Λίγα λόγια για την ταινία του Κεν Λόουτσ, «Δυστυχώς απουσιάζατε», με τον σεναριογράφο Πολ Λάβερτι:
Η ταινία «Δυστυχώς απουσιάζατε», θα προβληθεί την Παρασκευή 16 Ιούλη στις 21:00, στον μισογκρεμισμένο φράχτη του θερινού κινηματογράφου.
Το Σωματείο Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Χίου συνεχίζει να αναδεικνύει το ζήτημα του κλειστού κινηματογράφου. Η παρουσία όλων μας θα βοηθήσει να αναδειχθεί το θέμα. Με τη δική μας δράση μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση. Να λειτουργήσει και πάλι ο κινηματογράφος χωρίς να δοθεί σε ιδιώτη.
Ο Λόουτς είναι από τους «τελευταίους των Μοϊκανών» στο πολιτικό σινεμά. Βρίσκεται σταθερά και μόνο στο πλευρό της εργατικής τάξης σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του και παρ’ όλες τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κανείς με τις απόψεις του, είναι αδύνατον να μην του αναγνωρίσει ότι όσο ωριμάζει ως δημιουργός, κόβει με το νυστέρι πιο βαθιά το παρφουμαρισμένο πτώμα του καπιταλισμού.
Από την πρώτη στιγμή που παρακολουθείς το «Sorry we missed you», ξέρεις ακριβώς σε ποια πλευρά ανήκει, ποια πλευρά περιγράφει και πάνω σε ποια ζητήματα θέλει να προβληματίσει χωρίς διδακτικισμούς και μεγαλοστομίες.
Το «Sorry we missed you» αναφέρεται σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης που προσπαθεί να «κρατηθεί ζωντανή στη σκηνή» και να μη διαλυθεί κυριολεκτικά και μεταφορικά μέσα στις άθλιες εργασιακές συνθήκες που βιώνει στη Μ. Βρετανία του σήμερα. Στο προσκήνιο μπαίνει το ζήτημα των «zero hour contracts» (συμβόλαια μηδενικών ωρών), που αποτελεί την κορωνίδα των «ευέλικτων» μορφών εργασίας και την τεράστια παγίδα της «αυτοαπασχόλησης» στα πολυεθνικά μονοπώλια. Δόγμα των οποίων αποτελεί το «Η ταχύτητα μετράει». Αυτές οι μορφές απασχόλησης απεικονίζονται τόσο διεξοδικά στην ταινία, που δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση.
Επιγραμματικά η οικογένεια ζει σε νοίκι, κανείς τους δεν έχει σταθερή εργασία, οι γονείς αναγκάζονται να λείπουν όλη μέρα, ακόμα και νύχτα από το σπίτι. Η οικογένεια λειτουργεί διά τηλεφώνου. Το μικρότερο μέλος της οικογένειας αναγκάζεται να έχει ευθύνες που της στερούν την παιδική ηλικία, το έφηβο μέλος της οικογένειας αμφισβητεί τα πάντα, συνειδητοποιεί το αδιέξοδο και δεν βλέπει μέλλον πουθενά… Η μητέρα έχει μέσα της όλο το βάρος του κόσμου γιατί προσπαθεί να αντεπεξέλθει σε εξοντωτικές συνθήκες, προσπαθώντας να κάνει τα πάντα με ένα τηλέφωνο στο χέρι, από τη δουλειά της μέχρι την επικοινωνία με την οικογένειά της. Ο πατέρας επιλέγει να μπει ως εξωτερικός «συνεργάτης» σε μια από τις εταιρείες που πείθουν τους εργάτες να εκμεταλλεύονται τον εαυτό τους οικειοθελώς με «ληστρικούς», σχεδόν μεσαιωνικούς όρους απασχόλησης.
Γιατί ο καπιταλισμός σού δίνει την ελευθερία της επιλογής, είσαι ελεύθερος να επιλέξεις τις συνθήκες που θα σε ξεζουμίσει. Είσαι ελεύθερος να επιλέξεις ένα σκάνερ να καταγράφει κάθε σου κίνηση κάθε δυο λεπτά για 14 ώρες τη μέρα. Είσαι ελεύθερος να επιλέξεις το μπουκάλι που θα «εναποθέτεις τα ούρα» σου, γιατί δεν έχεις δικαίωμα ούτε τουαλέτα να πας, μιας και η ταχύτητα που θα πλουτίζει το αφεντικό είναι αντιστρόφως ανάλογη ακόμα και των βασικών ανθρώπινων αναγκών του εργάτη. Είσαι ελεύθερος να θυσιάσεις ακόμα και την ίδια σου τη ζωή, τις σχέσεις σου, τα παιδιά σου για τα κέρδη του, αφού για εκείνον είσαι αναλώσιμος και εκτιμάει δεόντως ότι αργείς να το συνειδητοποιήσεις ο ίδιος…
