Γράφει η Ευγενία Γάλλου
Εδώ και λίγες μέρες ο γόνος μιας ευκατάστατης οικογενείας έχασε τη ζωή του σε τροχαίο, όταν το υπερπολυτελές όχημά του προσέκρουσε με μεγάλη ταχύτητα σε δέντρο. Η ειρωνεία ήταν πως μόλις το είχε αγοράσει και σε λίγα λεπτά μεταμορφώθηκε σε μια άμορφη μάζα από λαμαρίνες και αποκαΐδια.
Πριν λίγους μήνες πάλι ένας νεαρός καλλιτέχνης (τράπερ), ίνδαλμα της νεολαίας ενεπλάκη σε αυτοκινητιστικό, καθώς το όχημά του, ένα αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, ξέφυγε τις πορείας του και προσέκρουσε σε κολώνα.
Εύλογα γεννιούνται τα ερωτήματα: Γιατί κάποιοι αγοράζουν αγωνιστικά αυτοκίνητα που δεν είναι κατάλληλα για τους δρόμους της Αθήνας; Για να εντυπωσιάσουν ποιον; Να κάνουν επίδειξη; Ποιος τους έμαθε ότι με ένα γρήγορο αμάξι γίνονται πιο σπουδαίοι, πιο επιτυχημένοι; Κανείς δεν βρέθηκε να τους πει πως η ζωή είναι γλυκιά για να την «ξοδεύουν» έτσι;
Ο θάνατος, είτε κάποιος είναι αναγνωρίσιμος ή μη, είναι κοινός, το ίδιο κι ο πόνος της απώλειας. Δεν παίζει ρόλο η «μάρκα» του οχήματος.
Δυστυχώς το θέμα με τα τροχαία ατυχήματα στη χώρα μας είναι πολύ έντονο. Κάθε μέρα γίνεται σφαγή-κυριολεκτικά- στους ελληνικούς δρόμους και τα αίτια είναι πολλά. Πρώτα η έλλειψη οδηγικής – και όχι μόνον – παιδείας, η τραγική κατάσταση οδικού δικτύου και υποδομών, αλλά και η έλλειψη ελέγχου εφαρμογής των νόμων, σε κάθε επίπεδο. Όταν λέω παιδεία, δεν αναφέρομαι μόνο στα σχολεία. Η παιδεία ξεκινά από εμάς τους ίδιους, από το σπίτι, τους γονείς, και μετά αναλαμβάνουν οι δάσκαλοι. Όταν ένα παιδί που βρίσκεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, βλέπει τον πατέρα ή τη μητέρα του να περνά με κόκκινο επειδή άργησε για το σχολείο ή να μιλά στο κινητό ενώ οδηγεί, θα κάνει ακριβώς τα ίδια ή και χειρότερα όταν πιάσει τιμόνι στα χέρια του.
Τα παιδιά αντιγράφουν υποσυνείδητα συμπεριφορές και τις μιμούνται. Τόσο απλά. Και ποιος φταίει μετά; Το παιδί που σκοτώθηκε, ή ο γονιός; Και βέβαια, είναι και τα πρότυπα, τα είδωλα. Όταν ένας έφηβος μαγεύεται από τον «χι», «ψι» γνωστό καλλιτέχνη που ανεβάζει βίντεο στα σόσιαλ μίντια προκαλώντας και οδηγώντας επικίνδυνα, ποιο είναι το παράδειγμα;
Όλοι μας-οικογένεια, σχολείο, ΜΜΕ, κράτος- πρέπει να σεβόμαστε τους υπόλοιπους οδηγούς και πεζούς στο δρόμο, τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας αλλά και τις δυνατότητες του αυτοκινήτου μας. Τέλος, και το κυριότερο, θα πρέπει να επιδιωχθεί δραστική αλλαγή στον τρόπο που οι νέοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την οδήγηση, δηλαδή το αυτοκίνητο ή η μηχανή δεν θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως μέσο επίδειξης ή εκτόνωσης.
