Γράφει ο Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης, Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.
Να λοιπόν που και η δικιά μας γενιά βρίσκεται μπροστά στο ενδεχόμενο να συναντηθεί σε παγκόσμια πολεμική φρίκη.
Η 24η Φεβρουαρίου τρέχοντος έτους κατοχύρωσε ήδη στην ευρωπαϊκή ιστορία την δική της σελίδα και όλοι οι σώφρονες εύχονται να περιοριστεί σε λίγες γραμμές (Στην ελληνική ιστορία έχει καταχωριστεί αυτή η μέρα ως η ημέρα που το 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ύψωσε την σημαία της ελληνικής επανάστασης στο Ιάσιο).
Δύο πολύ κοντινές με τον ελληνισμό χώρες, η Ρωσία και Ουκρανία, με κοινή μεταξύ τους ιστορική και εθνική καταβολή (Κιεβική Ρωσία) αγνοώντας κάθε συνεκτικό στοιχείο των λαών τους άνοιξαν την πόρτα του φρενοκομείου.
Εύλογα τα ερωτήματα για την αιματηρή εξέλιξη των δύο χωρών οι οποίες μόλις πριν τριάντα χρόνια (διάλυση ΕΣΣΔ) αποτελούσαν για αιώνες ενιαία κρατική οντότητα.
Ερωτήματα εγείρονται επίσης και για το γεγονός ότι η ‘’Δύση’’ δεν προσήλκυσε, αν δεν έσπρωξε κιόλας, την καταρρακωμένη Ρωσία του 90΄να απομακρυνθεί ξανά από την Ευρώπη και να καταστεί για άλλη μια φορά επικίνδυνα φοβική υπερδύναμη.
Η παράβλεψη της ιστορίας των λαών ναρκοθετεί την ειρηνική επίλυση των διαφορών και υποθάλπει αιματηρές κρίσεις. Είναι τραγικό και συνάμα απαράδεκτο ότι η Ευρώπη, η Ενωμένη Ευρώπη, για άλλη μια φορά κυοφορεί στους κόλπους της πολεμική σύρραξη με χαρακτηριστικά παγκόσμιας ανάφλεξης.
Ελπιδοφόρος διαφορά σήμερα με τις μεγάλες κρίσεις του παρελθόντος είναι η ύπαρξη τριών παραγόντων:
πιο αποτελεσματικά διεθνή εργαλεία αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων
η παγκοσμιοποιημένη οικονομία και
η ακαριαία διάχυση εικόνων και πληροφοριών που συνεγείρουν ταχύτατα την κοινή γνώμη.
Η αναμφισβήτητη και κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου από την εισβολή της Ρωσίας σε μια ανεξάρτητη Χώρα επιβάλλεται να καταδικαστεί έμπρακτα από κάθε πολιτισμένη και δημοκρατική κρατική οντότητα.
Η ειρηνική συμβίωση των λαών για τόσο μακρά περίοδο κατακτήθηκε με ποταμούς αίματος. Δεν είναι αποδεκτό ο αυταρχισμός να θέσει σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη και έννομη τάξη.
Η Ελλάδα για άλλη μια φορά πήρε θαρραλέα και ευδιάκριτη θέση υπέρ της υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου, της δημοκρατίας, της αυτοδιάθεσης των λαών και της ειρήνης.
Επέλεξε για άλλη μια φορά τη σωστή πράγματι θέση, αυτήν της υπεράσπισης των πανανθρώπινων ιδανικών. Εξάλλου η ‘’έξαψη’’ των λαών σε αυτά τα ιδανικά στήριξε αποτελεσματικά και την δική μας εθνική παλιγγενεσία.
Την πλευρά του δικαίου σταθερά επέλεξε σε όλες τις μεγάλες παγκόσμιες κρίσεις όπως και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Αναμφισβήτητα ο δρόμος του καλού έχει πόνους, βάσανα και θυσίες αλλά το τέρμα επιφυλάσσει ουσιαστική επιβράβευση και ασφάλεια.
Η αντιμετώπιση αποσταθεροποιητικών ενεργειών αυταρχικών καθεστώτων μεγάλης στρατιωτικής ισχύος εγκυμονεί κινδύνους και η Ελλάδα το γνωρίζει από πρώτο χέρι. Σίγουρα, όμως, είναι μεγαλύτερος ο κίνδυνος από την αδράνεια αλλά και τον κατευνασμό αδίστακτων δικτατόρων.
Η Ελλάδα ποτέ δεν επέλεξε τον ‘’καναπέ’’ στις μεγάλες προκλήσεις της ανθρωπότητας ούτε ποτέ λειτούργησε σαν απομαγνητισμένη πυξίδα και σαν τρελό ανεμολόγιο να περιστρέφεται πότε βοριά πότε νοτιά, ανατολή ή δύση. Σταθερά, ούσα ναυσικρατούσα, κρατά πορεία δικαίου και δικαιώνεται.
Για την επιλογή της Ελληνικής Κυβέρνησης να στηρίξει ουσιαστικά και με παρρησία τον αγώνα διαφύλαξης της ανεξαρτησίας μιας αναγνωρισμένης από την Διεθνή Κοινότητα Χώρας, εκφράστηκαν λογικοφανείς αντιρρήσεις συγκρίνοντας τη στάση της με την για άλλη μια φορά ‘’επιτήδεια ουδέτερη’’ Τουρκία η οποία συνήθως σκίζει τα σκέλη της πατώντας σε δυο βάρκες.
Αυτή η θέση σε καμιά περίπτωση δεν στρέφεται εναντίον του πολύ φιλικού μας Ρώσικου λαού.
Στη σύγχρονη ιστορία καμιά άδικη ξένη επέμβαση σε κυρίαρχο κράτος και έθνος δεν πέτυχε τους στόχους της. Σε όλες τις περιπτώσεις κατέληξε άδοξα και με οδυνηρό κόστος για τον εισβολέα.
