Γράφει ο Αριστείδης Ζαννίκος
Ο πόλεμος που, εδώ και μέρες, διεξάγεται στην Ουκρανία, έχει τα χαρακτηριστικά “καμουφλαρισμένου” οικονομικού ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Εγκυροι αναλυτές εκτιμούν ότι πραγματικός, μελλοντικός αντίπαλος των Δυτικών συμμάχων, (ΗΠΑ- Ευρωπαϊκή Ένωση-Καναδάς-Αυστραλία-Ιαπωνία κ.λπ.), είναι η Κίνα. Για να αντιμετωπιστεί-λένε-αποτελεσματικά η ανερχόμενη αυτή υπερδύναμη προτού απειλήσει τους Δυτικούς, θα πρέπει πρώτα να αποδυναμωθεί και να μπει στο “οικονομικό περιθώριο” η Ρωσία. Δηλαδή να καμφθεί τόσο πολύ οικονομικά και αναπτυξιακά, ώστε, παρά τα πυρηνικά όπλα που διαθέτει, να μην αποτελεί υπολογίσιμο αντίπαλο των Δυτικών και των, ανά τον κόσμο, συμμάχων τους.
Αν όντως αυτό ισχύει, τότε μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι, ο Πούτιν, πιάστηκε σε καλοστημένη παγίδα ως “έξυπνο πουλί που από τη μύτη πιάνεται” κατά την παροιμία. “Τσίμπησε το δόλωμα” και έχει πιαστεί σε “αγκίστρι” αποφασίζοντας τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Ως φυσικό επακόλουθο της επέμβασης, προκλήθηκε όχι μια στρατιωτική αντίδραση της Δύσης κατά των στρατευμάτων του Πούτιν (κάτι που θα οδηγούσε σε νέο Παγκόσμιο Πόλεμο), αλλά μια άμεση, πρωτοφανής, σφοδρότατη και οδυνηρή επιβολή οικονομικών, εμπορικών, τραπεζικών και άλλων κυρώσεων κατά της Ρωσίας από το σύνολο σχεδόν των Χωρών της Δυτικής συμμαχίας.
Κυρώσεις που μπορούν να “γονατίσουν” τη Ρωσική οικονομία σε τέτοιο βαθμό, που κανείς, προσώρας, δεν μπορεί να προβλέψει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτών (των κυρώσεων).
Εν προκειμένω, ίσως θα πρέπει να φέρουμε στο μυαλό μας, πώς εξελίχθηκε ο ανταγωνισμός μεταξύ των ΗΠΑ και της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης (ανταγωνισμός κυρίως στα πεδία των πυρηνικών στρατιωτικών εξοπλισμών και των διαστημικών ερευνών) κατά την περίοδο του λεγόμενου “Ψυχρού Πολέμου” (1946-1990).
Η Δυτική Συμμαχία, που σίγουρα δεν την απαρτίζουν μόνο “αγγελούδια” (όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλη Δύναμη), όχι μόνο άντεξε τον ανταγωνισμό, αλλά “ανέβηκε πολλά σκαλοπάτια” ανάπτυξης, προσελκύοντας εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών από τρίτες Χώρες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Αντίθετα, η πρώην Σοβιετική Ένωση, το “αντίπαλο δέος” της Δύσης, κυριολεκτικά γονάτισε οικονομικά υπό το δυσβάστακτο βάρος του ανταγωνισμού και, τελικά διαλύθηκε.
Μάλιστα, τα περισσότερα από τα Κράτη του πρώην “Ανατολικού Μπλοκ”, στράφηκαν προς τους Δυτικούς συμμάχους ζητώντας άμεση ένταξη στις Συμμαχίες τους (ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση), τόσο προς εξασφάλιση αμυντικής προστασίας (προφανώς έναντι της Ρωσίας του Πούτιν), όσο και οικονομικής και θεσμικής στήριξης της νέας αναπτυξιακής τους προσπάθειας. Τα θετικά αποτελέσματα γι’ αυτές τις Χώρες είναι ήδη ορατά.
Άλλωστε, και εμείς, παρά τα, κατά καιρούς, δικαιολογημένα παράπονά μας έναντι κάποιων Δυτικών συμμάχων, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά του δυτικού προσανατολισμού της Πατρίδας μας, αν θέλουμε βέβαια να είμεθα αντικειμενικοί και ρεαλιστές, πρέπει να παραδεχθούμε ότι έχουμε βγει κερδισμένοι.
Εν προκειμένω, καλό είναι να θυμόμαστε ότι “μισή” ακόμα Ελλάδα, αυτή της διασποράς, (περί τα πέντε (5) εκατομμύρια αποδήμων Ελλήνων), ευρίσκεται επιτυχώς εγκατεστημένη, κυρίως σε Χώρες της Δυτικής Συμμαχίας (ΗΠΑ,Καναδά, Αυστραλία και Ευρώπη).
Η επισήμανση-υπενθύμιση γίνεται για όσους θα επιθυμούσαν (υπάρχουν και αυτοί που μανιωδώς το επιδιώκουν) να “γυρίσουμε την πλάτη” στις Χώρες της Δυτικής συμμαχίας, (δηλαδή ακόμη και στους αδελφούς μας ομογενείς), απλά για να φανούμε “αρεστοί” (ως ουδέτεροι) σε δικατορικά καθεστώτα τύπου Πούτιν όπου, ούτε δημοκρατικοί θεσμοί λειτουργούν, ούτε ελευθερία και ελευθεροτυπία υπάρχει.
Και το επιθυμούν αυτό αλλά και το επιδιώκουν (να αγκαλιάσουμε τον Πούτιν), όταν είναι πιθανό έως βέβαιο το ενδεχόμενο, σε λίγα χρόνια από σήμερα, το αυταρχικό “καθεστώς Πούτιν” να μην υπάρχει όπως το βιώνουμε σήμερα.
Την Ουκρανία ο Πούτιν θα την ισοπεδώσει, θα την κατακτήσει ίσως ολόκληρη. Έτσι δείχνουν προσώρας τα πράγματα. Όμως, Ουκρανία και Ουκρανικός Λαός θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όπως συνεχίζει να υπάρχει Ελλάδα παρά τη σκληρή καθυπόταξή της επί τέσσερα (4) χρόνια και την τεράστια καταστροφή που υπέστη την περίοδο 1940-1944 από τους δικτάτορες κατακτητές Χίτλερ (ναζιστή) και Μουσολίνι (Φασίστα) και τα στρατεύματά τους.
Ας διδασκόμεθα λοιπόν από την Ελληνική ιστορία (αρχαία και νέα), αν όντως επιθυμούμε ένα, (εφικτά) καλό αύριο για τα παιδιά και τα εγγόνια μας και όχι την “ιδεοληπτική ουτοπία” μιάς ουδέτερης Ελλάδας ή ακόμη και συμμάχου δικτατορικών Καθεστώτων. Κάτι δηλαδή που είναι τελείως αντίθετο προς την “ελεύθερη και ανυπότακτη” φύση του ΄Ελληνα.
