Νοέμβρης του 73′. Ο λαός της Αθήνας με μπροστάρηδες τους νέους σπουδαστές και φοιτητές ξεσηκώνονται, αντιδρούν και απαιτούν αλλαγή. Ζητούν το τέλος της δικτατορίας, ζητούν το τέλος της αυθαιρεσίας και του παρακράτους. Απαιτούν δημοκρατία, απαιτούν ένα καλύτερο μέλλον!
Το καθεστώς απαντά με τανκς και βία. Αυτοί τα συναντούν παλληκαρίσια στο Πολυτεχνείο και πέφτουν τραγουδώντας τον εθνικό μας ύμνο.
Σχεδόν 5 δεκαετίες μετά, το παράδειγμα τους έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στην συλλογική μας μνήμη. Παράδειγμα αγωνιστών που με αυτοθυσία ζητούσαν το δίκαιο για όλους. Το σύνθημα τούς Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία! Απλό, λιτό, διαχρονικό και ταυτόχρονα περιεκτικό και ακριβές.
Σήμερα, 49 χρόνια μετά, το σύνθημα αυτό είναι ξανά επίκαιρο ως πότε.
Η ακρίβεια καλπάζει. Η παιδεία ολοένα και υποβαθμίζεται. Η βία, η αυθαιρεσία νομιμοποιούνται και μας παρουσιάζονται ως κανονικότητα.
Ας αγωνιστούμε ξανά λοιπόν. Στόχος το δίκαιο για όλους. Διότι τιμή για τα παλληκάρια του 73′ δεν πρέπει να είναι μόνο ένα λουλούδι και μια στιγμή περισυλλογής. Αλλά η μνήμη αυτών απαιτεί συμμετοχή και δράση. Αγώνα και αυτοθυσία.
Γιατί το Πολυτεχνείο ζεί και σε νέους αγώνες μας καλεί!
