Γράφει ο Κωνσταντίνος Βολάκης
(Μέρος 1ον)
Στην προσπάθειά μου για την προβολή των νέων πρωτοεμφανιζόμενων λογοτεχνών, με ιδιαίτερη χαρά σε αυτό το φύλλο και στα επόμενα που θα ακολουθήσουν, δημοσιεύω τμήματα ανέκδοτης εργασίας της Χιώτισσας λογοτέχνιδας Κατερίνας Χούλη που είχε την καλοσύνη να μου εμπιστευθεί.
Μια εργασία που την διακρίνει η ιδιαίτερη γραφή της σε παραλληλισμό με τις νότες του πενταγράμμου και η βαθειά συναίσθηση των καταστάσεων της ζωής.
Άξιο λόγου
Άξιο λόγου είναι ό,τι σε γεννάει και σε σκοτώνει, για ό,τι γεννιέσαι και πεθαίνεις, ό,τι σε πονάει γιατί σου λείπει.
Άξιο λόγου είναι το «Σ’ αγαπώ» που κάθε μέρα γεννάει άλλο τρόπο για να φανεί, ν’ αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές. Για ν’ ακουστεί δυνατά σκοτώνοντας τον πόνο της απουσίας σου…
Η λαχτάρα ν’ ανταμώσεις μ’ αυτούς που αγαπάς. Η αγκαλιά της γιαγιάς και της μάνας, η φροντίδα τους. Το Κυριακάτικο ψητό κρέας της γιαγιάς, το καθημερινό φαγητό της μάνας, το καθαρό σπίτι, το στολισμένο με παλιομοδίτικα σεμεδάκια κι ένα σωρό μπιχλιμπίδια, που στο δικό σου δε βάζεις πια. Αλλά, όταν σε ρωτάνε: « Τι είναι το σπίτι για ‘σένα; » ΑΥΤΟ θα περιέγραφες κι όχι το δικό σου. Τις μυρωδιές και την αγάπη τους θα νοσταλγείς!
Άξιος λόγου είναι κι ο Θάνατος…που σου θυμίζει γιατί αξίζει να ζεις. Έτσι πρέπει να τον δεις. Και να χαίρεσαι για ό,τι απολαμβάνεις όσο ζεις!
Για χρόνια ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ!
Τόσα πολλά χρόνια!
Σε φτιάξανε άλλοι
κι εσύ άβουλη,
ανήμπορη να σταθείς καν
πάνω στα ξύλινά σου πόδια,
καμπουριασμένη,
με σκυμμένο κεφάλι,
περίμενες από κάποιον –
οποιονδήποτε! –
να σου δώσει σημασία.
Πώς;
Να σε σηκώσει όρθια,
να σου δέσει τα χέρια και τα πόδια,
να σου σηκώσει το κεφάλι
και να σε κουνήσει!
Να σε κάνει να μοιάζεις
χαρούμενη χορεύτρια!
Α, μην ξεχάσω και το χαμόγελό σου!
Αυτό που παγωμένο
δε σαλεύει απ’ το πρόσωπό σου.
Αυτό το ψεύτικο χαμόγελό σου!
Το πιο άσχημο που’ χω δει ποτέ!
Σε σιχάθηκα μαριονέτα!
Σε σιχαίνομαι!
Πότε θ’ αλλάξεις πια;;
«Τί νόμιζες;»
Ήρθες από μακριά με τη μαυρίλα σου και με το σκοπό της.
Τί νόμιζες; Ότι θα φοβηθώ και θα σου μοιάσω;
Αλήθεια είναι πως όπου πέσει το μαύρο… κυριαρχεί.
Μα δεν είμαι καμβάς που η μαυρίλα σου μπορεί να λερώσει!
Δεν είμαι σφουγγάρι που & σε βρώμικα νερά να πέσει θα ρουφήξει!
Τί νόμιζες; Ότι θα μου έλεγες τί θα κάνω;
Σε θύμωσε το φως που αγαπώ! Σε θύμωσε που αγαπώ κι εμένα!
Ήρθες ετοιμοπόλεμος σ’ έναν τόπο χωρίς εχθρό για να παλέψεις.
Σε ξάφνιασε η ειρήνη που επικρατούσε… και δε σε χώρεσε ο τόπος!
Έτσι είναι το φως! Πάρε το δρόμο σου, λοιπόν…
Όχι… δε σε διώχνω. Μα… αν πιστέψεις εσύ στο θαύμα,
αν σιχαθείς τη μαυρίλα σου και θελήσεις να την αποτινάξεις…
Θα κοπιάσεις…
Εσύ θ’ απλώσεις το χέρι στο φως και θα πιστέψεις ότι θα σε σώσει.
Εσύ θα κάνεις αυτό που θέλεις κι ό,τι αντέχεις…
Τί νόμιζες; Πώς δεν το σκέφτηκες: Τί είσαι;!;!
Είσαι αυτό που έρχεται όταν το φως φεύγει!
Δεν ήξερες καν τί είσαι!
Ζεις όπου το φως λείπει!
Τί νόμιζες; Ότι θα νικήσεις αυτό που η έλλειψή του σε γέννησε;
Πόσο αφελής νιώθεις τώρα;
ΚΑΤΗΓΟΡΩ
Λόγια αγάπης
Δε θ’ ακούσεις παρακάτω:
Όταν η καρδιά μου γελούσε
Κοντά μου ήθελες να’ σαι.
Να γεύεσαι τα ωραία της.
Ν’ αγγίζεις τις χαρές της.
Μα όταν η ψυχή μου πόνεσε.
Μακριά της θέλησες να πας.
Σου ‘πεσε βαρύς ο πόνος της.
Φοβάσαι τη θλίψη μου, δειλέ;
Μέριασε να διαβώ, λοιπόν.
Δικαίωμα άλλο στις χαρές μου
δε σου δίνω.
Και μ’ αυτό το κατηγορώ
σ’ αφήνω.
Λόγια αγάπης…δεν άκουσες παραπάνω.
Γιατί δε μ’ άφησες να σ’ αγαπήσω
κι όλα να στα χαρίσω.
Μέριασε!
Κάπου αλλού η αγάπη με περιμένει!
Σ’ ΑΓΑΠΩ…
Εύκολα λέγεται όταν είσαι νέος… με την πεποίθηση ότι το έχεις
γνωρίσει. Λίγο αργότερα ψάχνεις μέσα σου και δεν το βρίσκεις. Τότε
λες «έκανα λάθος». Βήμα-βήμα ψάχνεις να βρεις τί είναι κι
αναρωτιέσαι «Αυτό είναι;» Πολύ αργότερα το λες και το
νιώθεις. Έτσι θαρρείς;!;! Ναι… το νιώθεις. Ποιο όμως; Το δικό σου
Σ’ ΑΓΑΠΩ. Γιατί ο καθένας άλλο «μπορεί». Κι όμως… Σ’
ΑΓΑΠΩ το βαφτίζει… και τότε τί σου μένει; Να δεχτείς ότι ο
καθένας… «αλλιώς το μπορεί» … «αλλιώς αγαπά»… Κι όσο κι αν
εσένα σου μοιάζει λίγο το δικό του-της Σ’ ΑΓΑΠΩ και σε πονά…
σκέψου ότι εκείνος-η δεν έχει άλλον τρόπο ν’ αγαπά. Τουλάχιστον
τότε που προσπάθησε να στο δείξει… Σκέψου:
Τί (οτιδήποτε κι οποιοσδήποτε) είναι όντως αυτό που εσύ βλέπεις;;
Μήπως… Τίποτα και κανένας;;
Τίποτα / οτιδήποτε: Πόσο αντικειμενικός κριτής πιστεύεις ότι
μπορείς να είσαι; Και… για όλα; Μήπως όσο μεγαλώνεις δεν
αλλάζεις απόψεις σε πολλά; (σίγουρα όχι σε όλα…) Μήπως όσο
μεγαλώνεις δε «γελάς» με τον εαυτό σου για ό,τι πίστευες ή
αγνοούσες;
Κανένας / οποιοσδήποτε : Κάπου διάβασα ότι «δεν αντικρίζουμε
παρά μόνο τη σκιά του εκάστοτε εαυτού μας»… Και ψυχολόγοι,
λένε, πως αν μπορούσαμε να γνωρίσουμε όλο αυτό που εμείς οι ίδιοι
είμαστε… μάλλον θα τρελαινόμασταν. Δε θα τ’ άντεχαν
πολλοί. Πόσο μάλλον, λοιπόν, να είχαμε την ικανότητα να
γνωρίσουμε όλον αυτόν τον κόσμο κι όλους τους ανθρώπους.
Συνέχεια στο επόμενο φύλλο
