Ἄλλη πνευματική κόρη τοῦ ὁσίου, ἀρκετά ἔτη μετά τήν κοίμησή του, αἰσθάνθηκε ἔντονα τήν παρουσία του. Ὁ σύζυγός της ἕνα πρωΐ ἔχασε τίς αἰσθήσεις του κι ἔπεσε κάτω.
Μόλις τόν εἶδε πεσμένο, αὐθόρμητα ἐπικαλέσθηκε τόν ὅσιο: «Τρέξε, Γέροντα, βοήθησέ μας… Ξέρεις ἐσύ ὅτι πρόσφατα ἀποκτήσαμε δύο ἐγγονάκια.Δῶσε του ὑγεία καί λίγα χρόνια ζωῆς ἀκόμη, γιά νά τόν γνωρίσουν κι ἐκεῖνα. Ἀμέσως, ὅπως λέει, αἰσθάνθηκε ἕνα ἁπαλό ἀεράκι καί σάν νά πέρασε κάποιο ροῦχο ἀπό δίπλα της καί τήν ἄγγιξε. Τήν ἴδια στιγμή ὁ ὡς νεκρός σύζυγός της συνῆλθε καί τῆς μίλησε.
Κατάλαβαν καί οἱ δύο ὅτι ὁ ὅσιος πῆγε κοντά τους. Ἡ ἴδια συνήθιζε νά θυμιάζει καθημερινά.
Ὁ ὅσιος τό ζητοῦσε καί ἔλεγε: «Ὅταν θυμιάζουμε τό σπίτι, μετά τό θυμιατό νά τό ἀφήνουμε ἔξω, γιά νά ἀνεβαίνει στόν Θεό τό θυμίαμα». Ἔτσι κι ἔκανε. Μία ἡμέρα ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν ἐργασία της πῆγε νά πάρει τό θυμιατό γιά νά θυμιάσει. Τό βρῆκε ζεστό τόσο, πού τῆς ἔκαψε τό χέρι. Κανείς ἀπό τό σπίτι δέν τό εἶχε ἀνάψει. Αἰσθάνθηκε εὐωδία. Ὁ ἀγαπητός ὅσιος τούς εἶχε ξαναεπισκεφθεῖ.
