Γράφει ο Μιχάλης Κανάριος
ΚΩΣΤΗΣ ΚΑΖΑΣ = ΑΓΓΕΡΟΥ ΚΑΖΑ = ΚΑΛΑΜΩΤΗ
Δύο δεκαετίες έζησα νοερά την γιαγιά μου, ΑγγερούΚαζά και τον πάππου μου Κωστή Καζά, από την πλευρά της μητέρας μου, στα παιδικά μου χρόνια στην Καλαμωτή. Αυτό που μου έχει μείνει αναλλοίωτο από τότε που ήμουν παιδί μέχρι σήμερα είναι το σπίτι της γιαγιάς και του παππού στο χωριό.
Ήταν το καταφύγιό μου όταν έκανα αταξίες στο σπίτι μου. Η ζεστή αγκαλιά της γιαγιάς σε απογείωνε στους επτά ουρανούς. Η υπομονή της ήταν ανεξάντλητη και ο χρόνος δεν υπήρχε όταν βρισκόμουνα μαζί της, μου έκανε όλα τα χατίρια και είχε ένα μοναδικό τρόπο να με παρηγορεί όταν κάτι με στεναχωρούσε. Σε κάποια γωνιά του σπιτιού υπήρχε το εικονοστάσι όπου άναβε το καντήλι και προσευχόταν για όλους μας.
Τον παππού μου τον έζησα καθηλωμένο σε ένα καναπέ λόγω του ότι υπήρχε μία σφαίρα στο πόδι του από την εποχή του πολέμου, την οποία δεν έβγαλε ποτέ και την πήρε όταν έφυγε μαζί του. Οι ιστορίες που μου έλεγε για την δική του ζωή με καθήλωναν και δεν ήθελα να σταματήσει την αφήγησή του. Οι συμβουλές του μπορεί να ήταν απλές αλλά ήταν γεμάτες περιεχόμενο και με κάποιο μαγικό τρόπο στην πορεία της ζωής μου αποδεικνύονται πάντα αποτελεσματικές.
Η πιο σημαντική συμβουλή που μου έδωσε ήταν η διαδρομή της ζωής μου να διακατέχεται μόνο με αγάπη. Γιατί μόνο με αγάπη λύνονται τα προβλήματα. Μόνο με αγάπη προχωράς στον δρόμο σου. Η σχέση που είχα μαζί του ήταν πράγματι ζωτικής σημασίας.
Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής είναι όταν πρέπει να πούμε αντίο σε μια γιαγιά ή έναν παππού κατά την παιδική ηλικία. Για εμάς τους ενήλικες η απώλεια έχει διαφορετικό αντίκτυπο, επειδή έχουμε πολλούς πόρους στη διάθεσή μας για να αντιμετωπίσουμε αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα της ζωής.
Ποιος λοιπόν μπορεί να ξεχάσει αυτές τις μοναδικές στιγμές; Τα χρόνια που μείναν μέσα μας σαν τα όμορφα και αθώα της ζωή μας; Απλά θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας…
