Από τη στήλη του Κωνσταντίνου Βολάκη στην εφημερίδα “Χιακός Λαός”
«Κόκκινο κρασί της λύτρωσης»
Καθισμένη στο καφενεδάκι στην άκρη του λιμανιού στον απόηχο της μέρας. Τα βήματά της την έφεραν ως εδώ χωρίς να το καταλάβει, λες και τα πόδια της κινούνταν μόνα, παρά τη θέλησή της.
Το μυαλό της θολωμένο από τους καπνούς των τσιγάρων και τις αναμνήσεις. Η μυρωδιά της θάλασσας βαριά και άσχημη σμίγει με την υγρασία και την αποπνικτική ατμόσφαιρα από τις χνωτισμένες ανάσες. Τα μάτια της τσούζουν. Αθυρόστομοι ναυτικοί μιλούν δυνατά, γελούν πάνω από τα χαρτιά της τράπουλας και την κοιτούν περίεργα.
Το βλέμμα απλανές, έμεινε να κοιτάζει τα πλοία που έρχονται και φεύγουν. Τα φώτα τους λαμπιόνια χριστουγεννιάτικου δέντρου, γιρλάντες χρυσές, ασημένιες, πολύχρωμες, τρεμοπαίζουν στα θολά νερά. Οι σκέψεις της ταξιδεύουν. Ούτε κι αυτή δεν μπορεί να συγκρατήσει τον καλπασμό τους. Άλογα φτερωτά που χάνονται στο σκοτάδι της νύχτας.
Το ποτήρι με το κόκκινο κρασί στο τραπεζάκι, μένει ακίνητο – σαν το αίμα στις φλέβες της – έχει ξεχάσει γιατί είναι εδώ, έχει ξεχάσει γιατί ήρθε. Όχι, δεν ήρθε να δει τα πλοία. Μήπως περιμένει αυτόν που θα γύριζε όπως της υποσχέθηκε κάποτε;
Ή ήρθε για να αποχαιρετήσει κάποιον ; Ούτε αυτό δεν μπορεί να θυμηθεί τώρα από τη ζάλη του μυαλού της.
Κοιτά το ποτήρι με το κρασί. Απλώνει δειλά το χέρι της, το σηκώνει και αρχίζει να πίνει γουλιά – γουλιά. Το πρόσωπό της συσπάται, λες από πόνο. Το κρασί καταβαίνει και της καίει το λαιμό, τα σωθικά της. Θέλει να αφήσει το ποτήρι αλλά πιο πολύ θέλει να εκδικηθεί τον εαυτό της, θέλει να τον πονέσει κι άλλο, να τον τιμωρήσει, να του δείξει πόσο αδύναμη είναι αλλά και πόση θέληση και κουράγιο θα βρει για να σταθεί στα πόδια της. Απελπισία και πείσμα μαζί.
Η καρδιά της χτυπά δυνατά, οι φλέβες στο λαιμό της γίνονται σκοινιά να την πνίξουν. Ένας κόμπος ανεβαίνει από τα βάθη της ψυχής της. Ένας βαθύς αναστεναγμός ταράζει το στήθος της. Προσπαθεί να αναπνεύσει αλλά και η αναπνοή είναι εχθρός της αυτή την ώρα, δε θέλει να τη βοηθήσει. Ένα δάκρυ ανεβαίνει και ξεχειλίζει στα μάτια της, βγάζοντας έξω όλο τον πόνο που κρύβει μέσα της για χρόνια. Ένα πέτρινο δάκρυ κατηφορίζει αργά στο καυτό μάγουλό της.
Ο χτύπος του ρολογιού την τρομάζει. Γυρίζει το κεφάλι λες και ξύπνησε από λήθαργο. Το ρολόι στο τοίχο δίπλα στη μουτζουρωμένη σόμπα , δείχνει μεσάνυχτα.
Σηκώνεται με δυσκολία, στηρίζεται για λίγο στο τραπέζι. Προσπαθεί να μαζέψει τις σκέψεις της, να τις φέρει πίσω στο ¨τώρα ¨ , στο ¨εδώ ¨. Σέρνει αργά το βήμα της ως την πόρτα, κάνει προσπάθεια να ισιώσει το ταλαιπωρημένο της σώμα, την κουρασμένη της ψυχή. Παίρνοντας βαθειά εισπνοή ρίχνει μια τελευταία ματιά στα χοντρά σκοινιά που κρατούν τα καράβια δεμένα.
Η θλίψη ζωγραφίζει ένα αμυδρό ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπό της.
Πρέπει να φύγει, δεν έχει νόημα πια.
«Ελπίδα»
Τράβηξε την κουβέρτα της λίγο πιο ψηλά να σκεπάσει την πλάτη της. Κουλουριάστηκε κι ένιωσε σαν να χώθηκε σε ζεστή αγκαλιά.
Γύρω της έτρεχαν τα δίδυμα αγοράκια της, σαν αγγελάκια με τα σγουρά ξανθά μαλλάκια τους. Τι γλυκές φωνούλες… ακόμα κι όταν μαλώνουν είναι σαν χελιδονάκια που σμίγουν στον αέρα. Πόσο τα λάτρευε… ήταν όλη της η ζωή. Προσπαθούσε να καταλάβει σε ποιόν μοιάζουν. Αυτή είχε λευκό δέρμα, σγουρά καστανά μαλλιά, ακριβώς, το χρώμα του κάστανου. Λυγερή, με ωραίο σώμα, σωστές αναλογίες… Ο άντρας της, κι αυτός ψηλός γεροδεμένος, γυμνασμένος, με γκρίζα μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Το στήριγμά της, ο συνοδοιπόρος της. Μαζί δημιούργησαν αυτά τα δύο ζωηρά θαύματα. Μαζί συνεχίζουν να ονειρεύονται το μέλλον, το δικό τους, αλλά κυρίως των αγοριών. Κάνουν σχέδια για τις σπουδές τους, την επαγγελματική τους αποκατάσταση… Χα, χα, ακόμα τα ζουζούνια πηγαίνουν προνήπιο κι αυτοί τα βλέπουν, φαντάρους στη σκοπιά.
Τα καλοκαίρια θα πηγαίνουν στο σπίτι στο χωριό. Θα το ανακαινίσουν – είναι ερείπιο, από την εποχή του παππού. Πρωτίστως θα φτιάξουν τον μεγάλο κήπο στην μπροστινή αυλή. Θα την γεμίσει αυτή η ίδια, με κάθε λογής λουλούδια, τριανταφυλλιές, ορτανσίες…. να ευδοκιμούν οι γαρδένιες εκεί πάνω; Λουλούδια πολύχρωμα, της αρέσουν τα χρώματα. Και στην κάτω μεριά του κήπου, μια παιδική χαρά για τα διδυμάκια της. Σαν να τα βλέπει στις κούνιες, μετά να σκαρφαλώνουν στην τραμπάλα, να κυνηγάει το ένα, το άλλο. Αχ αυτές οι φωνούλες, τα γέλια τους, ακόμα και το κλάμα τους, γλυκό , παραπονιάρικο, από το χτύπημα στο γόνατο, ευτυχώς το γρασίδι είναι αρκετά μαλακό. Στην πίσω αυλή, ο λαχανόκηπος του άντρα της. Όλα φροντισμένα και τακτοποιημένα με γεωμετρική ακρίβεια. Παρτέρια για τα κολοκυθάκια, τις μελιτζάνες και ανάμεσά τους τα κρεμμυδάκια, μόλις σήκωσαν τις μυτούλες τους. Ααα… και μαρούλια, πρέπει να φυτέψει μαρούλια. Θα του το πει…..
Τι ωραίες εικόνες που έφτιαξε η φαντασία της… νομίζει ήδη ότι ζει στο χωριό. Βλέπει την πρωινή πάχνη που σε λίγο θα την σκορπίσει το φως του ήλιου. Νιώθει τις μυρωδιές από τη φύση, ρουφά με κλειστά μάτια όλη την ηρεμία και τη γαλήνη του τοπίου. Η μέρα κυλά γρήγορα και το ηλιοβασίλεμα έφτασε. Τι χρώματα…. αν μπορούσε να τα ζωγραφίσει … αν μπορούσε να τα αγκαλιάσει…. Αγκαλιάζει τις ζωές της και τους φτιάχνει παραμύθια για άγνωστα, εξωτικά μέρη, για ζώα σε άλλες ηπείρους, τους τραγουδάει μέχρι να τα αγκαλιάσει γλυκά ο ύπνος.
Κλείνει κι αυτή τα μάτια και αφήνει το χαμόγελό της να ενωθεί με το τρυφερό χάδι του άντρα της.
Ακούει αμυδρά τον ήχο του κλειδιού στην πόρτα. Δεν θέλει να αφήσει τον παράδεισο που έφτιαξε.
-Κυρία Ελπίδα, κυρία Ελπίδα… κοιμάσαι ; Απόγευμα πια…
Ανοίγει βαριεστημένα τα μάτια της. Προσπαθεί να ξαναγυρίσει στο παρόν. Στο παρόν και στο παρελθόν που την πονάει πολύ. Που αγωνίζεται να ξεχάσει εδώ και τριάντα πέντε χρόνια. Τότε που δωδεκάχρονο κοριτσάκι, είχε εκείνο το ατύχημα. Να ξεχάσει τον ασυνείδητο οδηγό που χτύπησε το ποδήλατό της και της στέρησε το δικαίωμα, να περπατήσει, να τρέξει, να ζήσει.
Η κυρία Ελένη τώρα, είναι η μόνη της συντροφιά, από τότε που έχασε και τους δύο γονείς της.
-Έλα κοριτσάκι μου, κάθισε… της λέει καθώς της φέρνει κοντά το αμαξίδιο για την απογευματινή της βόλτα.
