Συνέντευξη στην Χιώτισσα παραολυμπιονίκη ξιφομάχο Κέλλυ Λουφάκη από τον δημοσιογράφο Αριστοτέλη Σπηλιοτόπουλο
Όταν βρέθηκα με την Κέλλυ Λουφάκη – την πρώτη Ελληνίδα ξιφομάχο σε αμαξίδιο που συμμετείχε σε Παραολυμπιακούς Αγώνες – ένιωθα σαν να την ξέρω χρόνια. Πάντα δραστήρια, χαμογελαστή και αεικίνητη, αποτελεί προσωπικότητα που τραβά επάνω της την προσοχή, χωρίς να το θέλει. Λίγο πριν μάθει τα νέα για την πρόκρισή της στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο, μας αφηγήθηκε τη ζωή της.
Μεγάλωσα στη Νίκαια. Από μικρή ήμουν πολύ δραστήριο παιδί. Μου άρεσε να παίζω στη γειτονιά και όχι να κάθομαι σπίτι και να παίζω με κούκλες. Έπεφτα κάτω, λερωνόμουν. Στο σχολείο ήμουν επιμελής και συνεπής στα μαθήματά μου. Δεν ήμουν παιδί που έκανε κοπάνες.
Νομίζω πως δεν πέρασα αυτό που λέμε «εφηβεία», να κάνω την επανάστασή μου. Ωρίμασα πολύ γρήγορα. Ίσως, αυτό που με βοήθησε να ήταν και το γεγονός ότι σπούδασα μακριά από το σπίτι -τελείωσα Τ.Ε.Ι. Λογιστικής στην Καβάλα. Οπότε, ανεξαρτητοποιήθηκα -κάτι που με βοήθησε και στη μετέπειτα ζωή μου.
Ο πρώτος μου έρωτας; Ναι, τον θυμάμαι. Κράτησε πάρα πολύ… Περίπου 8 χρόνια. Ξεκίνησε όταν μπήκα στη σχολή και θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί και σε γάμο. Απλά, εγώ δεν ένιωθα ακόμη έτοιμη σε εκείνη την ηλικία. Ήταν αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά». Έχω ακόμα άριστες σχέσεις μαζί του. Άλλωστε,όταν πραγματικά αγαπάς έναν άνθρωπο, εύχεσαι πάντα τα καλύτερα για εκείνον.
Όταν τελείωσα τη σχολή, ξεκίνησα να δουλεύω στην Καβάλα, ως λογίστρια. Κάποια στιγμή, περνάω από συνέντευξη για δουλειά σε μια ελληνική τράπεζα και μου προσέφεραν μια θέση στην Αθήνα. Τότε, έγινε το κλικ μέσα μου. Αν και ήμουν ακόμα σε σχέση, πήρα την απόφαση να αφήσω τη Βόρεια Ελλάδα και ξαναγύρισα στο σπίτι μου.
Ξεκίνησα να εργάζομαι στην τράπεζα το 2008. Κρατήσαμε τη σχέση, όμως, από ένα σημείο και μετά, άρχισε η φθορά λόγω της απόστασης. Κάποια στιγμή, ήρθε το δίλημμα «να παντρευτούμε ή να χωρίσουμε». Επειδή, όμως, δεν ένιωθα έτοιμη να κάνω το επόμενο βήμα, αποφάσισα να χωρίσω.
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Το καλοκαίρι του 2012 στη Χίο, από όπου κατάγομαι, η ζωή μου άλλαξε για πάντα, μέσα σε δευτερόλεπτα. Είχα ένα πολύ σοβαρό τροχαίο και έκτοτε ζω σε αμαξίδιο. Ήμουν 29 ετών.
Όταν χτύπησα, ήμουν μόνη στο αμάξι. Ήταν πρωί, δεν ήμουν από ξενύχτι και δεν έτρεχα… Τα θυμάμαι όλα, δεν έχω ξεχάσει τίποτα, δεν έχασα ποτέ τις αισθήσεις μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο, το λάθος μου ήταν ότι δεν είχα βάλει τη ζώνη μου από την αρχή. Ενώ είχα ξεκινήσει με το αυτοκίνητο, προσπάθησα να τη βάλω εν κινήσει. Όμως, ερχόταν ένα αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα και, για να αποφύγω σύγκρουση, έκανα όλο δεξιά και σε εκείνο το σημείο δεν υπήρχαν οι προστατευτικές μπάρες. Οπότε, το αυτοκίνητο έφυγε από κάτω, σε μία χαράδρα.
«Από τη θέση του οδηγού βρέθηκα στα πίσω καθίσματα σφηνωμένη και από την αρχή κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου.»
Το αυτοκίνητο έκανε κάποιες «τούμπες». Όταν σταμάτησε, θυμάμαι να ψάχνω πάνω μου για αίμα, αλλά είδα ότι δεν έχω κάτι εξωτερικά. Από τη θέση του οδηγού βρέθηκα στα πίσω καθίσματα σφηνωμένη και από την αρχή κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου. Είχα έναν πολύ έντονο πόνο πίσω στη σπονδυλική στήλη. Έγινε πολύ γρήγορα η μεταφορά μου στο Κέντρο Υγείας, από εκεί στο νοσοκομείο της Χίου, από όπου και με παρέλαβε C-27 και με έφερε στην Αθήνα.
Δεν μου είπαν ξεκάθαρα «από εδώ και πέρα δεν θα περπατήσεις». Όμως, είμαι άνθρωπος που στροφάρει το μυαλό του και καταλαβαίνω πολλά πράγματα, έτσι δεν χρειάστηκε να ρωτήσω τους γιατρούς, αν θα περπατήσω ξανά η όχι. Από την ώρα που ανέβηκα στο C-27, το κατάλαβα.
Αφότου έκανα ένα χειρουργείο -έχω κάνει σπονδυλοδεσία- πολύ γρήγορα μπήκα στη διαδικασία της αποκατάστασης, για να καταφέρω να ξεφύγω από το κρεβάτι του νοσοκομείου, να καθίσω στο αμαξίδιο, να αρχίζω να εκπαιδεύομαι στο θέμα της καθημερινότητας, των μεταφορών, στο θέμα του ντυσίματος, του μπάνιου… όλα αυτά.
Είναι σαν να κάνεις ένα restart στη ζωή σου. Πώς είναι ένα μωρό που τα μαθαίνει όλα για πρώτα φορά; Έτσι είναι και ένα άτομο που του συμβαίνει κάτι ξαφνικά και βιώνει την αναπηρία.
Η δική μου αναπηρία είναι κινητική -λέγεται παραπληγία- και δεν λειτουργούν τα κάτω άκρα. Οπότε αυτό που έπρεπε να κάνω είναι, πολύ γρήγορα να αφήσω πίσω μου το κομμάτι της απώλειας -γιατί είναι απώλεια- και να μπω στο επόμενο στάδιο, της αποδοχής. Και αφού περάσει και αυτό, έρχεται η εξέλιξη.
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Ήμουν ανέκαθεν δραστήρια. Είχα τη δουλειά μου, ασχολούμουν πολύ με τα κοινά, με τους συλλόγους και μου άρεσε πολύ να ταξιδεύω… Γενικά, δεν ήμουν άνθρωπος του καναπέ -και συνεχίζω να μην είμαι.
Οπότε, πολύ γρήγορα είπα στον εαυτό μου: «Τα πόδια μου είναι πλέον το αμαξίδιο και συνεχίζω τη ζωή μου». Σίγουρα, υπάρχουν κάποια εμπόδια στην καθημερινότητά μου, αλλά μπορώ να κάνω τα πάντα.
Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, πήγα σε κέντρο αποκατάστασης, όπου έμεινα για ένα διάστημα. Φεύγοντας, αποφάσισα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου και να μείνω μόνη μου, όχι με τους γονείς μου. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη και αυτόνομη.
Ύστερα από περίπου 13 μήνες αποχής από τη δουλειά, τους ανακοίνωσα ότι θέλω να επιστρέψω. Μάλιστα, μου πρότειναν από το τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού να δουλέψω από το σπίτι, εγώ όμως ήθελα να βγω, να επανενταχτώ και πάλι στην κοινωνία.
Αυτός που με παρότρυνε να κάνω κάποιο άθλημα -πριν το ατύχημα δεν είχα ασχοληθεί με τον αθλητισμό- ήταν ο φυσικοθεραπευτής μου, στον οποίο και χρωστάω πάρα πολλά.
«Την ξιφασκία την επέλεξα τυχαία. Μάλλον ήταν να γίνει.»
Στην αρχή, ήμουν πολύ αρνητική και διστακτική, επειδή, όπως σου είπα, δεν ήμουν αθλήτρια. Συνήθως, άτομα με επίκτητη αναπηρία που ασχολούνται με τον αθλητισμό, ήταν από πριν αθλητές. Στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Ξεκίνησα χωρίς να ξέρω τι σημαίνει καθημερινή άσκηση. Το σώμα μου ήταν στην αρχή πολύ αδύναμο, όμως, τελικά εκπαιδεύτηκε. Πλέον, η άσκηση και ο πρωταθλητισμός είναι αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητάς μου.
Την ξιφασκία την επέλεξα τυχαία. Μάλλον ήταν να γίνει. Ένα βράδυ «χάζευα» στο site της ΕΑΟΜ-ΑμεΑ, της Εθνικής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρίες, μετά από τη συνεχή επιμονή του φυσικοθεραπευτή μου, και το μάτι μου έπεσε πάνω στα «Ξιφασκία σε αμαξίδιο» και «Τέννις σε αμαξίδιο». Έτυχε την επόμενη μέρα να πάρω πρώτα τον άνθρωπο που θα γινόταν ο προπονητής μου. Ήταν τυχερός!
Του είπα ότι έχω κάκωση νωτιαίου μυελού, δηλαδή παραπληγία. Με ρώτησε το επίπεδό μου και μου είπε «Έλα να δεις μια προπόνηση». Πήγα και… αυτό ήταν. Από την πρώτη στιγμή μου έκανε κλικ. Το ερωτεύτηκα το άθλημα.
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Αρχικά, ξεκίνησα για αποκατάσταση. Έπρεπε να δυναμώσω τον κορμό και τα χέρια μου, για να μπορώ να είμαι εντελώς αυτόνομη και ανεξάρτητη, γιατί, όπως σου είπα, δεν ήμουν αθλήτρια και δεν ήμουν γυμνασμένη. Όταν ξεκίνησα, ήμουν αδύναμη, όμως δούλευα καθημερινά.
Μετά από πολλές ώρες προπόνησης και πολλές συζητήσεις με τον προπονητή μου, κατέβηκα στους πρώτους αγώνες στο εξωτερικό.
Και κάπως έτσι… ο αθλητισμός έγινε Πρωταθλητισμός και πήρα την πρόκριση για τους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο -στον ενάμιση χρόνο από την πρώτη μου προπόνηση.
Ναι, είναι εξαιρετική κατάκτηση. Μάλιστα, είμαι και η πρώτη Ελληνίδα ξιφομάχος σε Παραολυμπιακούς αγώνες. Νιώθω ότι έχω γράψει την ιστορία μου και θέλω και μετά από μένα να ακολουθήσουν και άλλες γυναίκες, με ακόμα περισσότερες επιτυχίες για την ελληνική ξιφασκία σε αμαξίδιο.
«Όταν πραγματικά θες κάτι, το πιστεύεις, το δουλεύεις και αφοσιωθείς σε αυτό, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.»
Ο αθλητισμός με βοήθησε να κάνω το επόμενο μεγάλο βήμα στη ζωή μου. Ξεκίνησα στα 31 μου. Δεν είναι και εύκολο σε αυτήν την ηλικία. Για αυτό, ήμουν και αρνητική στην αρχή. Κι όμως, όταν πραγματικά θες κάτι, το πιστεύεις, το δουλεύεις και αφοσιωθείς σε αυτό, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Να μη σε νοιάζει τι λέει ο καθένας, η γνώμη του άλλου. Πίστεψε στον εαυτό σου και τις ικανότητές σου και μπορείς να καταφέρεις το ακατόρθωτο.
Ο κόσμος της αναπηρίας πριν το ατύχημα ήταν για μένα αόρατος, ένας κόσμος που δεν είχα βιώσει ποτέ. Μέχρι να χτυπήσω, δεν είχα δει ποτέ στον δρόμο νέα παιδιά σε αμαξίδιο…
Νομίζω αυτό οφείλεται και στην κουλτούρα μας -και αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να συνομιλούμε με τα παιδιά, να προσπαθήσουμε να περάσουμε σωστές αξίες, όπως είναι η ισότητα, η διαφορετικότητα και η αποδοχή. Αυτό που λείπει από την Ελλάδα είναι η ενσυναίσθηση. Δεν πρόκειται ποτέ κανείς να καταλάβει εγώ τι βιώνω καθημερινά, εάν δεν μπει κατά κάποιον τρόπο στα δικά μου τα παπούτσια. Και αυτό με ποιον τρόπο γίνεται; Μόνο βιωματικά. Μέσα από ομιλίες και από δράσεις, που απευθύνονται σε όλους.
Η Ελλάδα δεν είναι φιλική σαν χώρα για τα άτομα με αναπηρία -μεταφορικά και κυριολεκτικά. Δηλαδή, από τη μια -ακόμα και σήμερα- κάποιοι θεωρούν την αναπηρία ταμπού και από την άλλη, δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Και αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Δεν μπορεί μία χώρα να είναι φουλ προσβάσιμη, σε όλα τα επίπεδα και να είναι η νοοτροπία του κόσμου διαφορετική. Αυτά πάνε μαζί, πακέτο.
Αντλώ δύναμη από τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι άνθρωπος που, όταν δεν είμαι καλά και δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, προσπαθώ να μην το δείχνω, γιατί δεν θέλω να στενοχωριούνται οι δικοί μου. Οπότε, προσπαθώ να δραστηριοποιηθώ με κάποιον τρόπο, ώστε να ξεχαστώ και εγώ η ίδια.
Ναι, υπάρχουν στιγμές που δεν έχω διάθεση να σηκωθώ το πρωί να δουλέψω, επειδή πονάω ή να μη θέλω να πάω για προπόνηση… Ωστόσο, προσπαθώ όλα αυτά να τα δουλεύω μέσα μου και, όταν με κυριεύουν όλες αυτές οι σκέψεις, να τις αντικαθιστώ με άλλες, πιο θετικές.
Νιώθω τυχερή -μόνο και μόνο επειδή έζησα. Ζω μία δεύτερη ζωή, με διαφορετικό τρόπο, μέσα από την οποία έχω βγει κερδισμένη. Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που έχω ζήσει. Για τα λίγα χρόνια που βιώνω την αναπηρία, έχω απολαύσει πάρα πολύ όμορφες στιγμές.
Νιώθω πως ό,τι μου συνέβη, μου συνέβη για κάποιο σκοπό. Για να περάσω μηνύματα στον κόσμο. Είμαι Πρέσβειρα του Be Active, Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα, στο οποίο εκπροσωπώ την Ελλάδα από το 2016. Παροτρύνω όλο τον κόσμο να ασχοληθεί με την άσκηση και με τον αθλητισμό. Επισκέπτομαι σχολεία, δίνω ομιλίες και προβάλλω και το άθλημά μου.
Βέβαια, το πιο σημαντικό είναι ο διάλογος με τα παιδιά. Τους μιλάω για την οδική ασφάλεια, για την αποδοχή και την αναπηρία, για τον αθλητισμό και το πόσο με έχει βοηθήσει.
Αν μπορώ να βοηθήσω ένα παιδί ή και κάποιον ενήλικα με τον οποιονδήποτε τρόπο, αυτό είναι και το πιο σημαντικό για μένα. Γιατί ο αθλητισμός κάποια στιγμή σταματάει. Αυτό που μένει μείνει είναι να δίνεις το σωστό παράδειγμα, να ωθήσεις παιδιά –με και χωρίς αναπηρία- να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, να τους εμπνεύσεις να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και να πάρουν τα κατάλληλα μηνύματα…
Πηγή: bovary.gr
