Από τη δεκαετία του 1930 έως και σήμερα, οι περιπτώσεις των αυτοκινήτων με ανακλινόμενα φώτα είναι πάντα αξιομνημόνευτες. Βλέπετε και μόνο για αυτό το συγκεκριμένο στοιχείο, μπορεί η εμφάνιση ενός αυτοκινήτου να μείνει στο μυαλό (και στην καρδιά) πολλών ανθρώπων, δίνοντας έτσι το έναυσμα για την ανάγκη απόκτησης κάτι τόσο ιδιαίτερου. Παρακάτω, παραθέτουμε με χρονολογική σειρά, τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Cord 810 (1935)
Το χαρακτηριστικό των αναδιπλούμενων φώτων, στην περίπτωση του Cord έχει άλλη μια ιδιαιτερότητα που το κάνει εξόχως exotic: Η αναδίπλωση γίνεται χειροκίνητα, με ένα ειδικό μοχλικό που είχε προηγουμένως χρησιμοποιηθεί σε αεροσκάφος της Stinson. Επειδή όμως οι καινοτομίες του αυτοκινήτου της Cord δεν σταματούσαν εκεί (ήταν το πρώτο προσθιοκίνητο μοντέλο στον κόσμο), ήταν μάλλον “δύσκολο” αυτοκίνητο για την αγορά, κάτι που φάνηκε και από τις ελάχιστες πωλήσεις και τον συνεπακόλουθο οικονομικό μαρασμό της εταιρείας.
Lotus Elan (1962)
Η ανάκλιση των φώτων της Elan, έγινε όχι για λόγους εντυπωσιασμού αλλά για την πρακτική εξυπηρέτηση των αεροδυναμικών αναγκών του μοντέλου. Καθότι Lotus, από τα βασικά στοιχεία της κατασκευής ήταν το περιορισμένο συνολικό βάρος, ενώ ως πρωτιές για την εποχή της, η Elan έχει μείνει στην ιστορία ως το πρώτο μοντέλο με ανεξάρτητη ανάρτηση και δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς. Σε ένα τέτοιο σύνολο, η ύπαρξη των φώτων με μηχανισμό αναδίπλωσης, ήταν ένα ακόμα στοιχείο που έπαιξε ρόλο στην αποδοχή του μοντέλου από το κοινό.
Maserati Ghibli (1966)
Τα διπλά αναδιπλούμενα φώτα της Ghibli, ήταν ένα χαρακτηριστικό που εκτιμήθηκε από το κοινό της εταιρείας και όχι μόνο εκείνη την εποχή. Ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που η διάταξη με τα δύο φωτιστικά, έκανε την εμφάνισή της σε μοντέλο με μηχανισμό αναδίπλωσης. Σημειολογικά, αξίζει να κρατήσουμε και το ότι η Ghibli, έφερε τη σχεδιαστική υπογραφή του νεαρού -τότε, 85χρονου σήμερα- Τζορτζέτο Τζουτζάροπου στο παλμαρέ του έχει πολλά και σημαντικά μοντέλα στην ιστορία της αυτοκίνησης.
Chevrolet Camaro (1966)
Η Camaro του 1966 ήταν ένα μοντέλο που είχε το βαρύ φορτίο την “απάντησης” στην επιτυχία της Ford που την ίδια χρονική περίοδο με τη Mustang, έμοιαζε ασταμάτητη. Σε αυτό το πλαίσιο, οι σχεδιαστές πρότειναν την έκδοση RS του μοντέλου, της οποίας χαρακτηριστικό ήταν το μαύρο κάλυμμα στα φώτα εμπρός, που αναδιπλωνόταν και τα αποκάλυπτε όταν ο οδηγός τα άναβε. Φυσικά και δεν ήταν μόνο αυτό που έκανε του νέους και όχι μόνο εκείνης της εποχής να ασχοληθούν με το μοντέλο, το οποίο στη συνέχεια έκανε αξιοπρεπέστατη εμπορική πορεία και κατάφερε να μπει στο hall of fame των pony cars της εποχής.
Toyota 2000GT (1967)
Για μια τριετία, η Toyota προσέφερε ένα μοντέλο με επαρκή χαρακτηριστικά που υποστήριζαν το σπορ ύφος- κάτι διόλου συνηθισμένο στη γκάμα της Toyota παγκοσμίως, μια και η Ιαπωνική εταιρεία είχε παραδοσιακά πολύ χαμηλό προφίλ στον τομέα. Το 2000 GT εφοδιαζόταν με έναν κινητήρα 6κύλινδρο σε σειρά, του οποίου το συγκριτικό πλεονέκτημα ήταν οι δύο εκκεντροφόροι που συνέβαλαν στην απόδοση 150 ίππων που για την εποχή ήταν πολύ μεγάλη. Αισθητικά, αναμφίβολα το highlight του μοντέλου, ήταν τα φώτα που εμφανίζονταν πίσω από τα σταθερά στο μπροστινό μέρος, που ακόμα και σήμερα, εντείνουν την αίσθηση του εξωτικού στο μοντέλο της Toyota.
Opel GT (1968)
Το 1968, η απόπειρα της Opel να παρουσιάσει ένα μοντέλο με έντονα σπορ προφίλ, ήταν δεδομένο πως θα έπρεπε να συνδυάζεται με κάτι εξεζητημένο σε επίπεδο εξοπλισμού και εμφάνισης. Το coupe αμάξωμα του μικρού Opel, είχε πολύ χαρακτηριστική λειτουργία στην εμφάνιση των φώτων, η οποία συνέβαινε με… περιστροφή και μάλιστα, η διαδικασία δεν περιελάμβανε κάποιο ηλεκτρικό μηχανισμό. Ήταν μηχανική, με τη χρήση συρματόσχοινου, που μάλιστα ήθελε και συγκεκριμένη κίνηση από τη μεριά του οδηγού. Η περιστροφή των φαναριών για να εμφανιστούν στο ρύγχος του αυτοκινήτου, ήταν πολλές φορές με διαφορά φάσης ανά πλευρά, κάτι που έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την παρακολούθηση της διαδικασίας.
Alfa Romeo Montreal (1970)
Οι Ιταλοί, ειδικά εκείνη την περίοδο, έπρεπε ό,τι κάνουν να είναι διαφορετικό από τους ανταγωνιστές. Κάπως έτσι προκύπτει και η ιδιαίτερη αυτή προσέγγιση στο θέμα, σε ένα από τα πιο εμβληματικά μοντέλα της ιστορίας της Alfa Romeo. Η αναδιπλούμενη “γρίλια” κάλυπτε μόνο το πάνω μέρος των φώτων και έτσι, μόνο όταν ο οδηγός τα άναβε, αποκαλύπτονταν ολόκληρη η διάμετρος των στρογγυλών στοιχείων που ήταν αρκετά “μέσα” στο μήκος του αυτοκινήτου, καθώς οι γρίλιες αυτές, “έπεφταν” με καμπύλη κίνηση στο κάτω μέρος των φώτων. Όπως μπορεί να καταλάβει εύκολα κανείς, δεν υπήρχε θέμα πρακτικότητας στη συγκεκριμένη επιλογή, παρά μόνο περαιτέρω βελτίωσης του συνολικού στυλ του αυτοκινήτου.
Lamborghini Countach (1974)
Η Countach ήταν εκείνη την εποχή ό,τι πιο ακραίο είχε δει ο κόσμος του αυτοκινήτου. Ερχόταν ως εξέλιξη του πρώτου supercar στην ιστορία της ευρωπαϊκής αυτοκίνησης, που δεν ήταν άλλο από την “πολυτραγουδισμένη” Miura και δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από ακραίο. Στα πάντα. Κάπως έτσι, από το σχεδιαστικό τμήμα προέκυψε η πρόταση των αναδυόμενων κύβων μέσα στους οποίους ήταν “φωλιασμένα” ζεύγη στρογγυλών φώτων. Στη γενικότερα γεμάτη ακμές και έντονες γωνίες “σφήνα” που ήταν η αρχή της σχεδίασης του αμαξώματος, τα αναδυόμενα “κουτιά” ήταν μια ακόμα πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια.
Porsche 928 (1977)
Με την 928, η Porsche τότε ήθελε να πετύχει το αδιανόητο: Να αντικαταστήσει την 911, το αυτοκίνητο που έμελλε να αποτελέσει συνώνυμο της εταιρείας και να γίνει μια από τις πλέον χαρακτηριστικές φιγούρες στην παγκόσμια αυτοκινητιστική σκηνή. Σε εκείνη την -απέλπιδα και προφανώς αποτυχημένη- προσπάθεια, η 928 που αντικειμενικά ήταν ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο από κάθε άποψη, από το σχεδιαστικό τμήμα έφτασε στην παραγωγή ένας μηχανισμός περιστροφής για την ανάδυση των φώτων στο μπροστινό μέρος. Πάνω σε μια λεία και σχεδόν επίπεδη κεκλιμένη επιφάνεια, τα δύο στρογγυλά φανάρια που ξεπρόβαλλαν, έδωσαν και το παρατσούκλι Frog Eye στο μοντέλο.
Cizeta V16T (1991)
Ο Μαρσέλο Γκαντίνι, στις αρχές των ‘90s, είχε την ιδέα να σχεδιάσει κάτι πραγματικά ακραίο. Ο ιδανικός “καμβάς” για κάτι τέτοιο βρέθηκε στη μορφή της Cizeta V16T, ένα ιδιαίτερα ακραίο μοντέλο που μοιάζει να παίρνει ως αισθητική βάση τη Lamborghini Diablo. Σε αυτό το “σπάνιο πουλί” της αυτοκίνησης που παρήχθη μόλις σε 13 μονάδες, τα αναδυόμενα φώτα, ήταν… διπλά. Τοποθετημένα ως “σκαλοπάτια”, τα ζεύγη προβολέων εκατέρωθεν, έκαναν την εμφάνισή τους με μια χορογραφία που καθιστούσε το έτσι και αλλιώς επιβλητικό παρουσιαστικό του μοντέλου, ακόμα πιο ιδιαίτερο.
Chevrolet Corvette Manta Ray (1969)
Γενικά στα πρωτότυπα, οι σχεδιαστές “ξεφεύγουν” και προτείνουν στοιχεία που μπορεί να μην έχουν καμία λογική για πρακτική εφαρμογή αλλά έχουν το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον από αισθητικής άποψης. Στο πρωτότυπο της Manta Ray του 1969 της Chevrolet Corvette, ο σχεδιαστής είχε τη φαεινή ιδέα να “κρύψει” τα φώτα των φρένων πίσω, κάτω από καλύμματα, στο εσωτερικό των οποίων υπήρχε επιφάνεια- καθρέπτης.
Πατώντας το φρένο, τα καλύμματα αυτά αναδιπλώνονταν αντίθετα στη φορά του αυτοκινήτου (σαν αερόφρενα), αποκαλύπτοντας τα πίσω φώτα και αντανακλώντας το έντονο κόκκινο φως. Είπαμε: μπορεί να μην είχε καμία πρακτική αξία αλλά με τον τρόπο αυτό, η επιλογή του σχεδιαστή της, έβαλε την Manta Ray σε μια ξεχωριστή λίστα αυτοκινήτων που θυμόμαστε για κάποιο λόγο.
Πηγή: Sport24.gr
