Γράφει ο Αριστείδης Ζαννίκος
Η παρατηρούμενη όξυνση της (νέας) Ρωσο-Ουκρανικής κρίσης, οδηγεί σε προβληματισμούς που αφορούν το μέλλον της Ευρώπης και βεβαίως της Χώρας μας.
Είναι πλέον οφθαλμοφανές ότι, δύο αυταρχικοί ηγέτες της “γειτονιάς “ μας, ο Πούτιν και ο Ερντογάν, δρομολογούν διαδικασίες και θέτουν στοχεύσεις μερικής έστω αναβίωσης, εντός του 21ου αιώνα, ο μεν πρώτος της Τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας ο δε δεύτερος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό την καινοφανή ονομασία “Γαλάζια Πατρίδα”.
Οι σχεδιασμοί και των δύο, προσώρας, δείχνουν να έχουν αποδώσει κάποιους πρώτους καρπούς, σε βάρος βέβαια της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας τρίτων Χωρών. Και οι δύο, για να δικαιολογήσουν τα επεκτατικά τους σχέδια, επικαλούνται διάφορες δικαιολογίες, π.χ. Ότι δρουν “προληπτικά” έναντι πραγματικών ή φανταστικών εχθρών, ή ότι προστρέχουν για βοήθεια σε κινδυνεύοντες ομοεθνείς ή ομοθρήσκους τους !!
΄Εναντι αυτών των ταραξιών της ειρήνης, της σταθερότητας και της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης, θα περίμενε κανείς ότι, σε Ευρωπαϊκό τουλάχιστο επίπεδο, όλοι οι ηγέτες των Κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα στεκόταν, εδώ και χρόνια, στο ύψος των περιστάσεων, υπερασπιζόμενοι τις κοινές Ευρωπαϊκές αξίες και προασπιζόμενοι τα κοινά συμφέροντα όλων των Ευρωπαϊκών Λαών, κυρίως όσων έχουν, από τη γεωγραφία και την ιστορία, ταχθεί να “φυλάττουν Θερμοπύλες”.
Πολύ περισσότερο θα περιμέναμε (και δικαίως), αυτό να προέρχεται από την οικονομικά και πολιτικά, ηγέτιδα Χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γερμανία, και μάλιστα έγκαιρα, προτού δηλαδή φθάσει “η φωτιά” στην αυλή μας απειλώντας τόσο την μεταπολεμική σταθερότητα όσο και την βιώσιμη ανάπτυξη και ευημερία των Λαών της Ευρώπης.
Πλέον, οι συνθήκες που ήδη διαμορφώθηκαν, από τη μια υπονομεύουν την ασφάλεια και την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη, ενώ, από την άλλη, υπονομεύουν τους Δημοκρατικούς θεσμούς δια της ενίσχυσης ακροδεξιών μορφωμάτων και Κομμάτων, που κύριο χαρακτηριστικό έχουν τον τυφλό υπερεθνικισμό, ο οποίος τόσα δεινά επεσώρευσε (στην Ευρώπη κυρίως), τον προηγούμενο αιώνα.
Αντ΄αυτού, είδαμε, το “τιμόνι” της Γερμανίας, (άρα και της Ευρώπης), να κρατάνε επί εικοσιτρία(23) χρόνια (1998 έως 2021), δύο “μοιραίοι” ηγέτες, αρχικά ο “σοσιαλδημοκράτης” Γκέρχαρντ Σρέντερ και ακολούθως, η δεξιά Άνγκελα Μέρκελ. Ο πρώτος, χωρίς ηθική συστολή ή πολιτική ντροπή, από ετών, βρίσκεται στη “δούλεψη” του φίλου του Πούτιν, ο οποίος τον έχει διορίσει, με ηγεμονικό μισθό, Πρόεδρο στον ενεργειακό κολοσσό της Ρωσίας, τη γνωστή GAZPROM !!
Η δεύτερη, όπως σήμερα διαπιστώνουμε, έχοντας επίσης άριστες σχέσεις όχι μόνο με τον Ερντογάν αλλά και με τον Πούτιν, δεν έκανε τίποτα τόσο για την κοινή αμυντική θωράκιση της Ευρώπης, όσο και για την σταδιακή απεξάρτηση αυτής από τα Ρωσικά ορυκτά καύσιμα, κάτι που, σήμερα, από τη μιά “τινάζει στον αέρα” τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς όλων μας και από την άλλη, υπονομεύει την σταθερή και βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη των Ευρωπαϊκών Χωρών.
Βέβαια, επειδή έχει διαχρονική ισχύ η ρήση “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, προβάλει ως πολύ ισχυρό το ενδεχόμενο, υπό τις νέες δυσχερείς συνθήκες, οι τωρινοί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να προχωρήσουν, σχετικά γρήγορα, τόσο στην ίδρυση του λεγόμενου “Ευρωστρατού”, όσο και στην αναζήτηση νέων πηγών ενεργειακού εφοδιασμού των Ευρωπαϊκών Κρατών μήπως και, σε βάθος χρόνου, ελαχιστοποιηθεί η, αυτοκτονική εξάρτηση από τα Ρωσικά καύσιμα.
Εξυπακούεται ότι, για την Πατρίδα μας, η σύμπλευση με τους Δυτικούς συμμάχους τούτο το κρίσιμο διάστημα, αποτελεί ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, (ουδετερότητα ή και στροφή προς τη Ρωσία), κρύβει τεράστιους κινδύνους. Κινδύνους που εκπορεύονται από την αναθεωρητική Τουρκία τόσο του Ερντογάν όσο και των Κεμαλιστών, αν τύχει και αυτοί τον διαδεχθούν, και οι οποίοι κίνδυνοι πιθανά να γίνουν πιό ορατοί κατά την τρέχουσα διετία.
Αν βέβαια επιχειρηθεί ψύχραιμα μιά “τολμηρή” ενατένιση του μέλλοντος, (κάτι που αφορά τα παιδιά και τα εγγόνια μας), και αν αυτή στηριχθεί σε διδάγματα της ιστορίας, μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι, στο τέλος, “ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ”.
Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι, οι εκάστοτε “Συμμαχίες” δημοκρατικών και, οικονομικά, ισχυρών Κρατών, κατισχύουν έναντι κάθε επεκτατικού αυταρχικού και εθνικιστικού Καθεστώτος. Τέτοιας μορφής καθεστώτα επιτυγχάνουν κάποιους σκοπούς και αποκομίζουν κάποια “κέρδη”, αυτά όμως αποδεικνύονται επισφαλή, πρόσκαιρα και άκρως ζημιογόνα για τα ίδια τα αυταρχικά Κράτη που, αργά ή γρήγορα καταρρέουν.
Ακόμη και τεράστιες Αυτοκρατορίες, όπως π.χ. η Μακεδονική, η Μογγολική, η Ρωμαϊκή, η Βυζαντινή, η Οθωμανική, η Βρετανική, η Τσαρική (Ρωσική) και άλλες, με τον έναν ή άλλον τρόπο, εξαφανίσθηκαν.
Αν λοιπόν τα Ευρωπαϊκά Κράτη, με σύμμαχο βέβαια τις ΗΠΑ, παραμείνουν ενωμένα, υπό κοινό όραμα, με το δικό τους στρατό, με ισχυρούς τους δημοκρατικούς θεσμούς και με έξυπνη εκμετάλλευση κάθε σύγχρονης τεχνολογίας, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν, κατά τις επερχόμενες δεκαετίες του 21ου αιώνα.
Στο χέρι των Λαών και κυρίως των ηγετών της Ευρώπης είναι, αυτό, από απλή επιθυμία και ευχή, να γίνει πράξη με αντοχή στο χρόνο.
