Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
O αειθαλής ( έτος γεννήσεως 1923) και παγκοσμίως αντιπαθής Χένρυ Κίσινγκερ, ο οποίος διετέλεσε επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ από το 1973 έως το 1977, υπήρξε μεταξύ άλλων υπεύθυνος για το «άνοιγμα» των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με την κομμουνιστική Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ και την ύφεση της ψυχροπολεμικής ρητορικής και έντασης με τη Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ.
Το 2014, είχε δώσει μια συνέντευξη στην «WASHΙΝGTON POST», η οποία δημοσιεύτηκε στις 5 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς με αφορμή τα τότε επεισόδια στην Ουκρανία κατά την οποία προς έκπληξή μας εμφανίζεται εκτός από προφητικός, ακόμα και ειρηνιστής …. Παραθέτομε μερικά αποσπάσματα τα οποία με ευθύνη μας επιλέξαμε μέσα από την πληθώρα πληροφοριών και εκτιμήσεων που κατακλύζουν τα ΜΜΕ τον τελευταίο καιρό…
(…) «Πολύ συχνά το ζήτημα της Ουκρανίας παρουσιάζεται σαν αναμέτρηση: είτε η χώρα θα ενταχθεί στην Ανατολή, είτε στη Δύση. Αλλά αν η Ουκρανία επιβιώσει και ευδοκιμήσει, δεν πρέπει να είναι προπύργιο της μίας πλευράς απέναντι στην άλλη. Πρέπει να λειτουργήσει σαν γέφυρα ανάμεσά τους…»
(…) «Η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι για τη Ρωσία η Ουκρανία δεν μπορεί να είναι ποτέ απλά μία ξένη χώρα. Η ρωσική ιστορία ξεκίνησε εκεί με αυτό που ονομαζόταν Κράτος των Ρως. Η ρωσική θρησκεία εξαπλώθηκε επίσης από εκεί. Η Ουκρανία έχει υπάρξει μέρος της Ρωσίας για αιώνες και η ιστορία τους είναι συνυφασμένη. Κάποιες από τις πιο σημαντικές μάχες για τη ρωσική ελευθερία έγιναν σε ουκρανικό έδαφος. Ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας( ο ρωσικός τρόπος επίδειξης δύναμης στη Μεσόγειο,) έχει βάση στη Σεβαστούπολη, στην Κριμαία…»
(….) «Οι Ουκρανοί ζουν σε μία χώρα με περίπλοκη ιστορία και πολύγλωσση σύνθεση. Το δυτικό κομμάτι της προσαρτήθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1939, όταν ο Στάλιν και ο Χίτλερ χώρισαν τα εδάφη. Η Κριμαία, όπου το 60% του πληθυσμού είναι Ρώσοι, έγινε μέρος της Ουκρανίας μόλις το 1954, όταν ο Νικίτα Χρουστσόφ, γεννημένος Ουκρανός, έδωσε την περιοχή ως μέρος της 300ής επετείου της ρωσικής συμφωνίας με τους Κοζάκους. Η αντιμετώπιση της Ουκρανίας σαν ζήτημα της αντιπαράθεσης Ανατολής- Δύσης, θα εξαφανίσει για δεκαετίες οποιαδήποτε προοπτική να έρθει η Ρωσία και η Δύση- ειδικά η Ρωσία και η Ευρώπη- σε ένα διεθνές σύστημα συνεργασίας…»
(…) «Για τη Δύση, η δαιμονοποίηση του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι πολιτική, είναι άλλοθι για την απουσία της. Ο Πούτιν θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως όποια κι αν είναι τα παράπονά του, η πολιτική των στρατιωτικών επιβολών μπορεί να προκαλέσει έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ πρέπει να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία ως μία παρεκκλίνουσα δύναμη στην οποία πρέπει να διδάξουν υπομονετικά τους κανόνες συμπεριφοράς που έχει καταρτίσει η Ουάσιγκτον. Ο Πούτιν είναι ένας σοβαρός στρατηγός. Η κατανόηση των αξιών και της ψυχολογίας των ΗΠΑ δεν είναι τα δυνατά του χαρτιά. Ούτε η κατανόηση της ρωσικής ιστορίας και ψυχολογίας είναι τα δυνατά σημεία εκείνων που χαράζουν την πολιτική των ΗΠΑ…»
(…) «Η Ουκρανία είναι ανεξάρτητη από το 1991, ενώ προηγουμένως βρισκόταν υπό κάποιο είδος ξένης κυριαρχίας από τον 14ο αιώνα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ηγέτες της δεν έχουν μάθει την τέχνη του συμβιβασμού. Η πολιτική της Ουκρανίας μετά την ανεξαρτησία, δείχνει ξεκάθαρα ότι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στις προσπάθειες των Ουκρανών πολιτικών να επιβάλουν τη βούλησή τους σε απείθαρχα μέρη της χώρας, Αυτή είναι η ουσία της σύγκρουσης μεταξύ του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και της κύριας πολιτικής αντιπάλου του, Γιούλια Τιμοσένκο. Εκπροσωπούν τις δύο πλευρές της Ουκρανίας και δεν ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν την εξουσία. Μια σοφή πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Ουκρανίας θα αναζητούσε έναν τρόπο για τα δύο μέρη της χώρας να συνεργαστούν μεταξύ τους. Πρέπει να επιδιώξουμε τη συμφιλίωση, όχι την κυριαρχία μιας παράταξης. Οι ηγέτες όλων των πλευρών θα πρέπει να επιστρέψουν στην εξέταση των αποτελεσμάτων, όχι να ανταγωνίζονται σε στάσεις. Εδώ είναι η γνώμη μου ( συνεχίζει ο Κίσσνγκερ) για ένα αποτέλεσμα συμβατό με τις αξίες και τα συμφέροντα ασφάλειας όλων των πλευρών:
- H Ουκρανία πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιλέξει ελεύθερα τους οικονομικούς και πολιτικούς συνδέσμους της ( κυρίως αν πρόκειται για την Ευρώπη).
- Η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (μια θέση που πήρα πριν από επτά χρόνια, όταν εμφανίστηκε το θέμα για τελευταία φορά).
- Η Ουκρανία θα πρέπει να είναι ελεύθερη να δημιουργήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση συμβατή με την εκφρασμένη βούληση του λαού της. Οι σοφοί Ουκρανοί ηγέτες, θα επέλεγαν τότε μια πολιτική συμφιλίωσης μεταξύ των διαφόρων περιοχών της χώρας τους. Σε διεθνές επίπεδο, θα πρέπει να ακολουθούν μια στάση παρόμοια με αυτή της Φινλανδίας. Αυτό το έθνος δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τη σκληρή ανεξαρτησία του και συνεργάζεται με τη Δύση στους περισσότερους τομείς, αλλά αποφεύγει προσεκτικά τη θεσμική εχθρότητα προς τη Ρωσία.
- Η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία είναι ασυμβίβαστη με τους κανόνες της υπάρχουσας παγκόσμιας τάξης. Ωστόσο, θα πρέπει να είναι δυνατό να τεθεί η σχέση της Κριμαίας με την Ουκρανία σε λιγότερο δύσκολη βάση. Για τον σκοπό αυτό, η Ρωσία θα αναγνωρίσει την κυριαρχία της Ουκρανίας στην Κριμαία. Η Ουκρανία θα πρέπει να ενισχύσει την αυτονομία της Κριμαίας στις εκλογές που θα πραγματοποιηθούν παρουσία διεθνών παρατηρητών. Η διαδικασία θα περιλαμβάνει την άρση τυχόν ασαφειών σχετικά με το καθεστώς του στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Σεβαστούπολη.
Αυτά είναι αρχές, όχι συνταγές. Οι άνθρωποι που είναι εξοικειωμένοι με την περιοχή θα γνωρίζουν ότι δεν θα είναι όλες ευχάριστες για όλα τα μέρη. Το ζητούμενο δεν είναι η απόλυτη ικανοποίηση αλλά η ισορροπημένη δυσαρέσκεια. Εάν δεν επιτευχθεί κάποια λύση που να βασίζεται σε αυτά ή σε συγκρίσιμα στοιχεία, η στροφή προς την αντιπαράθεση θα επιταχυνθεί. Η ώρα για αυτό θα έρθει αρκετά σύντομα».
Και χρειάστηκαν οκτώ χρόνια θα προσθέσομε εμείς…
ΥΓ. : Τον τίτλο δανειστήκαμε από πασίγνωστη βρετανική ταινία του 1979.
