Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Το γεγονός ότι «το έγκλημα θα ξαν-αποκτήσει τα φαταλιστικά χαρακτηριστικά του», – σύμφωνα με τους μελετητές – μας δημιουργεί την εντύπωση ότι ,είτε κακώς του δόθηκαν κάποτε τα νοήματα που περιγράφονται στο προηγούμενο άρθρο μας (το κατά λέξιν το αλληγορικό το ηθικό και το πνευματικό) είτε ότι η πραγματικότητα την οποία βιώνομε θα μας οδηγήσει σε πισωγύρισμα και θα τα ακυρώσει…
Οι δυο κυρίαρχες θέσεις των ειδικών επί του θέματος είναι προφανείς:
Η πρώτη υποστηρίζει ότι υπάρχει προδιάθεση για εγκληματική συμπεριφορά και τείνει να την εκλαμβάνει ως βιολογική, ενώ η δεύτερη υποστηρίζει ότι για το έγκλημα θα εξακολουθήσουν να διαδραματίζουν πρωτίστως ρόλο οι κοινωνικοί παράγοντες.
Όσον αφορά την πρώτη θέση μας ανησυχεί ιδιαίτερα η λέξη «παρέμβαση» και μας δημιουργείται η εντύπωση ότι ενδέχεται να κριθεί απαραίτητη στο μέλλον για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας με δεδομένο ότι είναι (και πάντοτε ήταν) πρακτικά αδύνατον να ελεγχθούν οι κοινωνικοί παράγοντες που οδηγούν στο έγκλημα και – θα προσθέσομε εμείς – είναι επίσης αδύνατον να επιτευχθεί ο σωφρονισμός για λόγους που όλοι γνωρίζομε και δεν είναι του παρόντος…
Ομοίως ανησυχητική είναι η διατύπωση ότι τελικά ο νομοθέτης θα επικεντρωθεί στην καταστολή επειδή είναι αδύνατη η πρόβλεψη και πρόληψη της εγκληματικής συμπεριφοράς …
Παρέμβαση και καταστολή δηλαδή προτείνονται ως μόνοι μηχανισμοί αντιμετώπισης του φαινομένου.
Ο μετά – μετά νεωτερικός εγκληματίας θα κινείται -λέει- στο πεδίο της «μερτονικής έντασης», υποστηρίζει η δεύτερη θέση, επειδή θα αδυνατεί να επιτύχει τα μέσα επιβίωσης ή επειδή ματαιώνονται οι προσπάθειες και οι ελπίδες του για επίτευξη στόχων… Οι κοινωνικοί παράγοντες εκλαμβάνονται ως άλλοθι και ως τέτοιους εμείς αντιλαμβανόμαστε την αδικία την έλλειψη ευκαιριών την ανισότητα τις προκαταλήψεις το ρατσισμό .
Η απώλεια αξιών υπερ της κατανάλωσης, η καλλιέργεια της απληστίας, η εξουδετέρωση των αναστολών, ο καλλιεργούμενος τεχνηέντως εγωκεντρισμός δημιουργούν ένα επί πλέον μίγμα που έχει οδηγήσει στην παρούσα ζοφερή κατάσταση. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά η βία περιγράφεται ως πολιτισμικό φαινόμενο αλλά εμείς οι απλοί άνθρωποι δεν περιμέναμε από κανένα επιστήμονα να το διατυπώσει .Αρκεί να παρακολουθήσουμε την επικαιρότητα στην τηλεόραση ή έστω στο διαδίκτυο…
Σε μια εποχή που ο άνθρωπος έχει αξία μόνο ως…πελάτης, που επενδύονται αμέτρητα χρήματα για να τον χειραγωγήσουν και να τον πείσουν ότι έχει φανταστικές ανάγκες, που του τρέφουν το εγώ ασύστολα, υποβολιμαία και απερίσκεπτα, ενώ ταυτόχρονα το χάσμα ανάμεσα στους έχοντες και μη έχοντες βαθαίνει, η κλοπή και η ληστεία είναι ένα μέσο ικανοποίησης αυτών των αναγκών για τους ανθρώπους που δεν έχουν αναστολές να τις διαπράξουν .Τα τελευταία χρόνια μάλιστα με συνοδεία ακραίας βίας η οποία δείχνει έξαρση και σε πολλές άλλες περιπτώσεις με αποκορύφωμα τα εγκλήματα κατά της ζωής…
Δεν μπορούμε παρά να επισημάνομε ότι προηγήθηκε ο εκφυλισμός των εννοιών της απονομής δικαιοσύνης και των νόμων, ο εκφυλισμός της έννοιας της δίκαιης δίκης και του λειτουργήματος (!) του συνηγόρου, ο εξευτελισμός των ποινών στο όνομα δήθεν του ανθρωπισμού (!) τα οποία σε συνδυασμό – θα τολμήσομε να συμπεράνομε – εξασφαλίζουν σχεδόν…ατιμωρησία και μας εντείνουν το αίσθημα της ανασφάλειας.
Ας κρατήσουμε παράλληλα στο μυαλό μας και τους όρους «ένοπλη αυτοδικία» και «ιδιωτική αστυνόμευση» διατηρώντας όμως αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα τους ειδικά σε κοινωνίες ανώριμες που τις ξεπερνούν οι σημερινές πολύπλοκες συνθήκες…
