Γράφει ο Αριστείδης Ζαννίκος
Ζούμε κοσμοϊστορικά γεγονότα. Στην καρδιά της Ευρώπης, μετά από δεκαετίες ειρήνης, μαίνεται ένας άγριος, βάρβαρος και ανιστόρητος πόλεμος.
Και αυτό όταν, η αναθεωρητική και επεκτατική Τουρκία, απειλεί την Πατρίδα μας απροκάλυπτα και προκλητικά.
Την ίδια ώρα, κάποια Κόμματα και αρκετοί πολίτες, εκφράζουν την έντονη αντίθεσή τους στην αποστολή, και από τη Χώρα μας, πολεμικού υλικού (μαζί με την ανθρωπιστική βοήθεια), προκειμένου οι Ουκρανοί πολίτες να οργανώσουν τη δική τους “Εθνική αντίσταση” κατά των Ρώσων εισβολέων- κατακτητών του δικτάτορα Πούτιν.
Το γιατί αντιδρούν το κατανοεί κάθε νοήμων πολίτης. Όμως, σε δημοκρατική Χώρα ζούμε. ΄Εχουν λοιπόν δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση της άποψής τους έστω και αν, η πλειοψηφία των συνελλήνων, διαφωνεί μ’ αυτήν.
Ως μόνη απάντηση στη θέση που λαμβάνουν, ίσως αρκεί η υπενθύμιση ποιήματος του μεγάλου Γάλλου ποιητή-συγγραφέα Βίκτωρα Ουγκώ (μετάφραση Κωστή Παλαμά).
Γράφτηκε το 1828, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της Χίου από τους Οθωμανούς τον Μάρτιο του 1822, δηλαδή διακόσια (200) χρόνια πριν. Προφανώς οι σήμερα διαφωνούντες με την αμυντική ενίσχυση των Ουκρανών, δεν συμφωνούν με τον τελευταίο στίχο του ποιήματος. που έχει περικοπεί λίγο για οικονομία χώρου:
“ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ”
Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ’ όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ’ αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά.
Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ’ την αφάνταστη φθορά.
Φτωχό παιδί που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τ’ ήθελες τάχα νά ΄χες;
Σαν τί μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ’ το Ιράν, που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ’ το δεντρί
που μέσ΄ στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει
κι έν άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, δεν σώνει
μεσ’ απ΄τον ίσκιο του να βγει;
Μη το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύκτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τί θες κι απ’ όλα τα αγαθά τούτα;
Πες. Το άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
– Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να.
Υ.Γ.: Μία ακόμα υπενθύμιση προς θρησκευόμενους πατριώτες και προς δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς πολίτες που αντιδρούν στην αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στους Ουκρανούς (και) από την Ελλάδα.
Ο απελευθερωτικός αγώνας των προγόνων μας το 1821, θα ήταν αδύνατος, χωρίς όπλα “εισαγωγής” που τους προμήθευαν Φιλέλληνες.
Η θαυμαστή (Παγκοσμίως) εποποιία της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ των Ελλήνων κατά της Γερμανοϊταλικής Κατοχής των δικτατόρων Χίτλερ και Μουσολίνι, γράφτηκε με οπλισμό που προμήθευαν στους Έλληνες πατριώτες αντιστασιακές Χώρες εκτός Ελλάδας.
Αυτά για να μη ξεχνάμε την ιστορία μας.
Μια ιστορία που διδάσκει και προτρέπει όλους τους Λαούς να αντιστέκονται κατά οποιουδήποτε Δικτατορικού καθεστώτος που στραγγαλίζει την ελευθερία και ανεξαρτησία τρίτων Χωρών, όπως δηλαδή πράττει σήμερα το καθεστώς Πούτιν στην Ουκρανία.
