Του Δημήτρη Φρεζούλη
Ίσως να μην σας ενδιαφέρει ένας ακόμα θάνατος ανάμεσα σε πολλούς άλλους, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που μας έχουν σημαδέψει και ο αποχωρισμός είναι τότε πιο πικρός και οδυνηρός. Και ιδιαίτερα όταν έχουν σχέση με συναδέλφους σου με τους οποίους ήσασταν μαζί πολλά χρόνια και έχεις τις καλύτερες αναμνήσεις. Και δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα ο συνάδελφος να είναι αληθινός και πραγματικός και να εννοεί και στον απόλυτο βαθμό το δεύτερο συνθετικό του αδελφός, που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει.
Δεν ξέρω τι γινόταν σε άλλες υπηρεσίες, αλλά στα 28 χρόνια που υπηρέτησα στο Πρωτοδικείο Χίου χάρηκα συναδέλφους που σε αγαπούσαν, που ενδιαφέρονταν, που σε πονούσαν, που σε πρόσεχαν. Και δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα να βλέπεις μια τέτοια συμπεριφορά που σε συγκινεί και σε ικανοποιεί απόλυτα, καθώς κι εσύ προσπαθείς να ανταποκριθείς.
Ο λόγος λοιπόν για μια ξεχωριστή περίπτωση συναδέλφου που άκουγε στο όνομα Μαρία Μονέζη που την αποχαιρετήσαμε χτες στην εκκλησία της Αγία Παρασκευής στην Καλαμωτή. Προϊσταμένη μου στο Πρωτοδικείο τα τελευταία χρόνια, αλλά χωρίς να έχει καβαλήσει κανένα καλάμι. Μια προϊσταμένη που θα ήθελαν να την είχαν όλοι οι υπάλληλοι. Ευγενική, χαμογελαστή, αγαπητική, εξυπηρετική. Μια Μαρία «όξω καρδιά» με κατανόηση, αλληλεγγύη, συμπάθεια προς όλους, άψογη στα καθήκοντά της, συνεννοήσιμη, καταδεκτική και προπάντων φιλική. Και γι’ αυτό, αλλά και για άλλους λόγους, αγαπητή από όλους, όχι μόνο τους συναδέλφους, αλλά και από όλο τον κόσμο…
Μου είχε κάνει εντύπωση η ανθρωπιά της όπως και του συζύγου της, Κώστα Σελμπέση, όταν αγκάλιασαν με περισσή αγάπη και φροντίδα αλλά και καμάρι τα παιδιά της αδελφής της που έμειναν ορφανά. Και μαζί με την κόρη τους τα μεγάλωσαν, τα πρόσεξαν, τα δρομολόγησαν και ήταν υπερήφανοι γι’ αυτά. Μεγαλείο ψυχής και από τους δύο και τους θαύμαζα, γιατί ήταν αξιοθαύμαστοι.
Δυστυχώς με τη συνταξιοδότησή της άρχισε και την αιμοκάθαρση αλλά την αποδέχτηκε με ψυχραιμία και δε βαρυγκώμησε. Συνέχισε κανονικά τη ζωή της περνώντας πολύ καιρό στην αγαπημένη της Κώμη. Δυστυχώς την Πέμπτη έσβησε το καντηλάκι της και όδευσε προς την αθανασία. Και ναι μεν μπορεί να μη μείνει αθάνατη για όλους, θα μείνει όμως αθάνατη στη συνείδηση και τη σκέψη όλων όσοι την έζησαν από κοντά και θα τη θυμούνται πάντα. Κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς. Αντίο, Μαρία…
Υ.Γ:. Στη 2η φωτό από αριστερά προς τα δεξιά Παναγιώτης Χουζούρης (δικαστής), Ευγενία Παπαδημητράκη, Δημήτρης Φρεζούλης, Αφροδίτη Βελισσαράτου (δικαστής), Μαριάνθη Zαρούλη, Γεωργία Σωτηροπούλου (πρόεδρος) και υπερυψωμένη η Μαρία Μονέζη.
