Σαν σήμερα, στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης κατάληψης της Αμμοχώστου, μία ομάδα διαδηλωτών κατευθυνόταν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας, όπου λίγες ημέρες πρίν, ξυλοκοπήθηκε από κατοχικές δυνάμεις μέχρι θανάτου, ο Τάσσος Ισαάκ, προκειμένου να εναποθέσουν στεφάνια, τιμώντας έτσι τη μνήμη τουαδικοχαμένου αδερφού μας.
Οι παρευρισκόμενοι διαδηλωτές, σε ένα κλίμα πένθους και φορτισμένο από ρίγους συγκίνησης, είναι έτοιμοι να αποχαιρετήσουν τον Τάσσο μας.
¨Ξαφνικά¨ και για άλλη μια φορά, μία οργανωμένη ομάδα «Γκρίζων Λύκων», υποστηριζόμενοι από Τούρκους Αστυνομικούς του Ψευδοκράτους, περιφρόνησαν και προσέβαλαν την ημέρα τούτη, μετατρέποντας το χώρο, σε πεδίο μάχης, βάλλοντας με πέτρες τους διαδηλωτές.
Ένας ακόμα ήρωας, δεν θα μπορούσε να αποφύγει το πεπρωμένο της μοίρας του.
Ο λόγος, για τον Σολωμό Σολωμού, ο οποίος βλέποντας την κατάσταση που διαδραματίζεται και αγνοώντας τις κραυγές προειδοποίησης των συμπατριωτών του, με το θάρρος, την ανδρεία και την ¨μαγκιά¨ που τον χαρακτήριζαν, καταφέρνει να ξεφύγει από το στενό κλοιό των φρουρών, περνώντας τη νεκρή ζώνη, έρχεται αντιμέτωπος με το κόκκινο πανί, που του είχε γίνει εμμονή. Στην προσπάθεια του, να ανέβει στον ιστό, ώστενα κατεβάσει τη σημαία, απέναντι, στο τούρκικο φυλάκιο είχε ήδη γίνει ο στόχος του τούρκου σκοπευτή. Ο Σολωμού ορμώμενος από γενναιότητα και την αγάπη του για πατρίδα, συνεχίζει να ανεβαίνει στον ιστό, μέχρι που ο σκοπευτής πυροβολώντας τον στον λαιμό, τον δολοφονεί εν ψυχρώ. Τα πνεύματα οξύνθηκαν και οι πυροβολισμοίαπ΄τις δυνάμεις κατοχής, εν συνεχεία μεταφέρθηκαν στους άοπλους διαδηλωτές. Η σορός του αδερφού μας απομακρύνθηκε, αρκετά ακόμα άτομα τραυματίστηκαν.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο εν λόγω στυγνός δολοφόνος του Σολωμού, είναι ο Κενάν Ακίν (πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, υπουργός του ψευδοκράτους και πράκτορας των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών), ο οποίος ισχυρίστηκε, ότι έλαβε διαταγή για τη δολοφονία του, από τον αξιωματικό δυνάμεων ασφαλείας Χαλίλ Σαντραζάμ, ο οποίος με μαρτυρία του δηλώνει, ότι του είπε «το θέλω αυτό το σκυλί, πυροβολείστε».
Η εικόνα του Σολωμού, με το τσιγάρο στο στόμα να πέφτει ηρωικά στο έδαφος, καθώς και το λεβέντικο ανάστημα με την τόλμη που τον διέκρινε, χαράχτηκε στις μνήμες όλων.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και αυτές τις ημέρες, είθισται να τιμάμε τον αδικοχαμένο ήρωα και αδερφό μας.
«Του Αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται»
«Ανδρείος ο περί το καλόν θάνατον αδεής»
«Ανδρείος είναι αυτός που δε φοβάται τον τιμημένο θάνατο»
Τιμής ένεκεν, Αθάνατος, Σολωμός Σολωμού!
