Γράφει η Ευγενία Γάλλου
Με αφορμή την σφοδρή έκρηξη περιστατικών βίας μεταξύ μαθητών και γενικότερα ανήλικων παιδιών και εφήβων θα θέλαμε να μοιραστούμε κάποιους προβληματισμούς μας.
Αναντίρρητα, το σχολείο είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας. Όταν μια κοινωνία πάσχει, τα συμπτώματα της πάθησης θα προσβάλλουν και το σχολικό περιβάλλον. Δυστυχώς τα πράγματα έχουν ξεφύγει, καθώς καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας σειράς περιστατικών ακραίας βίαιης συμπεριφοράς- μαλλιοτραβήγματα, απειλές με χρήση αιχμηρών αντικειμένων, μαχαιρώματα, εκφοβισμοί- από πλευράς νέων παιδιών. Κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα και ψάχνουμε να βρούμε τον/τους ένοχο/ένοχους.
Οπωσδήποτε τα κοινωνικά και οικογενειακά προβλήματα των νέων μας τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας έχουν αυξηθεί . Να προσθέσουμε στα παραπάνω τα προβλήματα της εφηβείας, τη χρήση ουσιών από κάποιους/ες μαθητές/τριες αλλά και την απαξίωση του ρόλου του εκπαιδευτικού και του σχολείου ως θεσμού που καλλιεργείται από πολλούς.
Οι γονείς, βασικός πυλώνας στήριξης και αγωγής του παιδιού οφείλουν εν πρώτοις να μάθουν στα παιδιά τους να σέβονται τον εαυτό τους αλλά και τους γύρω τους. Για να διδάξουμε σε ένα παιδί τον σεβασμό οφείλουμε αρχικά να του διδάξουμε την τέχνη να ακούει τους γύρω του. Αν τους ακούει, αν αφιερώνει χρόνο σε αυτούς τότε θα μάθει να σέβεται και τα συναισθήματα τους.
Όπως υποστηρίζει η Μαρία Μοντεσσόρι «Πρώτα διαμορφώνεις έναν καλό χαρακτήρα και έπειτα προσθέτεις τη γνώση». Σέβομαι σημαίνει συμπεριφέρομαι έχοντας στον νου μου ότι δεν είμαι μόνος. Αυτό είναι στάση ζωής…