Ανακοίνωση της ΤΕ Χίου για το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη
Εκφράζουμε τη θλίψη και τα συλληπητήριά μας στις οικογένειες των θυμάτων για το πρωτοφανές πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ευχόμαστε ολόψυχα γρήγορη ανάρρωση στους τραυματίες. Καλούμε και εδώ στη Χίο, σε έκφραση της αλληλεγγύης, στις αιμοδοσίες που διοργανώνονται.
Εδώ και τώρα πρέπει να δωθούν απαντήσεις, να διερευνηθούν μέχρι τέλους τα αίτια αυτής της τραγωδίας, ακόμα περισσότερο, που εδώ και καιρό υπήρχαν σοβαρές και επίσημες προειδοποήσεις από τους εργαζόμενους για για την επικίνδυνη κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στις σιδηροδρομικές μεταφορές τόσο για τους επιβάτες και για τους ίδιους.
Είναι ενδεικτικές οι καταγγελίες για το κακοσυντηρημένο δίκτυο, τις ελλείψεις και τα κενά σε συστήματα ασφάλειας και σε προσωπικό, σε κρίσιμες υποδομές, όπως είναι η σήμανση. Μόλις πριν λίγες μέρες η ανακοίνωση της συνδικαλιστικής παράταξης του ΚΚΕ στους σιδηροδρομικούς, έθετε επιτακτικά αυτά τα ζητήματα με την σοκαριστική πρόβλεψη ότι “δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις”.
Επομένως δεν φταίει “η κακιά η ώρα”, πρόκειται για έγκλημα. Η εταιρία έχει τεράστιες ευθύνες, που δεν έδινε καμία απάντηση για τις λεπτομέρειες και τις αιτίες του δυστυχήματος, ούτε καν για τον αριθμό επιβατών. Η συγκεκριμένη εταιρία, κατά τα άλλα, κερδίζει 50 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο ως κρατική επιδότηση!
Το τραγικό αυτο γεγονός είναι το αποτέλεσμα μιας διαχρονικής πολιτικής, που υποχρηματοδοτεί τους σιδηρόδρομους, ”απελευθερώνει” την αγορά, κόβει “κομματάκια” το σιδηροδρομικό έργο, ιδιωτικοποίησε την πρώην ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Η εγκληματική αυτή πολιτική έχει την υπογραφή όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που την έχουν “ευαγγέλιο” μαζί με όλα τα άλλα κόμματα επομένως κανείς τους δεν μπορεί να πει “δεν γνώριζα” . Αυτή η πολιτική έχει οδηγήσει σε τραγικά ατυχήματα και σε άλλες χώρες της ΕΕ. Με αυτή την πολιτική απολύθηκαν εργαζόμενοι, επιβλήθηκαν ελαστικές σχέσεις εργασίας, εντατικοποιήθηκε η δουλειά στους εργαζόμενους που απέμειναν ενώ η ιταλική εταιρεία επιδοτήθηκε με πακτωλό χρημάτων.
Όλα αυτά δεν μπορούν να ξεχαστούν ούτε με παραιτήσεις υπουργών, ούτε με ομολογίες περί ανθρώπινων λαθών. Ο λαός χρειάζεται να συγκρουστεί ακριβώς με αυτό το πλαίσιο, που στο βωμό των κερδών του επενδυτή, θυσιάζει την ασφάλεια για σύγχρονες σιδηροδρομικές μεταφορές, αφού αυτά αντιμετωπίζεται συστηματικά ως “κόστος”, οδηγώντας κυριολεκτικά, όπως αποδεικνύεται, στην απειλή της ίδιας του της ζωής.
