Ἀγαπητοί μοι,
Κατά τήν νύκτα τῆς 6ης πρός 7ην Ἰουνίου 1822, ὁ Ψαριανός πυρπολητής Κωνσταντῖνος Κανάρης ἐπυρπόλει εἰς τόν λιμένα τῆς Χίου τήν τουρκικήν ναυαρχίδα ἐκδικούμενος τήν σφαγήν τῆς Χίου. Ἐκ τοῦ νικηφόρου διά τούς Ἕλληνας αὐτοῦ γεγονότος κατέστη ἀδύνατος ὁ ἀπό θαλάσσης ἀνεφοδιασμός τοῦ στρατοῦ τοῦ Δράμαλη εἰς τήν Πελοπόννησον, ὥστε ὁ Τοῦρκος πασᾶς νά ἀναγκασθῇ νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Κόρινθον καί νά ἠττηθῇ κατά κράτος ἀπό τόν στρατηγόν Θεόδωρον Κολοκοτρώνην εἰς τά Δερβενάκια (Ἰούλιος 1822). Τό ἡρωϊκόν κατόρθωμα τοῦ Κανάρη ἔσωσε τήν ἐπανάστασιν τοῦ 1821 ἐν τῇ γενέσει της. Ἑορτάζουσα τήν συμπλήρωσιν διακοσίων ἐτῶν (1822-2022) ἀπό τήν νίκην αὐτήν τοῦ Ψαριανοῦ ἥρωος ἡ Ἱερά Μητρόπολις Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν ἀφιερώνει τό ἐγκόλπιον ἡμερολόγιόν της εἰς τήν θεοσέβειαν καί τήν φιλοπατρίαν τοῦ Κανάρη.
Δι’ ὅλους ἡμᾶς οἱ ὁποῖοι ἐγεννήθημεν, ἐμορφώθημεν, ζῶμεν εἰς τήν Χίον, τά Ψαρά καί τάς Οἰνούσσας ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης ἀπετέλει τό παιγνίδιον τῶν παιδικῶν χρόνων, τό περιεχόμενον τῶν σχολικῶν ἑορτῶν κατά τάς ἐθνικάς ἐπετείους, τό σχολικόν ἤ ἐλεύθερον ἀνάγνωσμα τῶν μελετῶν, τάς οἰκογενειακάς ἐπισκέψεις εἰς τό κέντρον τοῦ Δημοτικοῦ Κήπου τῆς Χίου.
Ὁ ἥρως αὐτός τιμᾷ τάς νήσους τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως διά τῆς πίστεώς του εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τῆς ἀγάπης του πρός τήν Ἑλλάδα, τοῦ σεβασμοῦ εἰς τήν ἑλληνοχριστιανικήν οἰκογένειαν, τήν ὁποίαν ἐδημιούργησεν, τῆς γενναιότητος κατά τά νικηφόρα ἀνδραγαθήματά του εἰς τόν ἱερόν ἀγῶνα, τῆς ἐντιμότητος καί τῆς ἀνιδιοτελείας του ὡς πολιτικοῦ ἀνδρός. Ὁ ἥρως αὐτός πρέπει νά ἀποτελῇ τό πρότυπον ἑκάστου Ἕλληνος. Ὁ ἀνδριάς του εἰς τόν Δημοτικόν Κῆπον τῆς Χίου μεταξύ τῶν προτομῶν ἐπιφανῶν Χίων καθίσταται παράγων ἑνότητος καί δεικνύει τήν ψυχήν τοῦ ’21. Ἐπίσης ὁ ποιητικῶς ἀποδιδόμενος εἰς αὐτόν λόγος «τίποτ’, ἀρχόντοι, δέν φελᾶ, μονάχα τό καράβι», συνδέει τήν μυροβόλον Χίον (ὅπου ἐπέτυχεν τό κορυφαῖον ἐπίτευγμά του), τά ἡρωϊκά Ψαρά (γενέτειράν του) καί τάς ναυσικλιτάς Οἰνούσσας (εἰς τήν πλατείαν ναυτοσύνης τῶν ὁποίων ἀναγράφεται ὁ στίχος), τάς εὐλογημένας αὐτάς νήσους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν ὁλκάδος.
Εὐχόμεθα εἰς τό φιλόχριστον καί φιλόπατρι πλήρωμα τῆς Θεοσώστου Ἐπαρχίας ἡμῶν, πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς ὑμῶν νά ἐμπνέησθε ἀπό τό θεόφρον καί ἑλληνόφρον παράδειγμα τοῦ ἥρωος Κωνσταντίνου Κανάρη.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
† Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν
Μᾶρκος
