Συνέντευξη Μαρία Μ. Κάργα
- Αντώνιος Χούλης, Συνταξιούχος Πλοίαρχος Εμπορικού Ναυτικού και Εκπρόσωπος της εταιρείας «Σ. Λιβανός Ελλάς»
Ο καπετάν Αντώνης γεννήθηκε το 1947 στον Βροντάδο της Χίου. Εκεί έζησε και μεγάλωσε με την οικογένειά του, μέχρι και το 1965 οπότε και αποφοίτησε από το Ναυτικό Γυμνάσιο Βροντάδου. Μάλιστα, θυμάται ότι στα ναυτικά μαθήματα τότε είχε ως καθηγητές, τον Καραμήτρο, τον τότε Λιμενάρχη της Χίου, και τον Ορέστη Τσιχλή. Τα δεδομένα εκείνης της εποχής, διέφεραν σε πολλά σημεία με αυτά της σημερινής εποχής.
Το πρώτο του ταξίδι το πραγματοποίησε ως «τζόβενο» (=σημερινός δόκιμος), ή αλλιώς ως ναυτοπαίδι, κάτι το οποίο σήμαινε ένα σκαλοπάτι κάτω από τον ναύτη. Ο μισθός τότε για την ειδικότητα αυτή, κυμαινόταν μεταξύ 800 και 1000-1200 δραχμών τον μήνα (=σημερινά 3,5 – 4 ευρώ), ενώ το ωράριό τους, ήταν από τις 6 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα. Αρχές λιοπόν του 1966 ταξίδεψε για πρώτη φορά ως ναύτης με την εταιρεία «Λιβανός Ελλάς». Από τότε μέχρι και σήμερα ο καπετάν Αντώνης, όπως μας επισημαίνει, ούτε τηλεφωνικά έχει επικοινωνήσει με άλλη εταιρεία, ούτε ξέρει κανένα άλλο γραφείο στον Πειραιά, εκτός από το γραφείο του Σταύρου Λιβανού.
Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, ο καπετάν Αντώνης πέρασε από πολλά και διαφορετικά στάδια, θέσεις, και εμπειρίες. Συνταξιοδοτήθηκε το 1999, με 21,5 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας, εκ των οποίων τα 9 χρόνια σε πετρελαιοφόρα.
Για 4-5 χρόνια μετά την συνταξιοδότησή του, απασχολήθηκε από την εταιρεία ως auditor (=επιθεωρητής, ελεγκτής). Ειδικότερα, προετοίμαζε, κατά κάποιο τρόπο, τα πλοία, ώστε να είναι έτοιμα για την επιθεώρηση που θα περνούσαν από τους ναυλωτές και την εκάστοτε ακτοφυλακή.
Ο καπετάν Αντώνης εργάστηκε και για 9-10 καλοκαίρια στη θαλαμηγό του πλοιοκτήτη. Το 2009, όπως μας λέει χαρακτηριστικά, αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, όπως οι ποδοσφαιριστές, και να αποσυρθεί από το επάγγελμα οριστικά. Ωστόσο, από τότε έως σήμερα, είναι αρχικαπετάνιος και εκπρόσωπος της εταιρείας στη Χίο, συμπληρώνοντας ουσιαστικά 55 χρόνια υπηρεσίας στην ίδια εταιρεία.
Αναφορικά με τις ευκολίες και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όλα αυτά τα χρόνια στην ναυτική του πορεία, ο καπετάν Αντώνης τονίζει ότι τα δεδομένα και οι συνθήκες του επαγγέλματος άλλαζαν συνεχώς. Το 1971, έχοντας λάβει και το δίπλωμα, ο καπετάν Αντώνης προήχθη σε Υποπλοίαρχο, σε ηλικία 24 ετών, ενώ το πλοίο ήταν 23 χρονών, γεγονός που δυσκόλεψε αρκετά τα ταξίδια του, καθώς παρουσίαζε αρκετά προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά τα κατάφεραν και οι δύο πολύ καλά. Με την προαγωγή του, ως Πλοίαρχος, το 1980-1981, πέρασε από πολλά πλοία, παλιότερα αλλά και νεότερα, με ή χωρίς δυσκολίες.
Μία πρώτη εμπειρία που μας αφηγείται, σχετίζεται με τις συνθήκες, την κατάσταση και τις παροχές που είχαν τα πλοία εκείνης της εποχής. Χαρακτηριστικό των καραβιών εκείνων, είτε ήταν καινούρια είτε παλιά ήταν ότι δεν είχαν τα κατάλληλα συστήματα ψύξης και θέρμανσης, με αποτέλεσμα οι ναυτικοί να αντιμετωπίζουν αρκετές δυσκολίες, από τις απότομες εναλλαγές της θερμοκρασίας. Μάλιστα, στον Περσικό Κόλπο, θυμάται χαρακτηριστικά ότι οι καιρικές συνθήκες ήταν ακραίες, με τον καύσωνα να κυριαρχεί στην καθημερινότητά τους. «Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε από τη ζέστη, βγάζαμε εξανθήματα από τις τόσο υψηλές θερμοκρασίες, καθώς και το νερό ήταν περιορισμένο μέσα στο πλοίο».
Ως εικόνα από τα πρώτα ταξίδια του, ως ναύτης και ανθυποπλοίαρχος σε φορτηγά πλοία, ξεχωρίζει κάτι πολύ ιδιαίτερο που είδε, σε ταξίδι του που είχε διαρκέσει δύο ολόκληρα χρόνια. Με αφορμή το γεγονός, ότι τα φορτηγά πλοία εκείνης της εποχής, έμεναν και μεγαλύτερο διάστημα στα λιμάνια, ο καπετάν Αντώνης θυμάται χαρακτηριστικά ότι σε ένα τέτοιο ταξίδι του ως Ανθυποπλοίαρχος χρειάστηκε να καταθέσουν ορισμένα έγγραφα του καραβιού σε Λιμεναρχείο ή Προξενείο στην Ιαπωνία. Έτσι, μαζί με ένα ναύτη από την Κάλυμνο, που τον έλεγαν Βασίλη, αφού ολοκλήρωσαν την αποστολή τους, επισκέφθηκαν το σημείο εκείνο, όπου έπεσε η ατομική βόμβα της Χιροσίμα. Τους είχε κάνει μάλιστα εντύπωση, το γεγονός ότι το κτήριο που έβλεπαν μπροστά τους είχε μείνει ανέπαφο, και το μόνο που είχε καταρρεύσει ήταν ο τρούλος του, από τον οποίο είχαν απομείνει μόνο τα σίδερα. Επίσης, επισκέφθηκαν και το Μουσείο της Χιροσίμα, του οποίου θυμάται χαρακτηριστικά τις ανατριχιαστικές εικόνες που αντίκρισαν.
Αργότερα, στον ρόλο του ως Πλοίαρχος, ο καπετάν Αντώνης προσπαθούσε πάντοτε να κρατάει τις ισορροπίες στο πλοίο. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η ευθύνη του πλοιάρχου για την σωστή μεταφορά του εκάστοτε φορτίου είναι πολύ μεγάλη. Για τον λόγο αυτό, το πρώτο πράγμα που με ενδιέφερε κατά τη διάρκεια όλης μου της θητείας, ήταν η πρόληψη και αυστηρότητα στην τήρηση των κανονισμών». Αυτό, βέβαια ήταν αρκετά αγχωτικό, καθώς οι συνθήκες, όπως και κάθε ταξίδι, πλήρωμα και πλοίο διέφεραν κάθε φορά.
Αναφορικά με την συνεργασία που είχε ως πλοίαρχος με το εκάστοτε πλήρωμα, ο καπετάν Αντώνης, επισημαίνει: «Είχα ένα σύστημα. Όταν πήγαινα σε ένα νέο πλοίο, καλούσα τον κόσμο που εργαζόταν μέσα σε αυτό, το συζητούσαμε και έθετα τις κόκκινες γραμμές. Στην αρχή, πάντοτε, μέχρι να εναρμονιστούν όλοι με τις οδηγίες και τους κανόνες που θέταμε, κουραζόμουν. Μετά, όμως, ο κόσμος εμπέδωνε τον τρόπο λειτουργίας και το σύστημα που ακολουθούσαμε, και ήμουν πιο χαλαρός και πιο ξεκούραστος. Εντούτοις, πάντοτε υπήρχε και η πειθαρχία, καθώς το ναυτικό επάγγελμα κατά την άποψή μου, είναι ταυτισμένο με αυτήν».
Συνέντευξη: Μαρία Μ. Κάργα
