Γράφει η Ευγενία Γάλλου
Αφιερωμένο στα δικαιώματα των παιδιών και την προστασία τους από την κακοποίηση είναι το τριήμερο που διανύσαμε, σύμφωνα με τους διεθνείς οργανισμούς. Την Δευτέρα 18 Νοεμβρίου ήταν η Ευρωπαϊκή Ημέρα για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική εκμετάλλευση και τη σεξουαλική κακοποίηση. Την Τρίτη 19 Νοεμβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης και στις 20 γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού.
Η παιδική κακοποίηση νοείται ως η σωματική, σεξουαλική ή συναισθηματική κακομεταχείριση ή παραμέληση ενός παιδιού ή παιδιών από θύτες είτε ενήλικες είτε όχι. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν και πολλοί λόγοι να γιορτάζουμε, όταν η παιδική κακοποίηση στη χώρα μας, τείνει να λάβει διαστάσεις επιδημίας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε το «Χαμόγελο του Παιδιού», με αφορμή το τριήμερο ενάντια στην παιδική κακοποίηση, «κάθε μέρα τουλάχιστον δύο παιδιά, βρίσκουν το κουράγιο και εκμυστηρεύονται ότι κακοποιούνται σωματικά. Κάθε τρεις ημέρες ένα παιδί σπάει τη σιωπή και καταγγέλλει ότι κακοποιείται σεξουαλικά».
Όμως πρόκειται μόνο για την κορυφή του παγόβουνου. Όπως έχει αναφέρει ο διευθυντής του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού κ. Γιώργος Νικολαΐδης «για κάθε περιστατικό σωματικής βίας παιδιού που έρχεται στο φως, υπάρχουν άλλα 35 με 40 που δεν γίνονται γνωστά. Για κάθε περίπτωση σεξουαλικής βίας παιδιού που γνωστοποιείται, υπάρχουν άλλες 100 που μένουν αθέατες».
Και εύλογα αναρωτιέται κανείς με αφορμή την σωρεία πρόσφατων περιστατικών κακοποίησης, πόσο στην πράξη κατοχυρωμένα και προστατευμένα είναι τα παιδιά;
Δυστυχώς η βία και η κακοποίηση αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο αλλά και στη χώρα μας ποτέ άλλοτε δεν ήρθαμε αντιμέτωποι ως ελληνική κοινωνία με τόσες πολλές υποθέσεις κακοποίησης ανήλικων παιδιών. Μάλιστα αυτό που προβληματίζει είναι η αδιαφορία, η συν-ενοχή όλων μας… Κάθε παιδί και έφηβος έχει το δικαίωμα στην υγεία και σε μια ζωή χωρίς βία.
Είναι απαραίτητο από οποιαδήποτε ιδιότητα κι αν έχουμε να παρατηρούμε τα ιδιαίτερα «σημάδια» στη συμπεριφορά και στην καθημερινή λειτουργία του παιδιού, ώστε να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τα διαφορετικά πρόσωπα της κακοποίησης και να παρεμβαίνουμε άμεσα και αποτελεσματικά. Παράλληλα από την πολιτεία να θεσπιστεί η παροχή υπηρεσιών με στελέχωση ειδικών στις οποίες να μπορεί να καταφεύγει το παιδί/ο έφηβος που κακοποιήθηκε -ιδίως στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει καμιά μορφή υποστήριξης από την οικογένεια και τον άμεσο κοινωνικό περίγυρο.
Μήπως ήρθε η ώρα να βρούμε την κοινωνική μας συνοχή, την αλληλεγγύη, την αγάπη και οι κοινωνικές δομές να δείχνουν μεγαλύτερη «ευαισθησία» και ετοιμότητα;
