Γράφει ο Γιάννης Ν. Παληός
Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν απλώς ένα δυστύχημα. Ήταν μια βαθιά πληγή σε έναν λαό που βλέπει ξανά και ξανά τις ζωές του να θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους, της αδιαφορίας και της ανευθυνότητας. Η οργή και η θλίψη μετατράπηκαν σε κραυγή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης. Η πρωτοφανής απεργία και το συλλαλητήριο της Παρασκευής έδειξαν τη δύναμη του λαού, την αγανάκτηση, αλλά και την απόφαση να μην επιτρέψει άλλον θάνατο, άλλο πόνο.
Εκατομμύρια φωνές ενώθηκαν σε έναν κοινό αγώνα για δικαιοσύνη, για μια κοινωνία πιο δίκαιη, για μια ζωή πιο ασφαλή και αξιοπρεπή. Δεν ήταν μόνο το αίτημα για καλύτερους σιδηροδρόμους, αλλά η κραυγή για μια χώρα που θα σέβεται τους πολίτες της, που θα διασφαλίζει το μέλλον τους.
Την Τετάρτη 5 Μαρτίου ξαναβρισκόμαστε. Είναι μια μέρα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Είναι η μέρα που ο καθένας μας θα σταθεί ξανά όρθιος και θα πει «Φτάνει πια, ως εδώ!». Φτάνει η αδιαφορία των κυβερνώντων, η εγκατάλειψη των υποδομών, η υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, η ανασφάλεια στους χώρους εργασίας.
Ήρθε η στιγμή οι νέοι, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, όλοι οι πολίτες αυτού του τόπου να ενώσουν τις φωνές τους και να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει: ασφάλεια, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, ζωή. Γιατί κανένας δεν πρέπει να ζει με τον φόβο. Κανένας δεν πρέπει να νιώθει αναλώσιμος σε μια κοινωνία που οφείλει να προστατεύει και να σέβεται τη ζωή.
Η 5η Μαρτίου δεν είναι απλώς ένα ακόμα συλλαλητήριο. Είναι η συνέχιση του αγώνα για την δικαιοσύνη. Είναι η απαίτηση για έναν καλύτερο κόσμο, όπου δεν θα υπάρξουν άλλα προδιαγεγραμμένα εγκλήματα, όπως εκείνα στη Μάνδρα, στο Μάτι και στα Τέμπη.
Είναι η φωνή όσων χάθηκαν άδικα, είναι η φωνή των νεκρών. Είναι το χρέος μας απέναντι στις επόμενες γενιές. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στον πόνο. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις αδικίες που μας περιβάλλουν.
Ενωμένοι, με πίστη στη δύναμή μας, θα αγωνιστούμε για την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια, τη ζωή!
Και θα νικήσουμε γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας!
