Του Κωνσταντίνου Βολάκη
Το βλέμμα της χάιδεψε το ήρεμο,ανέκφραστο πρόσωπο του πορσελάνινου αγγέλου στο μικρό τραπεζάκι. Σεργιάνισε σ’ ένα-ένα τα χριστουγεννιάτικα αντικείμενα που προ ημερών είχε στολίσει, πιστή πάντα οπαδός των εθίμων και σταμάτησε στο αγαπημένο δέντρο που κοιμόταν ακόμα σβηστό, στη γωνιά του..
Ξύπνησε νωρίς σήμερα.. Λίγο η μέση της, λίγο η έννοια του πρωινού της χαπιού και της μέρας που με το αδύναμο μουντό της φως προσπαθούσε να διώξει το σκοτάδι, μαζί και αυτές οι σκέψεις που δραπετεύουν με αναίδεια απ’ το κελί του χρόνου, τη βρήκαν καθισμένη στο καναπέ της, με μια κούπα πικρού καφέ στο χέρι, ν’ αποζητά έντονα των Χριστουγέννων τη μαγεία…
“Είδε” τον εαυτό της παιδί με τα συνομήλικα της φτωχογειτονιάς της φιλαράκια, με κατακόκκινες μύτες και παγωμένα χεράκια, να μετρούν τις δεκαρούλες, τα πενηντάλεπτα και τις δραχμούλες, σα θησαυρό πολύτιμο, που κέρδισαν τίμια με τα φάλτσα τους κάλαντα…
“Είδε” στα παράθυρα των χαμηλών σπιτιών που τα θάμπωνε η θαλπωρή της οικογένειας μαζί με τη ζέστα κάποιου μαγκαλιού ή ξυλόσομπας, τα στολισμένα δεντράκια με το βαμβάκι στα κλαδιά, τα λιγοστά λαμπάκια που έμοιαζαν με μικρές φωτεινές μπάλες ή είχαν αγιοβασιλιάτικα προσωπάκια και αυτή την υπέροχη πάχνη που έμοιαζε αληθινή και σκέπαζε το δεντράκι από τη κορυφή μέχρι και τα τελευταία χαμηλά κλαδιά του… Και στη βάση φυσικά, απαραίτητη η χαρτονένια Φάτνη που όσο μεγαλύτερη ήταν, τόσο πιο περήφανους τους έκανε!..
Χριστούγεννα! Ήταν πάντα η αγαπημένη της γιορτή!..Λάτρευε την προετοιμασία της, την ευφορία του ερχομού της, την περίεργη αυτή ζεστασιά μιας απροσδιόριστης ελπίδας που ένοιωθε πάντα να κρύβεται στη “Γέννηση” !!
Ο άγγελος στο τραπεζάκι, την κοιτάζει ανέκφραστος..Τα ξωτικά παραδίπλα στέκουν με αταίριαστη σοβαρότητα και το σβησμένο δέντρο στη γωνία του, πόσο θλιμμένο φαντάζει…
Πολλά τα χρόνια…πολλά τα Χριστούγεννα…Πολλοί οι άνθρωποι που αγάπησε κι έφυγαν στο ανεπίστρεπτο ταξίδι….
Είναι και αυτή η κρίση..Δύσκολοι καιροί…
Πετάχτηκε… – Που χάθηκε η μαγεία; Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα..-Τι έπαθες;
Άνοιξε τα ρολά να μπει στο σπίτι το γκρίζο φως της χειμωνιάτικης μέρας.
Έσπρωξε την πρίζα και τα λαμπιόνια ξεκίνησαν το φωτεινό, ρυθμικό τους χορό, ξυπνώντας το ναρκωμένο δέντρο..
Πήρε μια βαθειά ανάσα..Χαμογέλασε συνωμοτικά στην Παναγιά που της χαμογελούσε ήδη.΄Εστειλε μια νοερή αγκαλιά στα παιδιά και στα εγγόνια της…τα καμάρια της ζωής της..
Και ύστερα, ύστερα θυμήθηκε το δικό της “αόρατο” άγγελο, που πάντα της ψιθύριζε πως όλα θα πάνε καλά…
Δεν πειράζει που η Χριστουγεννιάτικη λάμψη δεν την “αγγίζει” πια..
Τη “μαγεία” τους δεν θα τη χάσει ποτέ!! Εκείνη θα τη βρίσκει αναλλοίωτη στο νόημα και την προσφορά της ΑΓΑΠΗΣ!
Άννα Τσακάλη
2021
Χάθηκαν στην ομίχλη του μυαλού οι μεγάλες στιγμές των συγκινήσεων της αλλαγής των χρόνων. Άφησαν πίσω τους εικόνες ξέθωρες, όμοιες με πίνακες ζωγραφικής σε φθαρμένους καμβάδες.
Αναπόφευκτα ανασύρω πάντα, όπως κι εσύ, την τελευταία μέρα κάθε χρόνου, εκείνες, που διατηρούν καλύτερα τα χρώματά τους για να κάνω το καθιερωμένο πλέον ταξίδι στο παρελθόν.
Και “βλέπω”… ”Βλέπω” εκείνο το μικρό δεντράκι, το στολισμένο με μπάλες πολύχρωμες και εύθραυστες που άγγιζα με δέος μήπως και σπάσουν, τα λαμπιόνια με το χαμογελαστό κεφάλι του Άγιου Βασίλη που μόνο εμένα λες και κοιτούσαν, ν’ αναβοσβήνουν, τη χάρτινη φτωχική φάτνη που μαζί με το Θείο Βρέφος ζέσταινε την αγάπη μου για την ευαίσθητη, καινούρια ζωή και τον παιδικό μου θαυμασμό για τον ταπεινό Βασιλιά, που Τον χουχούλιζαν τα ζώα και ταυτόχρονα νανούριζαν αγγέλλοι..
Κι εκείνη την ψεύτικη πάχνη!..
Εκείνη, που όπως σκέπαζε το δεντράκι δίνοντάς του μια περίεργη εμφάνιση ομιχλένιας θαλπωρής, λες και σκέπαζε, ζέσταινε, τα δικά μου όνειρα του “αύριο”, που τότε φάνταζε μακρινό μεν αλλά πολύχρωμο και μαγικά όμορφο, σαν τις μπάλες του και τις απαστράπτουσες γιρλάντες…
“Βλέπω” το μόνιμα να κρυώνει αδύνατο κοριτσάκι με την “αλογοουρά” στο κεφάλι, τα ξυλιασμένα χέρια και πόδια, να λέει τα κάλαντα ευελπιστώντας το αντίτιμο να είναι μεγαλύτερο από πενηντάλεπτο και εικοσάλεπτο…Η δραχμούλα βλέπεις, ήταν σπάνια..
“Χαϊδεύω” με το νου εκείνες τις αλλαγές των χρόνων που έφηβη ονειροπαρμένη, φανταζόμουν πάντα τον επόμενο καλύτερο, με κάποια δόση μαγείας, αφού το μαγικό του ραβδί θα πραγματοποιούσε κάθε μου επιθυμία!!
-Χαμογελάς;
Κι όμως…απόθεσα την λύση πολλών προβλημάτων και την πραγμάτωση αρκετών επιθυμιών στον Καινούριο χρόνο… Και φυσικά, οι Καινούριοι χρόνοι έρχονταν κι έφευγαν με μένα να στροβιλίζομαι ανήμπορη ανάμεσά τους..
Χρειάστηκαν κάμποσες Πρωτοχρονιές για να καταλάβω…
Για να καταλάβω πως ο Χρόνος είναι σχετικός…Είναι μονάδα που επινόησε ο άνθρωπος για να μετράει το διάστημα της ύπαρξης της δικής του και του σύμπαντος!
Γιατί εγώ στηριζόμουν σε μια αριθμητική μονάδα για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου; Γιατί αφηνόμουν στη σχετικότητα για να λύσω τα προβλήματά μου;
Σε λίγες ώρες μια ακόμα αλλαγή χρόνου θα χτυπήσει την πόρτα της ζωής μας..
Τελευταία όμως ξέρω.
Δεν έχουν μαγικά ραβδάκια οι Νέοι Χρόνοι.
Εμείς τα κρατάμε! Με τη σταθερή μας πίστη στα “θέλω”!
Με ακλόνητη τη στάση μας στις Αξίες που μας κάνουν Ανθρώπους!
Με αγάπη για τον εαυτό μας και αγάπη για τον συνάνθρωπο!
Όταν κοιτάζουμε τον διπλανό μας και βλέπουμε εμάς!
Όταν δίνουμε αυτό, που εμείς θα θέλαμε να πάρουμε!
Ας μη περιμένουμε τίποτα από τον χρόνο..
Ας τον κάνουμε εμείς όμορφο!!!
Καλή χρονιά!!!
Άννα Τσακάλη
Η αγάπη, νικάει το χρόνο.
Χρόνε,
μαζί σου βάδισα στων ημερών τα ηλιόλουστα χαμόγελα
μαζί σου έψαξα στο σκοτάδι των αστεριών τα συμπλέγματα.
Μικρή, σ` αγάπησα πολύ,
όνειρα καθώς μοίραζες στου μέλλοντος εικόνες.
Νέκταρ Θεών προσδόκησα να πιω και να μεθύσω
από ζωή κι από χαρά, σ` ένα αλώνι ήλιου…
Καφέ, χρόνε με κέρασες και δυνατό και σκέτο
και μ` έμαθες με τη σιωπή να πάψω να πετάω..
Κάθε φορά νιογέννητος το χέρι σαν μου δίνεις
σε μια καινούρια διαδρομή, αχνά χαμογελάω…
Σ` έμαθα χρόνε αέναε..τι κι αν εγώ γερνάω
αδιάφορος και βιαστικός θα προχωράς αιώνια
άλλους μαζί σου παίρνοντας συντρόφους στο ταξίδι.
Θνητή εγώ κι εσύ αθάνατος, διόλου δεν σε ζηλεύω .
Καρδιά δεν έχεις χρόνε μου, ανούσιος ο χορός σου
χωρίς Ελπίδας οδηγό, χωρίς Αγάπης δόσιμο
κι Αθανασίας πίστη.
Νομίζω, σε ξεπέρασα καθώς τα χρόνια φεύγουν…
Το κλάμμα και το γέλιο μου σε σένα κάνω δώρο
κι αγάπης λίγη χόβολη μήπως και σε ζεστάνει…
Άννα Τσακάλη
