Του Κωνσταντίνου Βολάκη
Νουβέλα
Συνέχεια απ’ το προηγούμενο φύλλο
«Ένα ακόμα καημένο ανθρωπάκι», χαρακτήρισε μέσα του με αλαζονεία τον μέχρι πριν λίγο συνομιλητή του. «Όπως εκατομμύρια άλλοι, αποδέχεται και υμνολογεί την λάθος ζωή. Σιγά μη σπαταλήσω τον πολύτιμο χρόνο μου να τον πείσω για τις εσφαλμένες σκέψεις που κάνει, ή να τον αφήσω να με επηρεάσειμε τις ανοησίες του».
Ένα δροσερό σεντόνι τύλιξε το κορμί του μπαίνοντας στο εσωτερικό του αεροδρομίου και αργοπόρησε το βάδισμά του να απολαύσει, αυτή την ευχάριστη αίσθηση.
Πέρασε τον έλεγχο των χειραποσκευών και αγόρασε μια αγγλόφωνη, μεγάλης κυκλοφορίας, οικονομική εφημερίδα.
Με τα πράγματα ακουμπισμένα στο διπλανό κάθισμα του σαλονιού της πύλης αναχώρησης, βυθίστηκε σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο της εφημερίδας που διέκοπτε ο συνηθισμένος θόρυβος από του τροχούς των βαλιτσών, κάνοντας το άσχημο αποψινό όνειρο και τη συνάντηση με τον μαυροφορεμένο ενοχλητικό άνθρωπο, να φαντάζουν ήδη, ξεθωριασμένα και μακρινά.
Το δυνάμωμα του θορύβου απ’ την προσέλευση των επιβατών και η παρουσία των υπαλλήλων της εταιρείας στην αίθουσα που ετοίμαζαν το γκισε για τον έλεγχο των εισιτηρίων, τον ανάγκασαν να διακόψει το διάβασμα.
Τύλιξε την εφημερίδα και σηκώθηκε να ξεμουδιάσει.Κατευθύνθηκε στη μεγάλη τζαμαρία από την οποία έβλεπεςτις φυσούνες που προσέγγιζαν τα σταθμευμένα αεροπλάνα. Ήταν μια όμορφη, καλοκαιρινή μέρα. Δυστυχώς, άγνωστο γιατί, δεν μπορούσε να την απολαύσει. Ένιωθε τον εαυτό του πεσμένο, με μια ανεξήγητη μελαγχολία να τον τυραννά.
Κοίταξε έξω. Ένα όχημα αποσκευών, κουβαλούσε τις βαλίτσες κάποιων επιβατών. Κάποιο λεωφορείο του αεροδρομίου μετέφερε επιβάτες σε κάποιο αεροπλάνο, κι ένα άλλο, τροχοδρομούσε στην άκρη του διαδρόμου για ν’ απογειωθεί, σ’ έναν ασπριδερό, θαμπό ουρανό, από τη ζέστη.
«Θα έχω κουραστεί. Το τελευταίο διάστημα δούλεψα πάρα πολύ», σκέφτηκε, τρίβοντας το πρόσωπό του. «Όταν γυρίσω, θα πάρω μια άδεια να ξεκουραστώ μερικές μέρες. Ίσως πάω και στην αδερφή μου για λίγο καιρό. Να δω και τα ανίψια μου. Θα πρέπει τώρα να έχουν πάει για διακοπές στο εξοχικό τους. Να θυμηθώ να τους πάρω κάτι στον γυρισμό … Θα αρχίσει να με πιλατεύει βέβαια η αδερφή μου για τη Ρηνούλα. Η Ρηνούλα έτσι, η Ρηνούλα αλλιώς, αυτό έκανε η Ρηνούλα, εκείνο έκανε η Ρηνούλα… Έχει βαλθεί βλέπεις να με παντρέψει με τη Ρηνούλα, την παιδική της φίλη. Είναι λέει καλό κορίτσι και με αγαπάει…Άκου με αγαπάει… Εγώ όμως το έχω ξεκόψει. Δεν παντρεύομαι. Απορώ πως δεν βαρέθηκε να επιμένει.. Με το θέμα της παντρειάς, όπως και της θρησκείας, με τα λιβάνια και τους σταυρούς, έχει γίνει γνήσιο αντίγραφο της συχωρεμένης μητέρας μας.
Τώρα εδώ που τα λέμε, έπρεπε να είναι ειλικρινής, τουλάχιστον με τον εαυτό του. Όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, η Ρηνούλα δεν ήταν ένα κορίτσι που τον άφηνε αδιάφορο. Αντιθέτως. Ήταν αρκετά όμορφη για τα δικά του κριτήρια ομορφιάς. Ευγενική, δοτική, με ένα πάντα χαμόγελο που σκορπούσε τη θαλπωρή του ήλιου. Στην θύμησή της, ένιωσε ένα φτερούγισμα στο στήθος.
«Ας είναι», είπε σχεδόν φωναχτά. « Ας είναι… Η ζωή μου έχει πάρει πια τον δικό της δρόμο».
Πήρε τα πράγματά του και πήγε στην τουαλέτα. Το δροσερό νερό που έριξε στο πρόσωπό του, το δέχτηκε με ευχαρίστηση.
Σκούπιζε τα χέρια του, όταν άκουσε την πόρτα ν’ ανοίγει.
«Α, αγαπητέ μου, συνταξιδεύουμε λοιπόν απ’ ό,τι φαίνεται! »
Γύρισε απότομα με έκπληξη και κοίταξε. Ο μαυροφορεμένος, άγνωστος άνδρας της καφετέριας στεκόταν δίπλα του και χαμογελούσε.
«Εσείς εδώ; Μα.. Θέλω να πω.. Πηγαίνετε στο Αμβούργο;»
«Φυσικά και πηγαίνω στο Αμβούργο. Μετά αν χρειαστείστην Μπανγκόκ και ίσως στο Χονγκ Κονγκ… Εκεί δεν πηγαίνετε κι εσείς;»
Ένιωσε μια έξαψη ν’ ανεβαίνει στο πρόσωπό του κι ένας ίλιγγος ανάμικτος με φόβο, τον έφερε στα πρόθυρα της λιποθυμίας. Το στομάχι του, άρχισε να ανακατεύεται.
«Αγαπητέ μου Ιάσωνα γιατί ταράζεσθε; Ηρεμήστε. Σε αεροδρόμιο είμαστε και είναι φυσιολογικό ο κόσμος να ταξιδεύει».
Στηρίχθηκε στον πάγκο με τις γούρνες, προσπαθώντας να ελέγξει τον εαυτό του.
« Πως γνωρίζεις τ’ όνομά μου; Που ξέρεις που πηγαίνω; Ποιός είσαι; Γιατί με ακολουθείς; Τι θέλεις από ‘μένα; Ε, πες μου. Τι θέλεις;»
Όρμησε πάνω του εκτός εαυτού,ουρλιάζοντας και χτυπώντας τον με τις γροθιές του, οι οποίες έβρισκαν ..τον τοίχο.
Τα ουρλιαχτά ακούστηκαν μέχρι έξω. Σε λίγο, ένας φύλακας του αεροδρομίου τον σήκωνε από το πάτωμα που είχε βρεθεί γονατισμένος, να προσπαθεί να πνίξει τ’ αναφιλητά του, με χέρια γεμάτα μώλωπες...
«Ηρεμήστε κύριε. Σας παρακαλώ ηρεμήστε. Ελάτε, σηκωθείτε. Πάμε στο αναρρωτήριο να σας δει ο γιατρός. Πάρτε βαθιές ανάσες και ηρεμήστε…»
«Αυτόν! Σε παρακαλώ, διώξε αυτόν εκεί.. Δεν αντέχω να τον βλέπω.. Ρώτησέ τον τι θέλει από ‘μένα; Τι ζητάει; Σε παρακαλώ , πες του να φύγει…»
«Μα δεν υπάρχει κάνεις εδώ, κύριε».
Κοίταξε γύρω προσεκτικά και με κάποια απορία, τον χώρο.
«Κοιτάξτε και μόνος σας».
Στηρίχθηκε στον ώμο του φύλακα. Τα μάτια του, ερεύνησαν μέσα απ΄ το μεγάλο καθρέπτη, ολόκληρο το χώρο απ’ τις τουαλέτες.
Δεν είδε κανένα. Ο καθρέπτης τον έδειχνε άδειο. Υπήρχε μονάχα αυτός και ο φύλακας.
Σκούπισε το ιδρωμένο του πρόσωπο με τις χαρτοπετσέτες που του έδωσε. Ίσιωσε τα ρούχα του με μια αίσθηση ντροπής γι αυτό το ξέσπασμα, που το εξέλαβε σαν προσωπική αδυναμία και ήδη, κατηγορούσε τον εαυτό του.
Μάζεψε τα πράγματά του που είχαν σκορπιστεί στο πάτωμα. Σηκώθηκε και ένιωσε ξανά το αίμα να φεύγει από τις φλέβες του,όταν τους είδε να στέκουν στη γωνία.
Κατάλαβε ότι ο φύλακας δεν τους έβλεπε. Ούτε όμως και το είδωλό τους, φαινόταν στο μεγάλο καθρέπτη… Αυτός όμως τους είδε.
Στεκόταν χαμογελώντας ο μαυροφορεμένος άγνωστος και δίπλα, η νεκρή από χρόνια μητέρα του, που φώναξε με λαχτάρα και αγωνία, δείχνοντάς τον.
« Ο Ιάσονας είναι! Αυτός είναι! Το παιδί μου! ο Ιάσονάς μου, ο Ιάσονας…»
«Μητέρα..ψέλλισε. Μητέρα…», λίγο πριν σωριαστεί λιπόθυμος.
Συνεχίζεται στο επόμενο φύλλο.
