Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Τα λόγια είναι φτωχά! Ή μάλλον, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τι νοιώθει κανείς ακούγοντας και βλέποντας τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών σχετικά με τη δολοφονία του άτυχου παιδιού από τη μητέρα του, τη βασανιστική δολοφονία απ’ ό,τι γνωρίζομε, και πιθανόν τη δολοφονία και των άλλων δύο. Ώρες αναλώθηκαν στα κανάλια και στα έντυπα με εικασίες, πιθανότητες, προβλέψεις και καταδίκες. Θα θέλαμε ταπεινά να επισημάνομε το αβυσσαλέο και ανεξιχνίαστο της ανθρώπινης ψυχής , πράγμα που στο παρελθόν περιέγραψαν «ιερά θηρία» της παγκόσμιας λογοτεχνίας … Οι κλάδοι της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας ίσως μπορούν να μας διαφωτίσουν σχετικά με το τι ώθησε μια μητέρα να πράξει όπως έπραξε η κατηγορούμενη αλλά και πάλι είναι αμφίβολο αν, όσοι δεν είμαστε ειδικοί, το κατανοήσομε.
Μετά από αυτά τα συμβάντα (παρόλο που οι εξελίξεις μπορεί να μας εκπλήξουν ) είναι πολύ πιθανόν η Πολιτεία να επιβάλει επιπλέον μέτρα ελέγχου όσον αφορά τους φροντιστές ασθενών είτε είναι επαγγελματίες είτε οι οικείοι τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς περιορισμών. Με λίγα λόγια τέλος η χαλαρότητα και η εγγύτητα στους χώρους νοσηλείας και περίθαλψης για όλους…
Κατά το παρελθόν η στήλη τόλμησε να θίξει το θέμα της εγκληματικότητας γενικά, και ειδικότερα την πτυχή που αφορά τη διαφορετικότητα του εγκεφάλου των εγκληματιών έτσι όπως την εξέθεσαν διάφοροι ερευνητές που εξέτασαν μερικούς θανατοποινίτες στις Ηνωμένες Πολιτείες ( με τη συγκατάθεσή τους ). Το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι ικανοί για εγκλήματα, όπως αυτό που απασχολεί σήμερα την επικαιρότητα τα οποία εμείς οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να κατανοήσομε, επειδή απλώς είμαστε διαφορετικοί (ευτυχώς…)
Σε καλωδιακό δίαυλο προβάλλεται μια σειρά, με θέμα έναν δωδεκάχρονο που δολοφόνησε όλα τα μέλη της οικογένειάς του στο Ισραήλ το 1986, κάλυψε τα ίχνη του και δεινοπάθησαν οι ειδικοί μέχρι να τεκμηριώσουν ότι αυτός ήταν ο ένοχος. Δεν εμφάνισε κανένα κίνητρο και κανένα συναίσθημα για την απώλειά τους, ομολόγησε τελικά ότι τους σκότωσε, ενώ από τις διάφορες συζητήσεις με τις αρχές προέκυψε αμυδρά η ένδειξη ότι το έπραξε για να μείνει ολομόναχος και να τους κληρονομήσει!
Ακραία και φρικιαστικά εγκλήματα συμβαίνουν από καταβολής κόσμου. Μερικούς αιώνες πριν, όταν η θρησκεία κυριαρχούσε στις ζωές των ανθρώπων και πριν αναπτυχθούν οι διάφορες επιστήμες, θεωρούνταν έργα τού σατανά οπότε οι ποινές για τον ένοχο ήταν ανάλογες με το πνεύμα της εποχής . Αργότερα, η επιστήμη της ψυχιατρικής εξελίχθηκε στο σημείο που να ερευνά και να ταξινομεί τις συμπεριφορές των ανθρώπων που πάσχουν ψυχικά και έδωσε τους αντίστοιχους ορισμούς και περιγραφές. Το ανησυχητικό είναι ότι στην εποχή μας προκύπτουν ολοένα και περισσότερες. Δεν είμαστε βέβαιοι αν υπήρχαν από πάντα και απλώς έλειπε η μελέτη και η γνώση για να εντοπιστούν, ή είναι σύμπτωμα της εποχής μας που είναι γεμάτη άγχος, παράνοια, εγωπάθεια και αναλγησία.
Αυτές τις μέρες αναφέρθηκε συχνά το σύνδρομο «Μινχάουζεν δι’ αντιπροσώπου», περιγραφή του οποίου εύκολα βρίσκομε στο διαδίκτυο. Είναι τόσο πολλά τα συμπτώματα, που είναι αδύνατον να μη γίνουν αντιληπτά από τον περίγυρο αλλά και τους γιατρούς που φροντίζουν το θύμα του ανθρώπου που πάσχει από το σύνδρομο αυτό.
Το θέμα είναι αν ασχολήθηκε, αν θορυβήθηκε κανείς ώστε να σωθούν τρία παιδιά. Έπρεπε να έχει γίνει αισθητό το αφύσικο της υπόθεσης πριν ακόμα χαθεί το πρώτο, και, φέρουν ευθύνη οι γιατροί που δεν το εντόπισαν ώστε να ειδοποιήσουν τις αρχές για τα περαιτέρω… Φέρουν ευθύνη οι συγγενείς και όλα τα άτομα του περιβάλλοντος της κατηγορουμένης που είναι αδύνατον να μην είχαν αντιληφθεί ότι η μητέρα δεν είχε φυσιολογική συμπεριφορά. Μια ματιά στο διαδίκτυο μάς διαφωτίζει σχετικά και με τα συμπτώματα αυτού του συνδρόμου -εμάς τους απλούς πολίτες- επομένως πώς είναι δυνατόν να μην διαπίστωσαν το παράδοξο της κατάστασης οι γιατροί και οι νοσηλευτές;
Από την άλλη, υπάρχει και το σύνδρομο «της Μήδειας» και είναι πολύ πιθανόν στην προκειμένη περίπτωση να συντρέχουν και τα δυο….Ναι, δεν είμαστε ειδικοί, απλώς αντλήσαμε πληροφορίες που διατίθενται ευρέως και απορήσαμε γιατί το φαινόμενο πέρασε απαρατήρητο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Υπάρχει μόνο αιτιολόγηση, δηλαδή ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του και δεν ανακατεύεται στις υποθέσεις των άλλων- ειδικά όταν αυτές είναι ύποπτες ή ακατανόητες.
Ποτέ δεν είναι εύκολο να καταγγείλεις μέλος της οικογένειας που αντιμετωπίζει ψυχιατρικά προβλήματα. Κυριαρχεί- μεταξύ άλλων -και ο φόβος του στιγματισμού. Την κατάσταση όμως θα μπορούσαν να έχουν σώσει περίγυρος και ιατρικό προσωπικό, ως γνώστες ειδικοί και οικείοι, αλλά αυτό δεν συνέβη και μας φέρνει αντιμέτωπους με τη γενικότερη κατάσταση που αντιμετωπίζομε στην εποχή μας, δηλαδή την ανάγκη αυτοπροστασίας, την πώρωση, τον συμβιβασμό, την αδιαφορία, τη συνήθεια να βλέπομε κάθε παρέκκλιση συμπεριφοράς και κάθε διαστροφή ως…φυσιολογικές και αποδεκτές για να μη χαρακτηριστούμε «ρατσιστές», «αντικοινωνικοί» και «οπισθοδρομικοί», με λίγα λόγια έχομε μάθει να τα αποδεχόμαστε και να τα καταπίνομε όλα: κάθε ιδιαιτερότητα και κάθε παρέκκλιση, συμπεριλαμβανόμενων και των παθολογικών…
