Γράφει ο Αριστείδης Ζαννίκος
Αφορμή για το παρόν σημείωμα, έλαβα από τις δημοσιοποιημένες απόψεις της ΛΑΣ Χίου και του συμπολίτη Γιάννη Μαϊστράλη τις σχετικές με την, υπό συζήτηση, ανάγκη παράκαμψης του νότιου Βροντάδου προς και από το Αίπος. Επισημαίνω λοιπόν τα παρακάτω:
α) Η παράκαμψη-αν βέβαια αποφασισθεί-, ενδιαφέρει και θα αποτελέσει “ανακούφιση” τόσο για τους κατοίκους της εν λόγω περιοχής όσο και για όσους υποφέρουν και αγανακτούν, “φρακάροντας” καθημερινά στους στενούς δρόμους του νοτίου Βροντάδου, ήτοι τους κατοίκους της Δυτικής-ΒΔ Χίου και τους οδηγούς λεωφορείων, πούλμαν, φορτηγών, ασθενοφόρων και πυροσβεστικών, προς και από το Αίπος. Αυτό είναι το “θέμα” μας και όχι η ολική παράκαμψη του Αίπους η οποία παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες (τεχνικές, περιβαλλοντικές και οικονομικές).
β) Η ιδιομορφία του Βροντάδου, που την χαρακτηρίζει το έντονο και συνεχές ανάγλυφο αυτής (αυτό όμως είναι και η ομορφιά του), η πολύχρονη Τουρκική κατοχή και βεβαίως οι υπηρεσιακές αδυναμίες των αρμόδιων Αρχών τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Χίου το 1912, είναι οι βασικές αιτίες που οδήγησαν στο “οδικό χάος” που διακρίνει τον Βροντάδο (και όχι μόνο) με τους στενούς και δαιδαλώδεις δρόμους. Επικουρικά, προφανώς συνέβαλαν “ψηφοθηρικοί” λόγοι Δημοτικών Αρχών και, τα τελευταία χρόνια, η ραγδαία αύξηση των Ι.Χ. αυτοκινήτων που σταθμεύουν στους στενούς δρόμους, “ακυρώνοντας” στην πράξη τη μιά (από τις δύο) λωρίδα κυκλοφορίας.
γ) Ανεδαφική φαντάζει (και είναι), κάθε πρόταση διοχέτευσης πρόσθετης κυκλοφορίας προς και από τη Δυτική-ΒΔ Χίο από και προς το κέντρο του νησιού μας, μέσω της παραλιακής του Βροντάδου ή έστω μέσω Καρυών, Αυγωνύμων, Ελίντας, Σιδηρούντας.
Ειδικά ο παραλιακός μας, χαρακτηρισμένος ως “ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ”, αφ’ ενός “στενάζει” ήδη κυκλοφοριακά και αφ’ ετέρου, ο εν λόγω χαρακτηρισμός, δεν επιτρέπει δύο καίριες μονοδρομήσεις στους Τρείς Μύλους και την περιοχή Βελονά-Εικονοστάσι Αγ. Νικολάου. Θυμίζω ότι στο τμήμα από “Μουριά” (Βελονάς), Όρμο Λω έως και Δασκαλόπετρα, δεν υφίστανται ούτε μπορούν να κατασκευασθούν πεζοδρόμια λόγω της στενότητας του δρόμου.
Επ’ ευκαιρία, κρίνω σκόπιμο να προτείνω δύο βασικές παρεμβάσεις επί του παραλιακού μας δρόμου:
-Να μειωθεί το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας από τα 50 στα 30 ή έστω 40 χιλ. και να τοποθετηθούν μεγάλου μεγέθους, ορατές από απόσταση, πινακίδες που να προειδοποιούν για τη λειτουργία Σχολείων (Γυμνάσιο-Λύκεια). Τέτοιες πινακίδες είχαν τοποθετηθεί προ δεκαετιών, όμως, μάλλον η άλμη της θάλασσας τις αχρήστευσε, όπως θα αχρηστεύσει φωτιστικές κολώνες και άλλα σήματα, τα οποία πρέπει να ελέγχονται τακτικά προς αποφυγή τυχόν ατυχημάτων.
