Eπιμέλεια Κωνσταντίνου Βολάκη
ΛΑ
Της ζωής…
«Αγάπησα το χρόνο…»
Μου έλειψε η ησυχία…Να μην ακούγεται τίποτα. Να μη βλέπω τίποτα να κινείται. Κι εγώ ακίνητη, αμίλητη, καθισμένη εκεί για λίγες ώρες ή έστω για λίγα λεπτά. Με βλέμμα και βλέφαρα ασάλευτα. Έτσι… για να ξεκουραστώ. Αχ, πόσο θέλω να ξεκουραστώ ΤΩΡΑ που είμαι καλά. Ν’ αδειάσω, να ηρεμήσω, να μπορέσω ξεκούραστα ν’ αναπνεύσω.
Το μόνο που ακούγεται είναι αυτός ο ήχος απ’ το δείκτη του ρολογιού, που μες την τόση ησυχία όλο και δυναμώνει. Θα μπορούσα να βγάλω την μπαταρία. Έτσι…να με ξεγελάσω για λίγο.
Να μην τον αφήσω να μου θυμίζει… το χρόνο!
Όμως, την αυταπάτη δεν τη χρειάζομαι. Θέλω να ξέρω τι γίνεται κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Αλλά και τί επιλέγω εγώ να κάνω την κάθε στιγμή. ΤΩΡΑ που μου το επιτρέπουν οι συνθήκες της ζωής μου, θέλω να το απολαύσω. Αλλά… εκτιμώντας το κι έχοντας επίγνωση του τι συμβαίνει στον κόσμο κάθε δευτερόλεπτο που περνάει: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ, ΤΡΕΧΟΥΝ, ΑΛΛΑΖΟΥΝ, ΕΞΕΛΙΣΣΟΝΤΑΙ.
Κι αυτός ο ήχος απ’ το δείκτη του ρολογιού μου είναι απαραίτητος. Τα πρώτα χρόνια μ’ ενοχλούσε. Μ’ ενοχλούσε τόσο πολύ! Με πλήγωνε, με θύμωνε! Γιατί ο χρόνος περνούσε κι εγώ τίποτα δεν άλλαζα! Δεν εξελισσόμουν. Δεν έκανα τίποτα! Ο χρόνος περνούσε κι εγώ μόνο θύμωνα! Κι ήθελα να μην τον ακούω… Επέλεγα να ζω όπως «ο κόσμος»: σπίτι, δουλειά, οικογένεια, υποχρεώσεις, στημένες χαρές… Κι αν ποτέ τολμούσα να ρωτήσω: «Αυτό είναι η ζωή;;» «Τί νόμιζες;; Δόξα τω Θεώ, να λες!!», μου απαντούσαν. Και πάλι γέμιζα ενοχές. Δε γλίτωνα απ’ αυτές… Ανάθεμά τες!
Ζούσα μηχανικά…χωρίς να νιώθω…χωρίς να καταλαβαίνω. Το μόνο που ένιωθα ήταν ότι ζούσα στο κενό κι όλα ήταν δανεικά. Τίποτα δε μου άνηκε, τίποτα δεν ήξερα… ΑΔΕΙΑ ΚΙ ΕΝΟΧΗ…ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΛΕΓΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ… Ένας ακόμη μίμος που προσπαθούσε να μιμηθεί τους γύρω του: ΤΟΥΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΑ ΕΝ ΖΩΗ ΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ!
Έσκασα! Γέμισα, μπούχτισα, πνίγηκα κι έσκασα! Κι είπα ν’ αλλάξω… Μοιάζω να τα κατάφερα. Είμαι υπερήφανη γι’ αυτό. Με καμαρώνω πλέον γιατί παλεύω. Κάθε στιγμή που περνάει τη νιώθω, την απολαμβάνω. Ό,τι κι αν κάνω το ζω! Δεν έχω τις ενοχές της άγνοιας… μα ούτε και του όχλου.
Κι έτσι έγινα, είμαι και θα παραμείνω σφουγγάρι…αντί ντουβάρι! Πλέον με κοιτώ στον καθρέφτη και δε μου έρχεται να με μουντζώσω. Με κοιτώ και δε βλέπω ασχήμια. Βλέπω έναν απ’ αυτούς που παλεύουν με το δικό τους τρόπο, στο δικό τους κόσμο. Και λέω μπράβο!
Κι έχω ανάγκη αυτόν τον ήχο απ’ το δείκτη του ρολογιού! Όταν πέφτω… με αναγκάζει με ό,τι μου θυμίζει να μη σταματώ. Γιατί ακόμα ζω! Όταν πνίγομαι γιατί μαζεύτηκαν πολλά και προσπαθώ να τα τακτοποιήσω μέσα μου, με κρατάει σε εγρήγορση μετρώντας τις στιγμές που «χάνω». Όχι, δε με γεμίζει πλέον ενοχές. Απλώς… βάζω στοίχημα μαζί του ότι θα βελτιωθώ κι όποτε χρειάζομαι «χρόνο με τον εαυτό μου» θα καταφέρνω σταδιακά να μου αρκεί όλο και λιγότερος. Σαν αθλητής κατά τη διάρκεια προπονήσεων που πασχίζει να φτάνει στο τέρμα όλο και πιο γρήγορα και σταδιακά δοκιμάζει τις αντοχές του σε ακόμα μεγαλύτερες κούρσες. Γιατί αυτό είναι: ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ. Τον αγαπάει το χρόνο αυτός. Δεν τον φοβάται, όμως τον κυνηγάει!
Απ’ την άλλη…όταν το σπίτι γεμίζει με φίλους, μουσική, γέλια, χαρές… αυτός ο ήχος «χάνεται», δεν ακούγεται…Καλύπτεται από τη δύναμή τους. «Όταν περνάς καλά, ο χρόνος περνάει γρήγορα», έτσι δε λένε;;
Έτσι κι εδώ, λοιπόν. Ακούς τον ήχο της στιγμής πριν γεμίσει το σπίτι με ό,τι φέρνει τη χαρά. Κι όταν όλα σωπάσουν…ακούς τον επόμενο ήχο που σου θυμίζει… το χρόνο. Μιας στιγμής που μοιάζει να ήταν η αμέσως επόμενη. Μιας στιγμής που σε κάνει να γυρίσεις τα μάτια στο ρολόι, ρωτώντας την παρέα: «Τί ώρα πήγε;; Έλα, ρε… πώς πέρασε η ώρα!»
Φυσικά, στην πραγματικότητα σου είναι αδιάφορο! Γιατί σημασία έχει ότι πέρασες καλά. Γιατί μπόρεσες να ξεγελάσεις τον εαυτό σου… και το χρόνο. Και σου χαρίστηκε και την κέρδισες αυτήν τη χαρά! Αρκεί να μην ξεχνάς πόσα πέρασες για ν’ αποκτήσεις την ικανότητα να εκτιμάς αυτήν τη χαρά. ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!
Και τώρα συνέχισε…Ξέρεις ότι έχει πολλά ακόμα παρακάτω. Συνέχισε ν’ αρπάζεις όσο πιο πολλά αντέχεις! Γιατί όλα τα μπορείς! Το ξέρεις! Ό,τι θέλεις το μπορείς! Όλα είναι για όλους μας κι όλοι είμαστε ικανοί για όλα. Παίρνε τα όπως έρθουν και πάλεψε τους φόβους σου που πηγάζουν απ’ τον πόνο του παρελθόντος. Λέγε λιγότερο το ποτέ και το πάντα. Μαγκιά σου και σοφία είναι. Να τολμάς να φτάνεις τα όριά σου! “Να τεντώνεσαι μέσα σου”!
Μαζεύω στιγμές
και βάζω στο ΘΗΣΑΥΡΟ μου.
Μη μου τις χαλάσεις.
Μη μου τις κλέψεις, σε παρακαλώ.
Μη βρομίζεις την ψυχή μου με ψέματα.
Δε σου ζητώ να μ’ αγαπήσεις.
Μονάχα μη με κοροϊδέψεις
και μη με ζηλέψεις.
Άσε με στην ΕΥΤΥΧΙΑ μου…
Κακομαθημένο παιδί…
Αυτό παρέμεινες παρά τα χρόνια σου… Όχι… ΔΕ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΩ!
Είναι ενάντια σ’ ό,τι πίστευα και πιστεύω…Όχι…Αν αγαπούσες
όσους έλεγες κι αν εκτιμούσες όσους σ’ αγάπησαν…ΘΑ ΠΑΛΕΥΕΣ
ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥΣ! Δε θα επέλεγες να «φύγεις»! Θα ζούσες μαζί
μας! Δε θα σου έμοιαζαν όλα όσα είχες ακόμα να δώσεις και να
πάρεις τόσο μικρά και λίγα… Δεν πληγώνουμε εσκεμμένα αυτούς
που αγαπάμε. Εσύ αυτό έκανες. Πόνο σκόρπισες στο «φευγιό»
σου… Εγωιστή! Κάποτε θα σε συγχωρήσω. Μα ο θυμός μου,
τώρα, είναι πολύ πιο μεγάλος απ’ τον πόνο μου…
( Για κάποιον αυτόχειρα…)
Τελευταία νότα…
Βγαλμένη απ΄ τα πνευμόνια του, εκεί που αέρας άλλος μέσα δεν
μπαίνει. Εκεί που μόνο βγαίνει. Αντέχει, κρατάει σταθερό ρυθμό.
Δίνει τα ρέστα του για ν’ ακουστεί πιο δυνατά. Να φτάσει το πάθος
του! Παίρνει αέρα απ’ το άκουσμά της. Ζει γι’ αυτήν, απ’ αυτήν,
μαζί της!
Κι όταν το χειροκρότημα την καλύπτει…Και σ’ άλλα αυτιά δε
φτάνει… του επιτρέπεται να κλείσει τα μάτια και να την
απολαύσει… για πάρτη του! Δεν πειράζει αν το κοινό θαμπώθηκε
απ’ όλες τις προηγούμενες. Αυτές τους αρκούσαν. Δεν πειράζει…Κι
αυτές δικές του ήταν! Πήραν ζωή, βγαλμένες απ’ τα πνευμόνια του!
Μα για την πάρτη του φτάνει μέχρι την τελευταία με κομμένη την
ανάσα και το ίδιο αμείωτο πάθος! Κάποιοι…μπορεί λίγοι…μπορεί
περισσότεροι απ’ όσους ο ίδιος γνωρίζει…έφτασαν εκεί μαζί του.
Ταξίδεψαν μέχρι την τελευταία νότα…Πήραν πολλές βαθιές ανάσες
και τα κατάφεραν… μέχρι την τελευταία!
Το χώμα
Μένω στο ισόγειο. Και κάθε μέρα χαζεύω τον πατέρα μου να
παλεύει με δαύτο. Φυτεύει, καλλιεργεί…Άνθη κι άλλα πολλά.
Πολλές φορές το πιάνει με γυμνά χέρια. Κι η μάνα μου το ίδιο
και της γκρινιάζω γι’ αυτό.
Σήμερα είδα συγγενείς και φίλους να σκύβουν και να το
πιάνουν με γυμνά χέρια…Γέμισαν μια χούφτα και την έριξαν. Με
πόνεσε όταν είδα και τον πατέρα μου να σκύβει. Ανησυχούσα για
κείνον. Αν θα τ’ αντέξει. Φίλο καλό έχασε. Και γι’ άλλους πατέρας,
αδερφός, θείος. Κι είχε την ηλικία του πατέρα μου. Άνθρωπος καλός,
αγαπητός. Μα εκείνη τη στιγμή που είδα τον πατέρα μου…θυμήθηκα
εμένα στα 17.Τότε που κι εγώ έκανα το ίδιο για τον Δημήτρη.
Δεν ήταν ούτε 18. Σημασία δεν έχει πότε θα φύγουμε, το ξέρω.
Σημασία έχει τί προλάβαμε να χαρούμε… Μα αυτό το χώμα…θα’ ναι
πάντα πολύ βαρύ…
ΝΤΟ
Του έρωτα…
«Σ’ ΑΓΑΠΩ!»
Επτά γραφικοί χαρακτήρες χρειάζονται για να φανεί στο χαρτί.
Για πάτα, όμως, μία φορά το spacebar μετά απ’ αυτό… Βάλε… ένα
κενό στο μάτι μετά απ’ αυτό… Αλλά, μετά… πάτα το πλήκτρο που
αποκαλύπτει σε μορφή κουκίδας τα κενά ανάμεσα στις λέξεις. Το
βλέπεις τώρα; Υπάρχει! Και σημαίνει πολλά!
Ποιος δε γυρίζει μέσα του στα όμορφα που άφησε πίσω του; Ποιος
δεν έχει βρεθεί ανάμεσα στο πριν και το μετά; Ποιος δεν έχει
αναρωτηθεί… αν θα έρθει το 10′ της αγάπης σε άλλο πρόσωπο ξανά;
ΑΝ Η ΑΓΑΠΗ είναι μέσα σου, προχωράει μαζί σου κι όλα τα
προηγούμενα ερωτήματα ΑΠΛΑ δεν ευσταθούν! Η ΑΓΑΠΗ…δεν
τελειώνει με το φευγιό ενός προσώπου, ενός κορμιού! Η ΑΓΑΠΗ
χαρίζεται απ’ όποιον τη γνώρισε και τρέφει ψυχές ΑΙΩΝΙΑ! Δεν
είναι πρακτική, δεν είναι απόλυτα λογική…
-
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη!» (Μ. Χατζηδάκης, 21/12/2009)
Ανύπαρκτου χρόνου εραστές
Απόψε θα’ θελα
σε χρόνο ανύπαρκτο
να χαθώ στ’ όνειρό μου.
Στα χέρια που έτσι
ποτέ δε με κράτησαν
ν’ αφεθώ.
Σ’ αυτά που αρνιέμαι καιρό.
Αυτά που λαχταρώ…
Απόψε ο χρόνος
να «κλέψει» μία ώρα.
Σα να μην υπήρξε ποτέ.
Κι ό,τι αυτή ζήσει
να σβηστεί.
Γιατί αυτό προστάζει ο χρόνος.
Να χαθεί!
Εκείνη την ώρα
θέλω να χαθώ μαζί σου.
Και σαν περάσει
σαν ψέμα να σβηστεί.
Και πάλι ν’ αρχίσει η ζωή…
ΟΙ ΕΥΧΕΣ!
Του έρωτα:
«Η καρδιά μου να πατάει στις νότες σου… Το βλέμμα να κοιτάει…
Αλλά να βλέπει τις εικόνες που φτιάχνει το μυαλό στο άκουσμα
των στίχων σου… Κι όλα τα κύτταρα μου να χορεύουν μαζί σου!»
«Τα ωραιότερα λόγια αγάπης κρύβονται στη σιωπή ενός βλέμματος.
Ελπίζω στα μάτια μου να διαβάσεις ό,τι με λόγια δεν είπα ποτέ. Κι
εγώ στα δικά σου… ό,τι δεν άκουσα ποτέ… Η’ δε θέλησα ν’
ακούσω…»
Της ζωής:
«Όνειρα Γλυκά σ’ αυτούς που η μέρα πίκρανε. Όνειρα Μεγάλα σ’
αυτούς που πολλά δεν πρόλαβαν…Όνειρα Τολμηρά σ’ αυτούς που
είπαν ” δεν μπορώ”…Κι Όνειρα όπως εσύ τα θες…αν τη ζωή σου
ακόμα δεν ορίζεις…Αν αυτή δεν είναι όπως τη θες…»
«Η ζωή τίποτα δε μας κρύβει… Εμείς βλέπουμε όσα αντέχουμε και
τα υπόλοιπα τ’ αγνοούμε… θελημένα:
«Αν όλο τον κόσμο θέλεις να δεις…ξεκίνα απ’ το πιο μεγάλο ταξίδι:
Στον εαυτό σου!» Αντώνης Σ.
«…σήμερα θέλω να σου δώσω μια ευχή ακόμα κι αν υπάρχουν
στιγμές αβάσταχτου πόνου που την κάνει να μοιάζει κατάρα:
ΑΓΑΠΑ…ΑΛΛΙΩΣ ΔΕ ΖΕΙΣ!!!
Και τότε η ζωή…παραμένει δώρο που δεν άνοιξες… Κι εσύ απλά
χαζεύεις το περιτύλιγμα!»
Ελπίζω να χάρηκες το ταξίδι σου…
Η ΧΟΥΛΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ (του Θεοδώρου και της Ζωής) γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1981 στην Χίο, όπου και ζει μόνιμα. Αποφοίτησε από το ΕΠΑΛ Χίου το 1999 και ακολούθως σπούδασε στην Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων Αναβύσσου με ειδικότητα στα Τουριστικά Γραφεία. Όμως, μέχρι το 2016 εργάστηκε τα περισσότερα χρόνια ως Δασκάλα Αγγλικών (σε φροντιστήρια και ως ελεύθερος επαγγελματίας). Επίσης, έχει εργαστεί και ως γραμματέας, ξενοδοχοϋπάλληλος και για πάνω από 4 χρόνια διατηρούσε μία μικρή επιχείρηση. Πλέον, στα 40 της, έχοντας λίγο επιβαρυμένη υγεία, έχει αποσυρθεί και ασχολείται κυρίως με την ανατροφή της μονάκριβης κόρης της. Τέλος, από το 2017 μέχρι και πρόσφατα έχει απασχοληθεί εθελοντικά και περιστασιακά με Σωματεία Ατόμων με Αναπηρίες (όπως το Σ.Α.με ΣΚΠ Χίου).
Από την εφηβεία ήδη, το γράψιμο έχει υπάρξει ο ιδανικός τρόπος έκφρασής της, η ψυχοθεραπεία της. Δεν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό. Αγαπάει τις λέξεις, την μουσική και τους στίχους.
