Του Μιχάλη Κανάριου
Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση, είναι η υπόσχεση που έδωσε προεκλογικά ο νέος Δήμαρχος Χίου, Γιάννης Μαλαφής, ότι θα επιδιώξει η Χίος να έχει τρεις Δήμους.
Είναι πολύ δύσκολο στην υλοποίησή του, αν όμως όλοι μαζί στηρίξουν Κόμματα, Παρατάξεις, Βουλευτές και τοπικούς φορείς, είναι σίγουρο ότι θα το πετύχουν.
Τα «Μαστιχοχωρούσικα Νέα» εύχονται στον νέο Δήμαρχο και σε όλους τους Δημοτικούς συμβούλους καλή και δημιουργική θητεία.
Είναι γνωστό ότι η Χίος από το 2011 που λειτουργεί ως ενιαίος Δήμος, παρουσιάζει δυσλειτουργίες-κυρίως σε προβλήματα καθημερινότητας -που χειροτερεύουν την ζωή ντόπιων και επισκεπτών προκαλώντας δυσφορία και αγανάκτηση σε όλα τα χωριά. Προφανώς την ευθύνη δεν την έχουν οι αιρετοί. Ευθύνεται το σύστημα όπως το διαμόρφωσε το Αθηνοκεντρικό Κράτος. Άρα, αυτό έπρεπε να αλλάξει.
Δυστυχώς δεν άλλαξε με τον νέο εκλογικό νόμο 4804/21 για την Αυτοδιοίκηση, που δημοσιεύθηκε στις 5 Ιουνίου 2021. Πρόκειται για τον νόμο της Ν.Δ. που αντικαθιστά την απλή αναλογική του Κλεισθένη (4555/2018) του ΣΥΡΙΖΑ με φουλ ενισχυμένη.
Γιατί δεν έγιναν τρεις Δήμοι στη Χίο; Προσωπικά πιστεύω ότι δεν το επιθυμούσαν λίγοι αιρετοί, παλαιοί και νέοι, που τους διακρίνει μεγαλομανία και άκρατος εγωισμός.
Άλλη μία αφορμή για την σημερινή ανάρτηση ήταν η εκδήλωση που θα γινόταν από τον Προοδευτικό Όμιλο Καλαμωτής στον προαύλιο χώρο του Δημοτικού Σχολείου που δεν έγινε, γιατί δεν ζητήθηκε άδεια από την Σχολική Επιτροπή. Θα τρίζουν τα κόκαλα των Ευεργετών της Καλαμωτής για τα έργα που έχουν κάνει και δεν τα διαχειρίζεται πλέον η Κοινότητα. Άραγε τα τελευταία χρόνια που δεν γίνονται δωρεές από κατοίκους της Καλαμωτής τι φταίει;
Σε άρθρο μου στην εφημερίδα «Πολίτης»- στις 12 Οκτωβρίου 2017- «Γιατί η Χίος πρέπει να γίνει τρεις Δήμοι», πριν την ψήφιση του νόμου από τον ΣΥΡΙΖΑ έγραψα τα παρακάτω:
Οι δύο αυτοδιοικητικές μεταρρυθμίσεις, «Καποδίστρια» και «Καλλικράτη» έγιναν προφανώς για δύο λόγους.
α. να μειωθούν τα έξοδα της διοικητικής λειτουργίας του κράτους και
β. να αυξηθεί η αποτελεσματική των αναπτυξιακών πρωτοβουλιών της Περιφέρειας.
Με τη λογική της σύγχρονης ανάπτυξης το κράτος έδωσε προτεραιότητα στις υποδομές και η οικονομία ξεπέρασε τα όρια των τοπικών κοινωνιών. Εδικά οι συγκοινωνίες ένωσαν τους χώρους που αποτελούσαν τους παράλληλους μικρόκοσμους της επαρχίας.
Οι παλαιοί Δήμοι δεν διέθεταν ούτε την τεχνογνωσία, ούτε τα χρήματα, ούτε τον εξοπλισμό για έργα μεγαλύτερης κλίμακας. Όμως η ορθότητα των πολιτικών επιλογών δεν κρίνεται μόνο από την ορθολογική λογική αλλά και από την πείρα. Γι’ αυτό η πολιτική αποτελεί μία συνεχή λειτουργία και όχι δέσμη εφάπαξ λύσεων.
Η πείρα απέδειξε τελικά ότι τα οφέλη από τη γεωγραφική επέκταση των Δήμων στα όρια των παλαιών Νομών ωφέλησαν μόνο τα κεντρικά ταμεία του κράτους, το οποίο περιόρισε τα έξοδά του αλλά εζημίωσε τις αναπτυξιακές προοπτικές της Περιφέρειας.
Είναι άλλο πράγμα η τοπική αυτοδιοίκηση και άλλο η περιφερειακή κρατική διοίκηση. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι πρώτα απ’ όλα ο στυλοβάτης της κοινωνικής συνοχής της κάθε τοπικής κοινωνίας. Ασκεί πρώτα απ’ όλα κοινωνικό ρόλο, ενθαρρύνει τη συνεργασία του τοπικού πληθυσμού και αυξάνει το ενδιαφέρον των ντόπιων για συμμετοχή στα κοινά.
Η ανάπτυξη δεν είναι κατά πρώτο λόγο θέμα κεντρικών γραφείων αλλά ενδιαφέρον και ευθύνη για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της κάθε τοπικής κοινωνίας.
Η Χίος μας είναι μια δυναμική κοινωνία με πολλές ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες, που περιμένουν τις τοπικές συνεργασίες για να ξεκινήσει η αξιοποίησή τους. Η έννοια του αρχαίου ελληνικού Δήμου μόνο στα όρια των τοπικών κοινωνιών μπορεί να λειτουργήσει.
Γι’ αυτούς του λόγους και με την πείρα που έχω αποκτήσει ως αυτοδιοικητικός και εκδότης τοπικής ηλεκτρονικής εφημερίδας κρίνω ότι η δημιουργία τριών Δήμων θα δώσει νέα ώθηση στην ανάπτυξη του τόπου μας που τόσο το έχει ανάγκη.
