Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Αυθόρμητο το ταξίδι από Θεσσαλονίκη προς Αλεξανδρούπολη το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, κατόπιν πρόσκλησης από φίλους, επιλέξαμε νυχτερινή «πτήση» παρακαλώ, το λεωφορείο πεντακάθαρο, ο οδηγός ευγενικός και εξυπηρετικός, η μουσική νεανική, σύγχρονη και χαρούμενη. Μόνο… προς το τέλος, καμιά ώρα πριν τον τερματισμό του δρομολογίου άρχισε να φέρνει λίγο προς το οριεντάλ αλλά δεν …μας πείραξε. Η κατεύθυνση άλλωστε ήταν προς ανατολάς…Τρεις γλώσσες αντιληφθήκαμε να ομιλούνται, η ελληνική, η τουρκική και κάποια σλαβική που δεν αναγνωρίσαμε. Η Εγνατία οδός δεν ήταν σε όλα τα σημεία επαρκώς φωτισμένη… Οι στροφές πριν και μετά την Καβάλα προκαλούσαν λίγο τον ίλιγγο και χρειάστηκε να επιστρατευτεί η ψυχραιμία αυτών που έκαναν το συγκεκριμένο δρομολόγιο για πρώτη φορά… Η πόλη τη νύχτα ήταν μαγευτική, ολόφωτη, πολύχρωμη σε αντίθεση με την ταπεινή γειτονική Ξάνθη.
Η ανατολή της επομένης μέρας μας έδειξε μια ηλιόλουστη Αλεξανδρούπολη και μια θάλασσα γαλήνια, χρωματισμένη σε εκδοχές του γκρίζου, του γαλάζιου και του.. λευκού, πολύ διαφορετικές από αυτές που έχομε συνηθίσει στα νησιά μας. Δεν μπορέσαμε να πραγματοποιήσομε ταξίδι στη Σαμοθράκη. Λόγω πανδημίας εκτελούνται μας είπαν ακτοπλοϊκά δρομολόγια μόνο για τους κατοίκους του νησιού (!) και μας προέτρεψαν να επανέλθομε κατά το…μήνα Μάιο.
Όπου υπάρχουν στον κόσμο σπηλιές η ανθρώπινη φαντασία έχει επινοήσει κάποια σαγηνευτική ιστορία. Στη Μάκρη, μια κωμόπολη λίγο πριν από την Αλεξανδρούπολη, επισκεφθήκαμε τη σπηλιά του Πολύφημου, εμάς όμως μας μάγεψε η θέα της Σαμοθράκης στην άλλη πλευρά της θάλασσας, με το τεράστιο όρος (Σάος) να δεσπόζει στον ορίζοντα. Στην παραλία, στην πασίγνωστη ταβέρνα το «Λιμανάκι» γευτήκαμε φρεσκότατα θαλασσινά εδέσματα σε λογικές τιμές. Η δύση του ήλιου χρωμάτιζε τον όγκο του Σάος με αποχρώσεις του μωβ, του γαλάζιου και του γκρίζου. Πεδινή η χώρα του Έβρου απλωνόταν ολόισια μέχρι εκεί που έφθανε το μάτι, με φροντισμένους κήπους, περιβόλια και λιόδεντρα. Νοικοκυριό…
Την επόμενη μέρα, σε μια βόλτα μέχρι τη Λευκίμμη δοκιμάσαμε την εμπειρία του περιπάτου στο κοντινό απολιθωμένο δάσος που μετρά 40 εκατομμύρια χρόνια ζωής. Τα απομεινάρια του κείτονται αφύλακτα, σκόρπια -όμως σηματοδοτούμενα -μέσα στο θαλερό δάσος σε δυο προτεινόμενες διαδρομές. των 200 και 700 μέτρων… Η χλωρίδα σε όλες τις περιοχές των περιηγήσεών μας, με εξαίρεση τα λίγα δάση, είχε χειμωνιάτικη όψη, τα δένδρα ήταν γυμνά καθ’ ότι φυλλοβόλα, οι λόφοι χαμηλοί και το τοπίο ατελείωτο.
Στο κοιμητήριο της Λευκίμμης όπου βρεθήκαμε για να αποτίσομε φόρο τιμής σε ένα φίλο, αντιληφθήκαμε το μνήμα του «καπετάν Οδυσσέα», αξιωματικού και στελέχους του ΚΚΕ αλλά και της Εθνικής Αντίστασης, ο οποίος σύμφωνα με την επιγραφή εκτελέσθηκε από τον ΕΛΑΣ. Ένα από τα «θανάσιμα» λάθη του ως αρχηγού ήταν ότι εξέδωσε προκήρυξη -προτροπή δίνοντας το ελεύθερο δικαίωμα στους συντρόφους του κομμουνιστές να εκτελούν με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς δίκη τους αντιπάλους τους… (Τα αποσιωπητικά πιστεύομε ότι εδώ δεν επαρκούν…)Στη Λευκίμμη επίσης είδαμε και φωτογραφήσαμε αντικείμενα που δεν υπάρχουν στα μέρη μας: μια γκάιντα και μια ντρουβάνα μέσα στην οποία έφτιαχναν το βούτυρο. Πριν σκοτεινιάσει καταλήξαμε στο Σουφλί ψάχνοντας για φαγητό αλλά τα καταστήματα εστίασης ήταν όλα κλειστά εκτός από ένα σουβλατζίδικο του οποίου τα φαγητά ήταν φρέσκα και συμπαθητικά. Μας έκανε εντύπωση που στην ακριτική αυτή πόλη δεν υπήρχε κανένας χριστουγεννιάτικος στολισμός… Στην επιστροφή προς Αλεξανδρούπολη απολαύσαμε έναν άγνωστο απέραντο ουρανό που ολοένα άλλαζε χρώματα πριν παραδοθεί στο σκοτάδι. Πέρα μακριά ο Εθνικός Δρυμός Δαδιάς Λευκίμμης Σουφλίου έμοιαζε με δεινόσαυρο που προσπαθούσε να κατηφορίσει μαζί μας αργά προς τη θάλασσα. Μια άλλη Ελλάδα , αλλά πάντα η ίδια η Ελλάδα, ίσως λιγότερο λαμπερή αλλά πάντα οικεία, όπως οι σελίδες της ιστορίας της …..
Απολιθωμένο Δάσος
Ντρουβάνα
Σπηλιά του Κύκλωπα
