Γράφει ο Γιώργος Καλούπης, εκπαιδευτικός
Για τα προβλήματα των Βορειοχώρων έχει χυθεί πολύ μελάνι τα τελευταία χρόνια και κατά καιρούς η οργή (κατ’ άλλους η απελπισία) των κατοίκων ξεχειλίζει. Ας δούμε όμως την περίπτωση της Κατάβασης, με αφορμή και την τελευταία πυρκαγιά που έκαψε τα πάντα, εκτός από την εκκλησία και τα λιγοστά σπίτια.
Πριν ένα χρόνο αποφάσισα να επισκευάσω ένα «σπίτι» που κληρονόμησα από τον πατέρα μου, προκειμένου να περνάω χρόνο στο χωριό των προγόνων μου, που αγαπώ. Βάζω το σπίτι σε εισαγωγικά γιατί ένα τμήμα του σπιτιού δεν είχε πάτωμα, ένα άλλο δεν είχε ταβάνι και εκεί που υπήρχε ταβάνι ήταν στην πραγματικότητα χώμα πατημένο πάνω σε ένα στρώμα από φύκια και καλάμια. Έτσι τα έφτιαχναν παλιά, έτσι τα βρήκαμε.
Πρώτη αμαρτία που πληρώνω. Ο ΟΤΕ μας κόβει το τηλέφωνο (ναι είχαμε τηλέφωνο!) γιατί σύμφωνα με επιστολή που έλαβα, οι γραμμές ήταν παλαιάς τεχνολογίας και έπρεπε να καταργηθούν. Εντάξει. Και τώρα τι; Είμαι εκπαιδευτικός. Πρέπει να τηλε-εργασθώ. Όχι τηλέφωνο σημαίνει όχι διαδίκτυο. Άλλες μεσοβέζικες λύσεις που προτάθηκαν στους λιγοστούς κατοίκους αφορούν συνδέσεις μέσω κινητής που δεν έχουν την αξιοπιστία των ενσύρματων. Οπτική ίνα όμως περνάει έξω από το χωριό. Δεν συμφέρουμε.
Δεύτερη αμαρτία που πληρώνω. Δεν υπάρχει κεντρική αποχέτευση. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Δεν θα επεκταθώ. Ελπίζω Βασίλη να με διαβάζεις. Και κάτι να βάλεις μπροστά.
Το χωριό αυτό όπως και άλλα της Βόρειας Χίου θα πεθάνει. Με την πυρκαγιά, που όμως αντιμετωπίστηκε πολύ σωστά, ζήσαμε μια πράξη ακόμα από το χρονικό του προαναγγελθέντος του θανάτου. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Χρειάζεται πολιτική βούληση. Πρώτα οι υποδομές και μετά η κατοίκηση. Το ανάποδο συναντάται πλέον μόνο σε κάποιες συμπαθείς φυλές του Αμαζονίου.