Την de facto απόφαση των αρχών του Αφγανιστάν να απαγορεύσουν στις γυναίκες να εργάζονται σε ανθρωπιστικές μη κυβερνητικές οργανώσεις, που αποτελεί σημαντικό πλήγμα για τις ευάλωτες κοινότητες, για τις γυναίκες, για τα παιδιά και για ολόκληρη τη χώρα, καταδικάζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) με ανακοίνωση που υπογράφουν δεκάδες επικεφαλής διεθνών οργανισμών.
Το γυναικείο προσωπικό, όπως τονίζει ο ΠΟΥ, είναι το κλειδί για κάθε πτυχή της ανθρωπιστικής απάντησης στο Αφγανιστάν. Είναι δάσκαλοι, ειδικοί στη διατροφή, αρχηγοί ομάδων, εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας της κοινότητας, εμβολιαστές, νοσοκόμες, γιατροί και επικεφαλής οργανισμών. Έχουν πρόσβαση σε πληθυσμούς που δεν μπορούν να προσεγγίσουν οι άνδρες συνάδελφοί τους και είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία των κοινοτήτων που υπηρετούν και σώζουν ζωές, ενώ η επαγγελματική τους πείρα είναι απαραίτητη και η συμμετοχή τους στην παροχή βοήθειας δεν είναι διαπραγματεύσιμη και πρέπει να συνεχιστεί.
Απειλητική για την ζωή των Αφγανών η απαγόρευση γυναικών
Σημειώνει επιπλέον πως η απαγόρευση των γυναικών από την ανθρωπιστική εργασία έχει άμεσες απειλητικές για τη ζωή συνέπειες για όλους τους Αφγανούς. Ήδη, ορισμένα κρίσιμα για το χρόνο προγράμματα χρειάστηκε να σταματήσουν προσωρινά λόγω έλλειψης γυναικείου προσωπικού. Αυτό έρχεται σε μια εποχή που περισσότεροι από 28 εκατομμύρια άνθρωποι στο Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανομένων εκατομμυρίων γυναικών και παιδιών, χρειάζονται βοήθεια για να επιβιώσουν καθώς η χώρα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο των συνθηκών πείνας, της οικονομικής παρακμής, της εδραιωμένης φτώχειας και ενός βάναυσου χειμώνα.
Προειδοποίηση ΠΟΥ
Οι υπογράφοντες των διεθνών οργανισμών προειδοποιούν πως «πολλές δραστηριότητες θα χρειαστεί να σταματήσουν, καθώς δεν μπορούμε να προσφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια βάσει αρχών χωρίς γυναίκες εργαζόμενες στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας».
Προτρέπουν τις αρχές του Αφγανιστάν να επανεξετάσουν και να ανακαλέσουν την οδηγία, καθώς και όλες τις οδηγίες που απαγορεύουν τις γυναίκες από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τη δημόσια ζωή και τονίζουν ότι «καμία χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να αποκλείσει το ήμισυ του πληθυσμού της από το να συνεισφέρει στην κοινωνία».