οποίο εξηγούσε για ποιο λόγο οι νέοι νοιώθουν καλλίτερα με τους παππούδες από ό,τι με τους γονείς. Ήμουν πολύ νέα αλλά  είχα καταλάβει ότι απλούστατα οι παππούδες συμπληρώνουν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σε υπομονή, χρόνο, ηρεμία και προ πάντων σοφία.

«Τι πήγε άραγε στραβά;» αναρωτιέμαι.

 Τα γηροκομεία  εν τω μεταξύ άρχισαν  έκτοτε να γεμίζουν  αλλά  εδώ και  καιρό  λόγω κρίσης αδειάζουν ξανά απ’ ό,τι μαθαίνω. Όλοι σπεύδουν να πάρουν πίσω παππού και γιαγιά επειδή εκείνη η συνταξούλα που πλήρωνε  τη φιλοξενία στο ίδρυμα  είναι πιο χρήσιμη στο σπίτι. (Το παραδέχθηκε έμμεσα πριν από καιρό και ο ίδιος  ο πρωθυπουργός ). Απολύθηκε ίσως και η μαμά. Μειώθηκε κι ο μισθός του μπαμπά. Καλωσόρισες παππού, καλωσόρισες γιαγιά! Ας είναι κι έτσι.

Κρίμα! Δεν προλάβαμε να αναπνεύσομε ελευθερία και ξανασκλαβωθήκαμε λόγω κρίσης, έλλειψης χρόνου και κυρίως λόγω χρεών. Κρίμα που όλες οι απολαβές της νέας ελεύθερης εποχής  έφθασαν καθυστερημένα στη χώρα μας. Δεν προλάβαμε να απολαύσομε τους καρπούς της  – σε αντίθεση με άλλες χώρες- κι ας  τρέξαμε να  θυσιάσομε ακόμα και παππούδες για χάρη της. Τους παππούδες που κάποτε είναι η αλήθεια μάς καταπίεσαν με τα ταμπού, τα «πρόσεχε»,  τα «μη» και τα «πρέπει». 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 

Το τρένο της μεγάλης αυταπάτης για να παραφράσομε τον τίτλο της γνωστής ταινίας «Το τρένο της μεγάλης φυγής».  Οι σπουδαίοι  έχουν γράψει σπουδαία πράγματα γι’ αυτήν, και κάποιοι ακόμα σπουδαιότεροι της πρόσφεραν τη ζωή τους. Ονειροπόλοι…

Εδώ και πολλά χρόνια νομίζομε πως είμαστε ελεύθεροι επειδή μας αφήνουν να τσιρίζομε έτσι για… παρηγοριά. Προηγουμένως είχαμε πασχίσει  για να διεκδικήσομε μεταξύ άλλων και την ελευθερία του λόγου! Φάτε την τώρα για επιδόρπιο. Χωρίς να έχει προηγηθεί γεύμα… Αυτό το έφαγαν άλλοι. Χωρίς τροφή και μόνο με ελευθερία του λόγου  αναλωνόμαστε σε κρίσεις, επικρίσεις, διαφωνίες, διαμαρτυρίες, απόψεις, υποδείξεις και επειδή μπορούμε ακόμα να το κάνομε ξεχνούμε ότι είμαστε έρμαια: της πολιτικής, των μονοπωλίων, των συντεχνιών, των πολιτικών, του κλητήρα, των τραπεζών, του δασκάλου, του καθηγητή, του εφοριακού, του δημοσίου υπαλλήλου, του καθενός που κάθεται πίσω από ένα γραφείο (ειδικά στην Ελλάδα) και τελευταία της προπαγάνδας, των social media, της παραπληροφόρησης.

Αρκεί που τσιρίζομε. Σαν τα γουρούνια που τα πάνε για σφάξιμο. Τσιρίζομε για λίγα ακόμα δευτερόλεπτα ανάσα. Και η τηλεόραση επιμένει να δείχνει ληστείες και προσφάτως φόνους και βιασμούς. Ακόμα και λάιβ. Δύσκολα τα πράγματα…

 Τι λέγαμε; Α!  Για την ελευθερία… Κάναμε  κατάχρηση της ελευθερίας μας και τώρα το πληρώνομε μας είπαν οι πιο… έξυπνοι και οι «διαβασμένοι». Είναι αλήθεια ότι έγινε κατάχρηση της ελευθερίας αλλά αυτής την οποία νομίζαμε ότι είχαμε.

«Συμβόλαιο» -Τζόν Λόκ. Ανάμεσα -λέει- στο λαό και την άρχουσα τάξη, για να περιορίσομε λιγάκι το… «άρχουσα». Οι ίδιοι είναι. Οι ίδιες φαμίλιες που κάποτε λατρεύονταν σαν θεοί  από το πόπολο  στη συνέχεια  «υποβιβάστηκαν» σε βασιλιάδες (επειδή προφανώς  το είχαν παρακάνει)  και μετά  σε πρωθυπουργούς που νομίσαμε κιόλας ότι εκλέξαμε. Πάντως είναι οι ίδιοι. Η αλήθεια είναι ότι πολύναμε και ήταν δύσκολο να ελεγχθούμε μαζικά με τις προηγούμενες μορφές ελέγχου και καταστολής, δηλαδή τα όπλα. Άσε που δεν συμφέρει στις μέρες μας να ξεκάνεις όλους τους καταναλωτές. Θα χάσεις οπαδούς, πελάτες και  άλλοθι αν το πράγμα ξεφύγει. Δεν είναι πιο καλά να τους φακελώσεις και να τους εξαθλιώσεις; Έτσι θα τους έχεις πάλι στο χέρι.

Και ζωντανούς και υποταγμένους και προ πάντων τρομοκρατημένους. Τέλεια!

Μέχρι να γίνει πάλι η ανακατανομή. Μετά, υπάρχει άλλο σχέδιο από τώρα επεξεργασμένο. Απλώς δεν το γνωρίζομε. ΟΧΙ,  ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ. Τα πράγματα είναι πιο απλά .Συμβαίνει ό,τι ακριβώς συνέβαινε πάντα. Τα «μέσα»  άλλαξαν.    

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΧΙΟΣ

Μηταράκης: Πιο αισιόδοξος μετά την επίσκεψη του κ. Ταχιάου  Ταχιάος: Όλοι οι φορείς της Χίου να συμπράξουν στην εκτέλεση των έργων Επίσκεψη στα μεγάλα...

ΧΙΟΣ

Επιστολή προς τον Υπουργό Υποδομών & Μεταφορών κ. Ταχιάο έστειλε ο Δικηγορικός Σύλλογος Χίου με αφορμή την επίσκεψή του στο νησί της Χίου. Αναλυτικά...

ΧΙΟΣ

Ξεκάθαρο μήνυμα προς τους  εργολάβους  ότι η Κυβέρνηση δεν πρόκειται να επιτρέψει πλέον καμία ολιγωρία στα υπό εκτέλεση έργα στο νησί της Χίου, έστειλε...

ΧΙΟΣ

Σε συνέχεια των επιτυχημένων δεντροφυτεύσεων που πραγματοποιήθηκαν το περασμένο τρίμηνο, το Κοινωφελές Ίδρυμα “Μαρία Τσάκος”– Διεθνές Κέντρο Ναυτικής Έρευνας και Παράδοσης, προχωρά στην τέταρτη...

Advertisement