Γράφει η Λεμονιά Μορόμαλου
Ώρα πρωινή ξεκινήσαμε για την επάνοδο στη απέραντη Θρακική γη, ενώ αποβραδίς είχε αρχίσει να μας απειλεί ο «Διομήδης» δια στόματος δημοσιογράφων και λοιπών ειδικών, όμως , δεν τον πήραμε όλοι στα σοβαρά και κυρίως ο οδηγός. Χαρά Θεού ήταν το πέρασμα από τη Λίμνη Κορώνεια και από τη λίμνη Βόλβη ( τη Μικρή και τη Μεγάλη) που συντροφεύουν τους ταξιδιώτες της Εγνατίας οδού. Πέρα μακριά τα βουνά ήταν ολόλευκα, ενώ από τα μισά της διαδρομής και μετά, το χιόνι κατηφόριζε απαλά και σποραδικά μέχρι τις παρυφές του δρόμου. Το καφεδάκι στην παραλία της Ασπροβάλτας, σε εξωτερικό χώρο (!) με θέρμανση, μάς έδωσε την ευκαιρία να απολαύσομε την ταραγμένη θάλασσα και το χιόνι στα βουνά που έφθαναν μέχρι την παραλία , ενώ πέρα μακριά διαγραφόταν ο όγκος του Αγίου Όρους.
(…) Ξαναπεράσαμε από το Ερατεινό που όμως αυτή τη φορά ήταν ηλιόλουστο και η περιέργεια μάς έσπρωξε ξανά προς την Κομοτηνή, επειδή είχαμε ακούσει ότι εκεί επικρατούν πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και θέλαμε να δοκιμάσομε, εκτός από τις αντοχές μας στο κρύο, και εκ νέου το ήδη γνωστό γιαουρτλού( !!!) Οι ισχυροί πλάγιοι άνεμοι μετά τη Χρυσούπολη μας φόβισαν λίγο και αναγκαστήκαμε να μειώσομε ταχύτητα. Περνούσαμε από τον Νέστο όταν μας τύλιξε η ομίχλη, αλλά αυτή τη φορά το πέπλο της ήταν αραχνοΰφαντο… Αργότερα πληροφορηθήκαμε από ομογενείς στη Γερμανία ότι εκεί έχουν μεγάλη ζήτηση τα αγροτικά προϊόντα που ποτίζονται με τα εξαιρετικά νερά του. Κάτω από το μηδέν η θερμοκρασία στην Κομοτηνή και, γύρω στο μηδέν μέσα στον ημιυπαίθριο αλλά προφυλαγμένο χώρο όπου φάγαμε τυλιγμένοι σε κασκόλ ( !) Και αυτό, επειδή ορισμένοι από τους συνταξιδιώτες μας είναι αμετανόητοι καπνιστές…
Την επόμενη ημέρα, με -3 βαθμούς Κελσίου στην Αλεξανδρούπολη, περπατήσαμε μέσα στην κεντρική αγορά, τα χέρια παγωμένα μέσα στα γάντια, αλλιώτικο κρύο, σκληρό αλλά εμείς απτόητοι αποφασίσαμε στη συνέχεια περιπλάνηση στο Δέλτα του Έβρου. Παράξενο τοπίο, ατελείωτο και μουντό, ακίνητο μες στο καταχείμωνο θύμιζε ταινία του Αγγελόπουλου ειδικά με το ξαφνικό πέταγμα των πουλιών, χωματόδρομοι νεροφαγωμένοι, κρυσταλλιασμένα νερά, κίτρινο χρώμα, και πάλι κίτρινο- σπανίως πράσινο – και οι διακλαδώσεις του ποταμού ήρεμες, χωρίς εκπλήξεις, προβλέψιμες. Από κάπου πρόβαλε διστακτικά κι ο μικρός μοναχικός κορυδαλλός, που έτρεξε βιαστικά να προλάβει τις δουλειές του και χάθηκε μέσα στα βούρλα.
Απέναντι , ήσυχη πόλη η Τραϊανού, ήσυχη και μικρή, ίσα που θύμιζε το ένδοξο, αρχαίο αλλά και βυζαντινό παρελθόν της με τα απομεινάρια των διάσημων λουτρών στην είσοδό της…
Ακουστά είχαμε όλοι το μακρινό Διδυμότειχο από τα σχολικά μας χρόνια, αλλά και από το ωραιότερο ελληνικό τραγούδι ( ever) -σύμφωνα με τη γνώμη πολλών ειδικών -και εννοούμε το «Διδυμότειχο blues». Αποφασίσαμε ομόφωνα να το επισκεφθούμε, εκεί κοντοσταθήκαμε σε ένα συμπαθητικό καφέ, φωτογραφήσαμε ό,τι έχει απομείνει από τα τείχη του, βολτάραμε στο γεφυράκι του Ερυθροπόταμου που περνά έξω από τη μικρή πόλη και συνεχίσαμε για την Ορεστιάδα. Όμορφη πόλη, άνετη, με εντυπωσιακή ρυμοτομία, χαμηλά κτήρια και ασφάλεια, σύμφωνα με φίλο αξιωματικό του στρατού ο οποίος μας ανέφερε ότι εκεί ζουν και εργάζονται 6.000 στρατιωτικοί και περίπου 2.500 αστυνομικοί εκτός από τις 30.000 των υπολοίπων κατοίκων της. Με λίγα λόγια υποστήριξε ότι η εγκληματικότητα στην πόλη αυτή είναι μηδαμινή έως ανύπαρκτη…Αποχαιρετίσαμε τη χώρα borealis κάτω από έναν απίστευτα γαλάζιο θόλο, αρχέγονο γαλάζιο μαζί με λευκό, ταξιδεύοντας δυτικά, με τον ήλιο να κρύβεται και να ξαναβγαίνει με διαφορετικό χρώμα κάθε φορά· πήρε όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και του πορτοκαλί για να καταλήξει σε ένα ματωμένο κόκκινο που χάθηκε για τα καλά πίσω από τα μαβιά βουνά πριν μας πει καληνύχτα…
Φωτογραφικό Υλικό
Λουτρά Τραϊανούπολης
Τείχη Διδυμοτείχου
Δέλτα Έβρου
Δέλτα Έβρου
Ασπροβάλτα
