Του Αριστείδη Ζαννίκου
Μη φαντασθείτε ότι θα γράψω κάτι για την υπόθεση της “ΚΙΒΩΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”. Αρκεί μόνο μια επισήμανση: Το γεγονός μας έχει συνταράξει όλους. Το γιατί, ευνόητο. Δεν χρήζει ανάλυσης.
Αν κάτι, εκτιμώ, ότι πρέπει να τονισθεί εμφαντικά τούτη τη γιορτινή περίοδο, είναι ότι δεν πρέπει να χάσουμε την ανθρωπιά μας και το έμπρακτο ενδιαφέρον προς τον ενδεή πλησίον.
Σε λίγες μέρες από σήμερα, θα ακουστεί στις εκκλησίες μας ο κατανυκτικός ύμνος “Χριστός γεννάται δοξάσατε.Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε. Χριστός επί γης υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί ότι δεδόξασται…”
Άραγε, πόσοι εξ ημών, ανεπηρέαστοι από όσα ακούγονται για την “Κιβωτό”, θα σπεύσουν να “απαντήσουν” (να προΰπαντήσουν) τον Χριστό, προσφέροντας ό,ποια στήριξη μπορούν (ηθική και υλική), προς τον πάσχοντα, τον ανήμπορο, τον ενδεή συνάνθρωπο;
Τέτοιοι, δυστυχώς,υπήρχαν ανέκαθεν, υπάρχουν και σήμερα, θα υπάρχουν πάντα.Ας τους αναζητήσουμε στις γειτονιές μας, στις πόλεις μας, στα χωριά μας. Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας, ας σπεύσουμε, για μιά ακόμη φορά, να στηρίξουμε τις σχετικές προσπάθειες γνώριμων Φορέων, όπως οι Εκκλησίες μας, ο Ερυθρός Σταυρός, κι οι λοιποί Κοινωφελείς φορείς του νησιού μας, όπως π.χ. η Φιλόπτωχος Βροντάδου-Λειβαδίων.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω, έστω αμυδρώς, το φιλανθρωπικό έργο που επιτελούν διακριτικά, χωρίς “τυμπανοκρουσίες” οι, ως άνω φορείς. Γνωρίζω επίσης συμπολίτες και συμπατριώτες που, εξ ίσου διακριτικά, στηρίζουν οικονομικά και συνεχώς, οικογένειες αναξιοπαθούντων.
Αν αυτό το κάνουμε όσοι δυνάμεθα και όσο βέβαια αντέχει η τσέπη καθενός έστω περιστασιακά, είναι βέβαιο ότι τον “εξ Ουρανού Χριστό” θα “προϋπαντήσουν” αρκετοί εν είδει εσωτερικής ψυχικής αγαλλίασης, κάτι που έχουμε όλοι ανάγκη τούτη την, πολλαπλά δύσκολη, περίοδο.
Καλό μήνα να έχουμε και Καλές Γιορτές.