Εβδομάδα φαντασμάτων αυτή καθώς στις κινηματογραφικές αίθουσες έρχονται: «Ο Χορός των φαντασμάτων», «Ghostbusters: Η Αυτοκρατορία του Πάγου» αλλά και… η βιογραφία της Amy Winehouse «Back To Black». Μια μοναδική αναπαράσταση της δεκαετίας του ’70 έχουμε στις «Στενές Επαφές με το Διάβολο». Στις μεγάλες οθόνες φτάνουν και δύο επίσημες προτάσεις για τα Όσκαρ: «Τα Μαθήματα της Μπλάγκα» και «Τοτέμ» από Βουλγαρία και Μεξικό αντίστοιχα.
Αναλυτικά οι ταινίες της εβδομάδας:
Ghostbusters: Η Αυτοκρατορία του Πάγου
Η νέα ταινία των Ghostbusters παγώνει τις προσδοκίες μας, ξεπαγώνοντας τους θρύλους. Και μόνο στο άκουσμα μιας νέας ταινίας με τους ghostbusters που θα ενσωμάτωνε τη νέα γενιά με την παλιότερη, η ντοπαμίνη της νοσταλγίας χτυπάει κόκκινο. Δυστυχώς αυτή η «φαντασμαγορική» δύναμη αφύπνισε κουρασμένα πνεύματα του παρελθόντος, που υποτίθεται θα έδιναν νέα ζωή στο ετοιμοθάνατο franchise, οδηγώντας την «Αυτοκρατορία του Πάγου» σε igloo ψυχαγωγίας. Με ξηρό χιούμορ, δύσκαμπτη αφήγηση, μη λειτουργικές αναφορές στις πρώτες δύο ταινίες, δεν αποκρυσταλλώνεται στις νέες επικείμενες σινεφιλικές αναμνήσεις. Υπάρχουν ατάκτως ειρημένα στοιχεία που τροφοδοτούν προσδοκίες αλλά όπως και τα φαντάσματα που καλείς με ουίζαμπορντ, χάνονται πριν ολοκληρωθεί ο γύρος του παιχνιδιού. Για παράδειγμα η ενσωμάτωση της παλιάς γενιάς των φαντασματοφάγων σε όλη την εξέλιξη της ταινίας αντί μερικών στιγμών στο τέλος, ανήκει στα υπέρ, όμως η συνεισφορά τους δεν εξελίσσει τις ικανότητες των νέων μελών. Το lesbian romance μεταξύ μιας ηρωίδας και ενός φαντάσματος, χρειάζονται διαμεσολάβηση για να αντιληφθείς την πραγματική κορύφωση.
Οι 7 χαρακτήρες της πρωτότυπης ταινίας (4 ghostbusters και οι τρεις συμπληρωματικοί χαρακτήρες) δεν γίνονται στιγμή μέντορες των νεότερων. Οι πρωτότυποι είχαν ένα πληθωρικό δέσιμο και μια εγγενή σαρωτική απλότητα που τους έκαναν άμεσους, κάτι που δεν συμβαίνει στη νέα γενιά, έτσι το πάντρεμά τους γεννά ανάπηρα τέκνα παρατημένα από τους γονείς τους που ψάχνουν την θέση τους στο υπερπέραν και την αιωνιότητα. Αυτό οδηγεί την ταινία που ταυτιζόταν με το fun, να μοιάζει παραπαίδι από το σύμπαν της κινηματογραφικής Marvel.
Ανεξαρτήτως όσων αναφέραμε, η νέα ταινία είναι καλύτερη από το reboot των Ghostbusters του 2016 που όμως στην προσπάθεια της να ικανοποιήσει το απανταχού κοινό, δεν ικανοποιεί απολύτως ούτε τη νέα γενιά, ούτε τους νοσταλγούς της.
Back to Black
To «Back to Black» αφήνει το φάντασμα της Έιμι Γουάινχαους να λέει αντίο μόνο με λέξεις.
Οι βιογραφίες πρέπει να γίνονται ή όταν «φεύγει» ο καλλιτέχνης (με ρίσκο το υποκειμενικό της συναισθηματικής φόρτισης να στερείται ιστορικότητας) -ή μόλις έχουν φύγει και οι τελευταίο εμπλεκόμενοι από τη ζωή (συγγενείς, πρόσωπα κλειδιά της ιστορίας κλπ), αλλιώς οι γυαλισμένες γωνίες θα αποκρύπτουν τις αιχμές που κάνουν την εκάστοτε προσωπικότητα… ξεχωριστή. Το «Back to Black» εμφανίζεται στις γκρίζες αποχρώσεις και επιλέγει για τη καθοδήγηση -τί ειρωνικό!- τη σκηνοθέτη του «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι». Αυτό όμως είναι και η σωτηρία του καθώς η Σαμ Τέιλορ Τζόνσον είναι ικανή να αξιοποιήσει δύσκαμπτα υλικά προς όφελος της γλυπτικής τέχνης της αφήγησης.
Με άτολμες σεναριακές επιλογές που αποτρέπουν της διαστρέβλωσης της ιστορίας να αναλώνονται σε χρονολογικές αναφορές, η πολυτάραχη σχέση της Έιμυ Γουάινχάους και του Μπλέικ, σε κάποια σημεία κινδυνεύει να γίνει ένα τραγουδιστικό ποτ πουρί με τη Μαρίσα Αμπέλα να ενδύεται την αποκριάτικη στολή της και να κάνει τα αδύνατά-δυνατά για να πει την ιστορία της σε χαμηλότονες -μερικές φορές και σε λάθος- οκτάβες [αξίζει να αναφερθεί ότι η ίδια τραγουδάει τις μεγάλες επιτυχίες της αδικοχαμένης Έιμυ]. Όλα σε ελάσσονα κλίμακα, από τη σχέση με τη γιαγιά της και τον πατέρα της, μέχρι και τις εξαρτήσεις που την οδήγησαν στο τραγικό τέλος.
Η τοξική αλληλεπίδραση του ζευγαριού, το ποτό και τα ναρκωτικά, η διαχείριση της διασημότητας χάνονται σε μονολόγους λεκτικής κατάθεσης των γεγονότων και επεξηγηματικές στιγμές.
Εκτός από το σενάριο, αν κάτι μπορεί να καταλογίσει κάποιος σε αυτή την ταινία, είναι ότι η Μαρίσσα Αμπέλα, που πραγματικά ίδρωσε τη φανέλα, δεν βρωμίζει σε μαύρες αποχρώσεις, είναι όμως εξαιρετικά καλά ενορχηστρωμένη σε αυτή την ταινία που βιάστηκε να μιλήσει για την καλλιτέχνιδα που το φάντασμα της ακόμα δεν έχει εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο.
Στενές Επαφές με το Διάβολο
Το υποτιθέμενο found footage θρίλερ έχει -ευτυχώς- πολλές συμπάθειες με τον διάβολο, δημιουργώντας ένα διαολεμένα φιλόδοξο πρότζεκτ.
Όλοι έχουμε ένα δαίμονα μέσα μας που δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε. Στο «Στενές Επαφές με το Διάβολο», μια εκπομπή που βρίσκεται χρόνια αργότερα on-tape στα τέλη του ‘70 που προσομοιάζει στις δικές μας «Πύλες του Ανεξήγητου», ο Τζακ Ντελρόυ, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανανεώσει το αμφίβολο συμβόλαιο του με την εκπομπή που παρουσιάζει, θα προσκαλέσει τη μέρα του Halloween τρείς μελετητές του έξω-&-μέτα-φυσικού, ένα μέντιουμ, έναν αλχημιστή και μια εξειδικευμένη σε τέτοια φαινόμενα ψυχολόγο. Απώτερος σκοπός του, να καλέσει τον διάβολο στην εκπομπή του και να εκτινάξει τα νούμερα τηλεθέασης στον θεό. Ο πρώτος καλεσμένος όμως θα ανοίξει μια πύλη που δύσκολα θα κλείσει μέχρι οι τίτλοι τέλους του επεισοδίου να πέσουν.
Ο Ντέιβιντ Νταστμάλτσιαν, όπως και οι Κόλινς και Κάμερον Κερνς θριαμβεύουν. Με την εναλλαγή έγχρωμου και ασπρόμαυρου από το σετ στο παρασκήνιο και μια άρτια ανασύσταση εποχής, κάπου ανάμεσα στο «Blair Witch Project» και τον «Εξορκιστή» -με τσιμπιές χιούμορ και εναλλαγές ξαφνιάσματος-, το «Στενές Επαφές με το Διάβολο» καταφέρνει ταυτόχρονα να είναι ένα ρεαλιστικό δείγμα καλογυρισμένης ταινίας τρόμου αλλά ένα εύστοχο σχόλιο για τις «θυσίες στο διάβολο» για τη διατήρηση της πρωτιάς.
Ο Χορός των Φαντασμάτων
Όσκαρ Γουάιλντ για παιδιά…
Το φάντασμα του σερ Σάιμον στοιχειώνει τους παλιούς και νέους ιδιοκτήτες, θεωρώντας πάντα ότι το σπίτι ανήκει αποκλειστικά στην οξαποδώ ύλη του. Δυστυχώς οι νέοι ιδιοκτήτες περισσότερο ενοχλούνται παρά τρομάζουν από τις συνηθισμένες παγίδες του. Όταν η κόρη των νέων ενοίκων θα αποκτήσει φιλικές σχέσεις μαζί του, θα προσπαθήσουν μαζί και να λύσουν το μυστήριο που σκιάζει για χρόνια αυτό το σπίτι και να κατανοήσουν το νήμα της φιλίας. Η μιούζικαλ απόδοση της γνωστής ιστορίας του Όσκαρ Γουάιλντ, με λιγότερο προσεγμένο σκίτσο από ότι έχουμε συνηθίσει, παραμένει μια ευχάριστη νότα για τους μεγάλους που το παρακολουθούν ελαφρά τη καρδία και μάλλον θα μοιάζει συνταρακτικό για τους μικρούς φίλους που ψάχνουν το excitement μέσα από τη μετρημένη αγωνία.
Wolfman Radio
Στο «Wolfman Radio», o Γιώργος Παντελεάκης, μέσα από avant garde αφηγήσεις αλλά και μέσα από τη ματιά του Tommy, ενός ιδιόρρυθμου και ψυχολογικά διαταραγμένου καλλιτέχνη, περιεργάζεται τις όψεις της ζωής στο Λονδίνο. Καταλύτης στην περιπλάνηση του, μια τυφλή μπαλαρίνα. Και οι δύο συνδέονται μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής που άθελα της -και ελαφρώς με άτσαλη αλληγορία- σχολιάζει τους προβληματισμούς τους.
Ρεαλισμός και υποκειμενικότητα σε ένα σύμπαν κατακερματισμένο που δεν υποβοηθά την ήδη μερικώς εστιασμένη αφήγηση. Ενδιαφέρουσα κινηματογράφηση που αδυνατεί να πει μια σαφή -ή έστω μια από επιλογής χαοτική- ιστορία.
Τοτέμ
Το «Τοτέμ» είναι μια όμορφη ταινία για τον εορτασμό της ζωής και τον θάνατο της παιδικής αθωότητας. Ένα Μεξικάνικο σπίτι ασφυκτικά γεμάτο από φίλους και συγγενείς, η επτάχρονη Σολ θα καταλάβει με τον δύσκολο τρόπο τη σημασία του εορατασμού των γενεθλίων του άρρωστου πατέρα της και θα ζήσει μαζί με όλους τα πιο μελαγχολικά γενέθλια. Ο ποιοτικός χρόνος που θα περάσει με τα μέλη της οικογένειας θα γίνει το ζητούμενο που -δυστυχώς- θα κατανοήσει βαθύτερα στο κοντινό μέλλον.
Σε μόλις ένα 24ωρο, με fly-on-the-wall παρατήρηση (παρατήρηση χωρίς να γίνεσαι αντιληπτός), το αναμενόμενο μεταμορφώνεται σε τρομακτικό και το χαμηλότονο μοιάζει εκκωφαντικό. Σε αυτό το πάντρεμα γενιών και πεποιθήσεων, η διακριτική ματιά γίνεται ο ουσιαστικός καθοδηγητής και το σχόλιο μέσα από τα εκφραστικά μάτια της μικρής ηρωίδας.
Τα Μαθήματα της Μπλάγκα
Η Μπλάγκα, μια δασκάλα βουλγαρικών, θα πάρει με τον χειρότερο τρόπο το μάθημά της.
Σε ένα νεκροταφείο, η Μπλάγκα περιηγείται σε ένα χώρο ταφής πριν γίνει η εκταφή των προηγούμενων.
«Τα γράμματα να είναι μεταλλικά», θα πει.
«Προς θεού. Θα τα κλέψουν».
Με αυτό το διάλογο σε μαύρο φόντο ξεκινάει η γνωριμία μας με τους ήρωες. Η Μπλάγκα θέλει να αγοράσει ένα οικογενειακό τάφο για τον Χριστο (τον άντρα της που πέθανε λίγες μέρες πριν), αλλά και εκείνη. Τα χρήματα που μάζευε για αυτό το σκοπό θα γίνουν καπνός όταν πέσει θύμα τηλεφωνικής απάτης. «Θα σου κόψω το κεφάλι και θα στο βάλω ανάμεσα στα ποδια» θα της πει ο εξαπάτησης, φράση που θα ακούσει και αργότερα όταν θα πιάσει δουλειά ως κούριερ ναρκωτικών. Στο μεσοδιαστημα θα εξευτελίστει δημόσια όταν δημοσιογράφος θα υπαινιχθει ότι πρέπει να έχει άνοια για να πέσει θύμα τέτοιας απάτης.
Στη σκιά του κομμουνιστικού παρελθόντος με την ελεύθερη οικονομία να έχει το πάνω χέρι, η οικονομική ανέχεια της διεφθαρμένης Βουλγαρίας γίνεται πρωταγωνιστής και με διεισδυτικό βλέμμα αφηγείται πως η μικρή ανάσα από τη νομιμότητα στην παρανομία δεν διακρίνει θύτες ή θύματα. Η Μπλάγκα, δια μέσω της Eli Skorcheva (Έλι Σκόρτσεβα), δεν φοβάται να δοκιμάσει τα όρια του ρεαλισμού προς όφελος της αφήγησης της ιστορίας. Με καλό αγωγό ρεύματος την παρατηρητική μαθήτρια της από εμπόλεμη ζώνη, η ταινία μεταμορφώνεται σε έναν ευσεβή πόθο και μια αγωνιώδη προσπάθεια, η διαφθορά να νικηθεί από την αξιοπρέπεια. Μέχρι λίγα λεπτά πριν την ολοκλήρωση της, αυτό το θρίλερ κοινωνικής κοπής, μοιάζει με την έκπληξη της χρονιάς, όμως όπως μια λάθος επιλογή καταδικάζει τη Μπλαγκα σε μια σειρά από λάθος επιλογές έτσι και η λανθασμένη κατάληξη στο τέλος της ταινίας, καταδικάζει την ταινία σε λιγότερο σημαντική.
Η κριτική μας για το «Για Πάντα Νέοι» έχει αναρτηθεί προηγούμενη εβδομάδα και έχει προβληθεί από το ertnews στο πλαίσιο της εβδομαδιαίας κινηματογραφικής ενότητας.
Στις κριτικές της εβδομάδας δεν έχουν προστεθεί οι ταινίες «Οι Ελευσίνιοι» του Φίλιππου Κουτσαφτή, το «Lupin III: Το Κάστρο του Καλιόστρο» και ο μαραθώνιος προβολών του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» καθώς αποτελούν μέρος ειδικών προβολών στο ήδη ξέχειλο από πρεμιέρες πρόγραμμα της εβδομάδας.
