Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Πριν από αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια μιας βεγγέρας, μάς διηγήθηκαν την ιστορία του Ρόκου και της Ίρμας. Έζησαν πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια και θα υπάρχουν σίγουρα πολλοί συμπολίτες μας που τους θυμούνται, ακόμα και αν δεν έμαθαν ποτέ τα ονόματα τους, δεδομένου ότι οι φυσιογνωμίες τους, καθώς και οι συνήθειές τους ήταν γνωστές στην τοπική αγορά. Έμποροι πάντως δεν ήταν. Ούτε υπάλληλοι. Ούτε ελεύθεροι επαγγελματίες. Μάλλον κάποιου είδους απόμαχοι θα λέγαμε...Μια ταπεινή κατοικία είχαν κάπου κοντά στο σημερινό Λιμεναρχείο.
Όπως και να’ χει, κάθε πρωί– μια συγκεκριμένη ώρα –έβγαιναν για τα ψώνια της ημέρας. Περνούσαναπαραίτητα από την κρεαταγορά. Ψώνιζαν για τον εαυτό τους και οπωσδήποτε για τα παιδιά τους που δόξα να’ χει ο Κύριος ολοένα και πλήθαιναν. Επέστρεφαν συνήθως μετά από κανένα δίωρο κατάκοποι και φορτωμένοι. Αλλά ευχαριστημένοι… Κουβέντιαζαν κιόλας στο δρόμο και σύμφωνα με μαρτυρίες γνώριζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Έτσι παρ’ όλο που ήταν ηλικιωμένοι και οι δυο, δεν συνέβη ποτέ κανένα ατυχές περιστατικό, ούτε αντιμετώπισαν προβλήματα με την Τροχαία… Άσε που είχαν και ευγενική συμπεριφορά : Παραχωρούσαν προτεραιότητα τόσο σε οχήματα όσο και σε πεζούς!
Το σπίτι τους ήταν πολύ φτωχικό. Φτιαγμένο από ξύλο και ελενίτ. Πάντως ήταν άνετο για να στεγάζει τόσα άτομα. Άλλωστε είχαν και μεγάλη αυλή, ένα ολόκληρο οικόπεδο δηλαδή ,για να παίζουν τα παιδιά…
Απ’ ό,τι ξέρω δεν είχαν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αν τύχαινε να αρρωστήσει κάποιος, φρόντιζε η γειτονιά και ο καλός Θεός…
Όπως μια φορά που, ένας δυνατός αέρας έριξε τη στέγη και ένας γείτονας βρήκε την Ίρμα μέσα στο γραφείο του να του κάνει νόημα να την ακολουθήσει. Ήταν γενικά πολύ λιγόλογη… Όταν έφθασαν στο σπίτι της – ο Ρόκο έλειπε παραδόξως – διαπιστώθηκε ότι τα παιδάκια της βρεχόντουσαν. Δεν χρειάστηκε άλλο νόημα. Η στέγη επιδιορθώθηκε αμέσως και τα μικρά που είχαν κρυολογήσει εν τω μεταξύ, στέγνωσαν και έλαχαν άμεσης φροντίδας.
Ο Ρόκο ήταν πολύ ζηλιάρης ,ενώ η Ίρμα υπομονετική και ανεκτική. Κλασσικός συνδυασμός ζευγαριού της εποχής εκείνης και προ πάντων «ασφαλούς…»
Τα χρόνια περνούσαν ήσυχα. Μέχρι που εμφανίστηκε ο «τρίτος» ή μάλλον η «τρίτη». Ένα νεαρό θηλυκό,αμφιβόλου προέλευσης και ηθικής, ζουμερό και κατάξανθο, ξελόγιασε το γερο – Ρόκο, ο οποίος την έφερε μάλιστα να μείνει με την υπόλοιπη οικογένειά του. Ζούσαν όλοι κάτω από την ίδια στέγη. Όμορφαπράγματα και πολιτισμένα. Χωρίς ζήλιες και καβγάδες. Τα παιδάκια από τον πρώτο και τον δεύτερο γάμο έπαιζαν, όπως όλα τα ετεροθαλή αδελφάκια του κόσμου. Η Ίρμα ανέχθηκε σιωπηλά την «καινοτομία» αλλά απορώ πως …άντεχε να τον βλέπει να αδυνατίζει συνεχώς! Στο τέλος κατάντησε «πετσί και κόκαλο» που λένε για να τα φέρει βόλτα με δυο συζύγους … Τη λεγάμενη τη φώναζαν Μπέτυ. Ήταν παιχνιδιάρα και γεμάτη χιούμορ. Ήταν όμως και πολύ τολμηρή γι’ αυτό ίσως η ζωή της έσβησε απότομα εξ αιτίας κάποιου που ενοχλούνταν με την παρουσία της. Ο Ρόκο αρκέστηκε πλέον σε μια μόνο σύζυγο και μάλιστα, καθώς εκείνη ήταν πια αρκετά ηλικιωμένη, ο φίλος μας ξαναπάχυνεκιόλας! Μεγάλωσαν τα ορφανά της Μπέτυς – από τον Ρόκο ή οποιονδήποτε άλλον δεν έχει σημασία-μαζί με τα δικά τους. Πολιτισμένα πράγματα, είπαμε.
Ο Ρόκο και η Ίρμα έζησαν φτωχικά ήσυχα αλλά με αξιοπρέπεια .Χωρίς καβγάδες, φασαρίες και κακομοιριά. Γι’ αυτό και κέρδισαν τη συμπάθεια του κόσμου της αγοράς που μέχρι το τέλος της ζωής τους, τους χαιρετούσε : «Γεια σου Ρόκο, γεια σου Ίρμα!»
Βεγγέρα: Δεν ήταν οποιαδήποτε βραδινή επίσκεψη σε φίλους ή συγγενείς. Και προπάντων δεν ήταν τυπική. Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη προετοιμασία ή τελετουργία. Το πολύ –πολύ να ειδοποιήσεις ή να σε ειδοποιήσουν λίγο νωρίτερα και να αναγγείλεις ή να σου αναγγείλουν «έρχομαι!» , πράγμα που προϋπέθετε ότι η σχέση επισκέπτη και οικοδεσπότη ήταν άνετη και το επέτρεπε… Μπορούσες όμως να κάνεις επίσκεψη για βεγγέρα χωρίς καν να ειδοποιήσεις, επειδή οι σχέσεις τότε μεταξύ των ανθρώπων ήταν πιο απλές.
Η μεγαλύτερη διαφορά όμως ανάμεσα στη βεγγέρα και στις συνηθισμένες τυπικές επισκέψεις, ήταν ότι άκουγες ή διηγιόσουν ο ίδιος παλιές ιστορίες. Αλλιώς δεν είχε νόημα….
Πολλές από αυτές τις ιστορίες μπορεί να είχαν διαδραματιστεί προτού γεννηθείς εσύ, ή αυτός που τις διηγούνταν – ακόμα και αν ήταν ηλικιωμένος . Αλλά ούτε αυτό είχε σημασία, επειδή ο χρόνος κυλούσε μέσα στο σύννεφο της συντροφικότητας των αναμνήσεων και της νοσταλγίας.
