Γράφει ο Ηλίας Αρβυθάς
Υπάρχει μία λέξη την οποία έχει αγκαλιάσει ο Θεός μας. Αυτή η λέξη είναι η «Υπομονή». Συνεπώς οι δοκιμασίες μας εξασκούν στην υπομονή και αποτελούν ευκαιρίες για πνευματική πρόοδο. Ο Όσιος Παΐσιος τόνιζε: «Την σωτηρία των ανθρώπων ο Χριστός την κρέμασε στην υπομονή». Να προσέχουμε λοιπόν να μην χάσουμε την υπομονή μας, για να μη χάσουμε τελικά την ψυχή μας. Άλλωστε ο Κύριος μας υποσχέθηκε ότι «ο υπομείνας εις τέλος ούτως σωθήσεται». (Ματθ. ι’ {10} 22).
Σαράντα χρόνια περίμενε ο Κύριος τους Ισραηλίτες όταν βγήκαν από την Αίγυπτο, να πάνε στη γη της Επαγγελίας. Ούτε οι Ισραηλίτες ήξεραν ότι θα κάνουν 40 χρόνια. Έτσι έγιναν ανυπόμονοι και δεν περίμεναν τι σχέδιο είχε ο Θεός γι’ αυτούς. Γι’ αυτό κατέφευγαν βιαστικά σε είδωλα, ψεύτικους θεούς, αμαρτίες, ασωτίες, χωρίς να περιμένουν αν ο Θεός κάτι ετοίμαζε για να τους βοηθήσει. Τα ωραία πράγματα όμως θέλουν υπομονή. Δεν γίνονται αμέσως. Τους περίμενε ο Θεός 40 χρόνια να μαλακώσουν και να ταπεινωθούν. Τους περίμενε ώστε να λατρέψουν Αυτόν κι όχι τα είδωλα, και στο τέλος τους οδήγησε στη γη της Επαγγελίας.
Θέλει υπομονή για να κάνεις υπομονή. Όσο παράδοξο και αν φαίνεται μόνο με υπομονή μπορώ να κάνω υπομονή. Το να περιμένεις πρέπει να έχει ταπείνωση. Ο εγωιστής δεν αντέχει να περιμένει. Αλλά και αν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε εμείς, με το δικό μας ανθρώπινο κριτήριο, ενώ το κριτήριο του Θεού είναι η ωφέλεια της ψυχής, πρέπει να αποδεχόμαστε το θέλημα του Θεού.
Είναι μερικοί που κουράζονται στη ζωή τους με βάσανα και επειδή δεν μπορούν να περιμένουν λένε «καλύτερα να πεθάνω». Όχι αδερφέ μου. Στη ζωή αυτή θα κουραστούμε, θα περάσουμε πολλά. Πιο πολλές είναι οι λύπες στη ζωή. Πιο πολλά θα είναι τα δάκρυα και οι στεναγμοί. Πολλά τα έξοδα, οι αρρώστιες, οι αγωνίες, παρά τα χαμόγελα και η ευτυχία. Αξίζει όμως να κάνει τον αγώνα αυτό. Όσο μεγαλύτερα είναι τα εμπόδια στην εποχή μας, τόσο πλουσιότερη είναι η Χάρης του θεού. Επομένως μακριά από εμάς τους χριστιανούς αισθήματα δειλίας ή απελπισίας, ή απογοητεύσεως, ή η σκέψη ότι θα χαθούμε. Δεν είναι δυνατό να χαθούμε αφού αρχηγός του αγώνα είναι ο Κύριος μας και ο Θεός μας.
Τα ψόφια ψάρια πάνε όπως το ρεύμα του ποταμού και τα παρασύρει. Μόνο τα ζωντανά πάνε κόντρα στο ορμητικό ρεύμα. Έτσι μόνο αυτοί που έχουν αληθινή και ζωντανή πίστη πάνε κόντρα στα ρεύματα της μόδας και της σατανικής εποχής μας και αντέχουν όλες τις δοκιμασίες.
Αυτά που περνάς τώρα με υπομονή, σου ετοιμάζουν τον Παράδεισο. Κάντε υπομονή, μη λέτε δεν αντέχω άλλο κι τον δει ο Κύριος ότι είμαστε στα όρια μας και ότι φθάνουμε στο παρά πέντε θα δώσει τη λύση. Σ’ αυτή τη γη που ζούμε θα δεχτούμε αυτό που υπάρχει και μας προσφέρει αυτή τη ζωή με μεγάλη υπομονή.
Σ’ αυτή τη γη, αυτό που ονομάζουμε καλό, μπορεί να μας φέρει πολύ πόνο. Και αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως θα μας φέρει πολύ πόνο, μπορεί να μας βγει σε καλό. Λέει ένας μύθος πως ήταν ένας Βασιλιάς και είχε ένα δούλο που τον έπαιρνε σ’ όλες τις δουλειές του. Ο δούλος έλεγε συνέχεια, «όλα θα πάνε καλά», «όλα καλά». Έβρεχε, ο δούλος έλεγε «όλα καλά». Είχε ήλιο, ο δούλος πάλι «όλα καλά». Μια φορά πήγαν για κυνήγι και ο δούλος κατά λάθος έκοψε ένα δάχτυλο του Βασιλιά. Γυρίζει ο δούλος και λείε στο Βασιλιά, «όλα καλά». «Τι όλα καλά άνθρωπε μου, είσαι στα καλά σου; Γι’ αυτό που μου έκανες πήγαινε τώρα φυλακή για να δις τι θα πει όλα καλά». Ο Βασιλιάς συνέχισε το κυνήγι βαθιά μέσα στο δάσος. Εκεί τον πιάνουν οι ιθαγενείς και αποφάσισαν να τον θυσιάσουν στους θεούς και μετά να τον φάνε. Έτσι ενώ ζητοκραύγαζαν και έλεγαν «πιάσαμε τον Βασιλιά και θα τον φάμε», ο Βασιλιάς λυπημένος σκέφτηκε ότι όλοι με τρέμουν και όμως οι ιθαγενείς θα με φάνε ζωντανό και δεν ξέρω τι να κάνω για να γλιτώσω. Όπως τον πήγαιναν για να τον θυσιάσουν, βλέπει ένας ιθαγενής ότι ο Βασιλιάς δεν είχε ένα δάχτυλο. «Πω, πω» λέει «τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε αυτή την τελετή και να τον φάμε, γιατί δεν είναι αρτιμελής», αυτό έλεγε η παράδοση τους και η θρησκεία τους και τον άφησαν να φύγει.
Φεύγει ο Βασιλιάς και ευχαριστούσε το Θεό λέγοντας «πω, πω γλίτωσα».
-Με γλίτωσε το ότι δεν είχε ένα δάχτυλο. Θυμήθηκε το δούλο που είχε φυλακίσει και τον βγάζει έξω και συγκινημένος του λέει, «έλα βρε παιδί μου σε ταλαιπώρησα τόσο πολύ και εξ αιτίας μου έκατσες φυλακή». Και γυρίζει ο δούλος και του λέει για μια άλλη φορά, «όλα καλά, όλα καλά Βασιλιά μου, δεν πειράζει».
-Μα τι όλα καλά, αφού ήσουν μέσα στη φυλακή και λες όλα καλά;
-Μα Βασιλιά μου, λέει, σκέψου να μην ήμουν στη φυλακή και να ‘μου μαζί σου στο κυνήγι. Ποιον θα έτρωγαν; Εμένα, γιατί εγώ έχω όλα τα δάκτυλά και δεν θα γλίτωνα, ενώ εσύ δεν είχες ένα δάχτυλο και τη γλίτωσες.
Και κατάλαβε ο Βασιλιάς ότι πράγματι όλα είναι καλά, έτσι όπως γίνονται. Ξέρει ο Θεός πως γίνονται. Γι’ αυτό και τα επιτρέπει, απλώς εμείς είμαστε κοντόφθαλμοι. Όλα μπορούν να συμβούν. Να είμαστε έτοιμοι και ανοιχτοί για όλα. Και να κάνουμε το σταυρό μας και να προχωράμε τη ζωή μας.
