Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Την περασμένη εβδομάδα, ο δαίμων του υπολογιστή ( και όχι του τυπογραφείου ) «έβαλε την ουρά του», και μαζί με το δεύτερο μέρος του άρθρου με τίτλο «AΔΙΕΞΟΔΟ» συμπεριέλαβε στην έντυπη μορφή και κάποιες σημειώσεις του γράφοντος που προορίζονταν για μελλοντική χρήση. Ελπίζομε οι αναγνώστες να μην μπερδεύτηκαν, δεδομένου ότι το υλικό ήταν σε ακατέργαστη μορφή και παρουσίαζε κάποια δυσάρεστα στοιχεία από το παρελθόν.
Στη σημερινή στήλη, για αποτοξίνωση, θελήσαμε διακαώς να γράψομε κάτι πιο ευχάριστο, επειδή οφείλομε να παραδεχθούμε ότι παρασυρθήκαμε μέχρι τώρα από την επικαιρότητα, η οποία κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι. Κατόπιν σκέψης αποφασίσαμε να αναδημοσιεύσομε ένα κείμενο το οποίο συμπεριλήφθηκε στην έκδοση του Ομηρείου Πνευματικού κέντρου το 2016 με γενικό τίτλο «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ» και περιείχε τα καλύτερα κείμενα των μαθητών του κ. Γιάννη Μακριδάκη, της ίδιας χρονιάς, από το Λογοτεχνικό Εργαστήρι του οποίου υπήρξε εμπνευστής και δάσκαλος.
Το κείμενο ανήκει στον γράφοντα την παρούσα στήλη και δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια όμορφη ανάμνηση από ένα υπερατλαντικό ταξίδι. Έχει τίτλο «Southern Comfort».
Καλή ανάγνωση!
Southern Comfort
H «Μεγαλόδοξη» είχε αγκυροβολήσει πριν λίγες ώρες πάνω στα νερά του κόλπου του Μεξικού και τώρα ξεκουραζόταν γαληνεμένη. Είχε ταξιδέψει 17 μέρες στον αγριεμένο Ατλαντικό με δύναμη, χάρη και αξιοπρέπεια.
Πέρα μακριά ο ήλιος ετοιμαζόταν να κοιμηθεί κατακόκκινος σαν φωτιά πίσω από τις δεκάδες εξέδρες των πετρελαιοπηγών. Τα σιδερένια κορμιά τους υψώνονταν ψηλά ως τον ουρανό σχηματίζοντας ένα αλλόκοτο σουρεαλιστικό τοπίο, καθώς ανάμεσά τους αιωρούνταν ένα ελικόπτερο, περιμένοντας να μεταφέρει τους ριψοκίνδυνους στη στεριά.
Μισσισσιππής. Το μεγάλο ποτάμι
Το σκούρο χρώμα του ενώνονταν με το γαλαζοπράσινο της θάλασσας σε μια γραμμή μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι.
Παράξενος καιρός. Το νερό ανέβαινε ψηλά από τη μια πλευρά του καραβιού και κατέβαινε από την άλλη σε σταγόνες βροχής. Διάφανο ουράνιο τόξο να διαγράφει μια μελαγχολική πορεία.
Χειμώνας, ομίχλη, γκρίζες πινελιές στον ουρανό και στο ραδιόφωνο η τοπική μουσική έστελνε τις νοσταλγικές νότες της σε θάλασσα και στεριά.
Το απόγευμα η λάντζα διέσχισε τα νερά για να μεταφέρει τους ανυπόμονους επιβάτες στη χώρα της τζαζ .
Πίσω από τα αναχώματα η κεντρική λεωφόρος ήταν γεμάτη πολύχρωμα άρματα που μετέφεραν τους θεούς του Κάτω Κόσμου στην επιφάνεια της γης για να γιορτάσουν το καρναβάλι με τους θνητούς. Mardi Gras, French Quarter και Bourbon street. Φινέτσα και αρχοντιά, αποικιοκρατία και μεγαλείο. Όμορφος δρόμος, επαρχιακός, ευρωπαϊκός, …οικείος.
Λίγο μακρύτερα τα εστιατόρια πρόσφεραν λαχταριστά φρούτα της θάλασσας με σερβιτόρες γελαστές, γεμάτες μπρίο και προθυμία. Κέφι, μουσική κάντρι και ξεγνοιασιά. Ο χρόνος είναι έννοια σχετική.
Βόλτα πάνω κάτω στην Bοurbon street. Ορχήστρες στις γωνίες, σόουλ μουσική αλλά και τζαζ για λίγους στο τέλος της διαδρομής. Η αστυνομία έφιππη, με ένστολες γυναίκες να λικνίζονται με χάρη πάνω στα άλογα του Νότου που τριπόδιζαν στο πλακόστρωτο.
Τα μπαλκόνια γεμάτα κεφάτους καρναβαλιστές που επιδείκνυαν προκλητικά τα κάλλη τους στέλλοντας φιλιά στους περαστικούς. Εκείνοι με τη σειρά τους έριχναν πολύχρωμα περιδέραια προς την κατεύθυνση της προτίμησής τους.
Λίγο πιο μακριά, στην άλλη πλευρά του καναλιού, ένα ποταμόπλοιο κοιμάται στις όχθες του ποταμού και ονειρεύεται τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας» του θεϊκού Μάρκες. Αργότερα θα ξυπνήσει ξαφνιασμένο από τον θόρυβο της ρουλέτας, θα ανασάνει νωχελικά, θα τεντωθεί τεμπέλικα και θα αρχίσει να υποδέχεται τους επισκέπτες του…
