Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Όταν ήμουν 18 ετών (τώρα πλησιάζω τα εξήντα) εργάσθηκα σε μια επιχείρηση της οποίας ο ιδιοκτήτης ήταν ένας σοβαρός και συνεπής άνθρωπος προς τους ιδιώτες και προς το δημόσιο.
Μια μέρα, όταν επέστρεψα θυμωμένη και άπρακτη από μια δημόσια υπηρεσία, μού είπε χαμογελώντας ότι στις δημόσιες υπηρεσίες ποτέ δεν σε εξυπηρετούν κατ ευθείαν… Θα χρειαστεί να ξαναπάς αρκετές φορές διότι όλο και κάποιο έγγραφο ή κάποια ενέργεια θα παραλείψουν να σου πουν ότι χρειάζεται ακόμη. Πρόσθεσε επίσης ότι δεν ολοκληρώνεται η εξυπηρέτησή σου σε ένα γραφείο αλλά σου λένε να περάσεις και στο επόμενο και στο μεθεπόμενο και όχι μόνο για υπογραφές και έλεγχο αλλά ακόμα και για μια μικρή πληροφορία. Συχνά κάποιος αρμόδιος απουσιάζει και θα χρειαστεί να εξασφαλίσεις χρόνο για να ξαναπάς, πρόσθεσε. Ρώτησα με τη σειρά μου για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά και μου απάντησε ότι έτσι είναι το σύστημα (…) και έτσι ήταν πάντα. Πολλά χρόνια αργότερα, δηλαδή πρόσφατα, έμαθα πού οφείλεται αυτή η κακοδαιμονία από ιστορικής τουλάχιστον πλευράς… Σαν να μην έφτανε αυτό, καθώς η συζήτηση (και η εκπαίδευσή μου) με τον εργοδότη μου συνεχίστηκε, με συμβούλεψε να προσπαθήσω στη ζωή μου να μην έρθω ποτέ σε αντιπαράθεση με το δημόσιο, να είμαι νόμιμη και τυπική και να έχω μόνο τα απαραίτητα πάρε- δώσε, επειδή όχι μόνο δεν θα βγάλω άκρη, αλλά θα κινδυνέψω να χάσω, εκτός από χρόνο και κόπο, μαζί και το δίκιο μου, αν ποτέ υπάρξει κάποιο πρόβλημα. Αυτά τα έβαλα καλά στο μυαλό μου, πορεύτηκα και δεν βγήκα ζημιωμένη…
Πρόσφατα, μας προέκυψε καινούργια «δικτατορία», αυτή της ηλεκτρονικής -λέει- διακυβέρνησης που δυσχεραίνει ακόμα μια φορά τον πολίτη στις συναλλαγές του με το δημόσιο, σε μια χώρα που γηράσκει και της οποίας οι περισσότεροι κάτοικοι είναι ηλεκτρονικά αναλφάβητοι. Βγήκε από τα συρτάρια και επιτάθηκε βιαίως η καθιέρωσή της (οι τράπεζες είχα προηγηθεί) λόγω της επέλασης της πανδημίας και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς τον απαραίτητο χρόνο προετοιμασίας και προσαρμογής συστημάτων και πολιτών…
Ένα από τα πολλά θύματα του δημοσίου τομέα, είναι και κάποιος επιχειρηματίας, ο οποίος προσπαθεί να κλείσει τη δραστηριότητά του εδώ και δυόμισι χρόνια, λόγω του ότι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ο απαραίτητος- για να προσκομιστεί στην Εφορία- έλεγχος των βιβλίων του ΙΚΑ που αφορούν τους υπαλλήλους του. Ο λογιστής του έχει επισκεφθεί τον ΕΦΚΑ Αμαρουσίου τρεις φορές , αφού υπέφερε για να κλείσει ηλεκτρονικό ραντεβού, για να πάρει την απάντηση ότι δεν υπάρχει υπάλληλος για να διεκπεραιώσει τον έλεγχο επειδή η Υπηρεσία -λέει -είναι υποστελεχωμένη, γίνονται συμπτύξεις τμημάτων, υπάλληλοι μετατίθενται, παραιτούνται ή συνταξιοδοτούνται χωρίς να αντικαθίστανται και επί πλέον βρίσκεται σε εξέλιξη η ολοκλήρωση των συστημάτων για την ηλεκτρονική εξυπηρέτηση του πολίτη! Η εκτίμηση για την ολοκλήρωση της διαδικασίας κλεισίματος της δραστηριότητας του συγκεκριμένου επιχειρηματία είναι ότι μπορεί να καθυστερήσει ακόμα και ένα χρόνο το ελάχιστο! Εν τω μεταξύ ο ίδιος είναι υποχρεωμένος να πληρώνει τον ΕΦΚΑ χωρίς έσοδα βέβαια, αφού η δραστηριότητά του βρίσκεται σε εκκαθάριση και είναι αδρανής… ΟΜΗΡΙΑ του πολίτη από το υδροκέφαλο κράτος…
Την ίδια περίπου κατάσταση αντιμετώπισα την περασμένη εβδομάδα όταν προσπάθησα να τα τακτοποιήσω την ασφάλισή μου στον ΕΦΚΑ Χίου, όπου μου ειπώθηκε οφ δε ρέκορντ ότι η κατάσταση είναι δραματική και ότι είναι απελπισμένοι υπάλληλοι και πολίτες. Διαπίστωσα ότι όσοι επισκέπτονται την υπηρεσία αυτή- ακόμα και για μια ερώτηση- αποπέμπονται ώστε να κλείσουν ραντεβού ηλεκτρονικά προκειμένου να ενημερωθούν για το τι πρέπει να κάνουν και αν δεν γνωρίζουν τον τρόπο, να τους το κλείσει ο λογιστής τους, τα παιδιά ή τα εγγόνια τους που είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με τα ηλεκτρονικά.
Όσο για τις υπόλοιπες διαδικασίες, που θα πρέπει να γίνουν για να τακτοποιηθεί η υπόθεση τους, πρέπει εκ νέου να επισκεφτούν τον λογιστή μετά τη δεύτερη επίσκεψή τους στην εν λόγω υπηρεσία με ηλεκτρονικό ραντεβού πάλι, την οποία θα επισκεφθούν εκ νέου μήπως και εξυπηρετηθούν επιτέλους (με ή χωρίς τρίτο ηλεκτρονικό ραντεβού θα σας γελάσω). Διαπίστωσα επίσης ότι οι ίδιοι οι λογιστές είναι έξαλλοι με αυτή την κατάσταση η οποία τους αποσπά από το καθεαυτό έργο τους, ενώ άλλοι χρεώνουν αδίστακτα και το παραμικρό με ταρίφα από 10-20 ευρώ. Χαίρε, βάθος αμέτρητον!
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας πολλές φορές διαπίστωσα ότι οι υπάλληλοι φορέων τραπεζών και δημοσίου «ταμπουρώθηκαν» πίσω από την υποχρέωση για ραντεβού( επ’ ευκαιρία κορωνοϊού)ώστε να δουλεύουν με την ησυχία τους, χωρίς να τους ελέγχει κανείς ως φαίνεται, και αλίμονο στον πολίτη που έτυχε να έχει ανάγκη από επείγουσα εξυπηρέτηση ή δεν είχε χρόνο για χάσιμο.
Η κακοδαιμονία (επιεικής όρος) του δημοσίου στην Ελλάδα μού θύμισε ότι η απαρχή της ξεκινά από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, λίγα χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, όταν έπρεπε να σχηματιστεί κεντρική κυβέρνηση και διοίκηση. Οι προύχοντες όμως Ρούμελης, Μοριά και Νήσων αντιδρούσαν τόσο σφοδρά, επειδή θα έχαναν τα προνόμιά τους και την εξουσία τους που οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να τους υποσχεθούν συμμετοχή με θέσεις υπαλληλίας στο δημόσιο και να πραγματοποιήσουν την υπόσχεσή τους, αλλιώς δεν θα είχαμε κράτος (!). Στη συνέχεια, με κάθε αλλαγή κόμματος, απολύονταν οι δημόσιοι υπάλληλοι του προηγούμενου (βλέπε πλατεία Κλαυθμώνος) μέχρι που τη λύση έδωσε η μονιμότητα με ό,τι αυτή επέφερε μέχρι τις μέρες μας και μεταξύ άλλων τις, αλήστου μνήμης, εποχές που οι υπάλληλοι των υπηρεσιών ήταν περισσότεροι από τις καρέκλες και τα γραφεία.
ΥΓ. Πάντα υπήρχαν αξιόλογοι και ευσυνείδητοι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα και πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι η πλειοψηφία. Πληροφορίες ιστορικού περιεχομένου υπάρχουν στο διαδίκτυο από σοβαρές και έγκριτες πηγές- και κυρίως από διαλέξεις και συνεντεύξεις μελετητών και πανεπιστημιακών δασκάλων -αν θέλει βέβαια κάποιος να τις επιλέξει χωρίς να φοβηθεί ότι θα καταρρεύσουν οι αυταπάτες του…
